85 – Het verhaal van Flora

Dit wordt een zielig hondje verhaal. Spoiler alert: Ik kan alvast verklappen dat het einde nog ongewis is. Dus de tranen hoeven nog niet gedept te worden maar de feestneus kan ook nog niet op.

Flora is het hondje van de buren. Flora’s moeder komt van dezelfde boerderij als Dartan dus we voelen ons verwant.  Flora is, als je er een ras aan moet geven, op zijn best een border collie. Flora is mooi en lief en omdat ze niet gesteriliseerd is maakt ze bij tijd en wijle de koppies van Boy en Dartan helemaal gek. Die zijn wel gecastreerd maar niet vies van gratis beurt zonder consequenties. Tja zo gaat dat in het dierenrijk. Flora heeft inmiddels een paar nazaten geproduceerd en één ervan is haar dochter Sandy (we noemen haar Sandokan naar de grote Indische strijder tegen grote machten die de witte overheerser willen kwaad doen), die inmiddels meer bij ons woont dan beneden. Samen trekken ze er vaak op uit de wijde wereld in. Ongewenst gedrag maar niet te stuiten. Inmiddels beperken de uitjes zich tot een half uurtje maar aanvankelijk waren ze wel eens een dag onderweg en één keer waren we al iets voorbarig in de rouw maar alles is steeds weer goed gekomen. Banjerend door de velden hebben moeder en dochter de grootste lol maar helaas liggen er overal gevaren op de loer. Het grootste algemene gevaar voor alle honden hier is pyroplasmose. Een tekenziekte. Ik ken geen hond die het nooit gehad heeft en anders moet hij het nog krijgen. Als je je honden niet goed beschermt met een middel dat niet honderd procent bescherming biedt, of met een middel met nare bijwerkingen en niet heel goed oplet, kan je hond binnen 3 of 4 dagen dood zijn. Ik overdrijf het niet. Pyroplasmose tast o.a. de nieren aan. Als je je hond goed kent en hij lijkt anders dan normaal, wees dan meteen alert. Het hoeft niks te betekenen. Je kunt niet van elk wissewasje paniekeren maar ik zou het toch maar doen. Beetje sloom? Niet eten? Wit tandvlees? Verhoging? Donkere urine? Geen seconde aarzelen en naar de dierenarts. Met een beetje mazzel lopen ze een paar uur later weer te rennen en te ravotten. Ga je niet dan zijn ze binnen een paar dagen dood. Zo nauw luistert het.

.

Sandokan bleef van vrijdag op zaterdag bij ons slapen. De volgende ochtend kwam ze niet als een dolle naar mijn slaperige hoofd gehold. Ze nam een paar brokjes aan om me een plezier te doen en toen een half uurtje later haar moeder kwam zei ze: ik blijf lekker in het mandje liggen ga jij maar alleen. Stront aan de knikker. Ze is natuurlijk niet onze hond dus meteen Gilbert verwittigd en mee naar de dierenarts genomen. Bee ie en gee oo Bingo!  Spuiten er in en gelukkig waren we nog in een vroeg stadium erbij. Die middag liep ze alweer te dollen. Maandagochtend kwam Flora bij ons. Een beetje hangen. In de koude buiten liggen. Bij ons gingen de alarmbellen al af. Maar ja, dat zou toch wel raar en toevallig zijn. Gilbert vond ook dat ik niet moest paniekeren. Ergens gaf ik hem wel gelijk maar ik was er niet gerust op. Ik stelde voor het nog een halve dag aan te kijken maar zij vonden dat het allemaal wel meeviel. Ik snap dat. Het is best lastig in te schatten en om met elke scheet naar de dierenarts te gaan is ook zo wat. Een blinde vlek voor dieren die geen vee zijn en ook geen familielid snap ik ook. Zo had ik zelf een paar weken geleden een blinde vlek voor Ima de ezel. De combinatie wormen en koliek kende ik niet. Een mens leert elke dag weer bij. Pas sinds een week begrijp ik waar de term steigerhout vandaan komt. Al die mensen die hartstikke duurzaam steigers van de waterkant plukken blijken gewoon planken uit de bouw te gebruiken. Echt ik wist het niet. Bij steiger denk ik meteen aan water. Dat komt door mijn kano-verleden. En zo kan ik wel door gaan. Ik zit vol blinde vlekken.

.

Ik dwaal af. Lang verhaal kort, aan het einde van de dag neem ik Flora mee naar de dierenarts. Ze mocht meteen blijven. En ze is er 4 dagen later nog. Och och, dit is dramatisch. De behandeling slaat niet goed aan en ze blijkt vooral erg veel bloedarmoede te hebben. Ze wil niet eten maar is blij met bezoek. Ze springt tegen Gilbert op en knuffelt met mij. Als er geen vooruitgang lijkt, zijn de buren erg verdrietig. Sylvie snottert en snuift en Gilbert kijkt als een donderwolk. Ik ga er niet meer heen roept hij. Ik kan het niet aan. Je moet! Roep ik. Doe het niet voor jou maar voor Flora. Ook de dierenarts beaamt dat bezoek haar op de been houdt. En het feit dat ze voor Gilbert door het lint wil gaan is toch veelzeggend. Dat houd ik hem ook voor. Hij is er toch wel trots op. Als Theo en ik vrijdagavond weer gaan kijken heeft ze nog steeds niet gegeten. Een bloedtransfusie lijkt de laatste strohalm. Omdat we al eens met het bijltje gehakt hebben, wilden we al wat vlees meenemen maar ja, ze is niet onze hond dus we zitten een beetje te dansen om het arme beestje heen. Maar dan zegt de dierenarts dat rood vlees zou helpen om op krachten te komen en de rode bloedlichaampjes te stimuleren dinges of zo. Ik ben geen arts maar daarvoor heb ik geen blinde vlek. Theo holt meteen naar de plaatselijke minisuper en komt met steak haché terug. Nog voor het pakje open is vliegt Flora’s neus al in de lucht. En dan eet ze, nee schrokt ze de stukken vlees snel op. Niet teveel want ze heeft al lang niks gehad. We kopen meteen nog een paar pakken zodat de dierenarts die over het weekend kan voeren. Met dit goede nieuws komen we terug bij de buren. Dat geeft hoop en hoop doet leven. Gilbert gaat morgen weer op bezoek. En ik moet het ze nageven: ze willen kosten nog moeite besparen om Flora weer thuis te krijgen.

Flora is nog niet beter en het is ook niet zeker of het nog gaat lukken. Maar ze eet. Het enige dat ze verder nog nodig heeft is een heleboel positieve gedachten. Dus als je dit nu leest, zeg dan even zachtjes: kom op Flora, je kunt het! Ik geloof best, als het zo uitkomt in de kracht van gezamenlijke positiviteit. Als je op je blote knieën een berg wilt beklimmen, bidden in de kerk, een kaarsje voor haar op wilt steken of gewoon speciaal voor haar een paar seconden heel sterk aan haar denken… alle bee(s)tjes helpen.