Het dream team is terug! Het heeft even geduurd maar we hebben nu echt een aanval op de stal gedaan. Kees is gekomen om de eerste echte zware werkzaamheden mede op te zetten. Om een begin te maken. En wel met het achterste gedeelte waar vroeger of eigenlijk nog niet zo heel lang geleden, de kalfjes stonden. Dat wordt mijn atelier. Mijn werkplaats. Mijn danszaal, sportzaal, yogaruimte, trampolinezaal. Een normaal werkmens zou van boven naar beneden werken maar we worden nogal tegen gewerkt door de weergoden. We wilden echt wel met het dak beginnen. Dakpannen er af en de panlatten vervangen, dakpannen weer terug. Een kelerewerkje en het weer was lange tijd goed. Tegen de tijd dat Kees er was draaide Helios zijn karretje om en zei: bekijk het maar. Zeus, Sabazios, Tarhund en Thor (ik heb ze even gegoogled) namen allemaal tegelijk het werk over. Regen wind, storm en koude was ons deel. Maar niet getreurd. Er is genoeg te doen en vooral de vloer zal een kelerewerk worden. De week 
voordat Kees er is zijn we en met name Theo al begonnen om alle materialen te verzamelen en te kopen. We rijden af en aan naar bouwmarkten. Dat is toch elke keer weer een halve dag verloren.Kees en Theo besteden anderhalve dag aan meten. Want meten is weten. Soms kun je maar beter niet teveel weten want dan wil je er niet meer aan beginnen. De bodem is gewoon aarde met gedroogde stront en wat verloren stenen. Hier gaat de fundering van balken op. Hier en daar ingegraven en vooral veel opgehoogd. We breken voortdurend bijna onze enkels van het wankelen over de stenen en onze 
ruggen van het graven. Maar het resultaat is daar. Aan de balken komen dan weer ondersteunende balkjes om de isolatie op te leggen. We kruipen nu tussen de balken door en herhalen de enkel- en rugbreuken.
ruggen van het graven. Maar het resultaat is daar. Aan de balken komen dan weer ondersteunende balkjes om de isolatie op te leggen. We kruipen nu tussen de balken door en herhalen de enkel- en rugbreuken.De isolatie die tussen de balken komt is een wonder. Van een kennis gekregen grote platen hard isolatiemateriaal met een centimeter dikke laag cement er op. Gratis en voor niks en voor de ruimte waar het komen moet super. Want die koude grond er onder is nog nat en vochtig en het isolatiemateriaal is keihard en heel stevig. 
Het moet alleen wel in afgepaste stukken gesneden worden en daar mag Theo dan drie dagen lang in stofhappen. Buiten bij de weergoden want binnen staan de koeien en die vinden het niet geweldig om in de herrie en het stof te staan.
Het moet alleen wel in afgepaste stukken gesneden worden en daar mag Theo dan drie dagen lang in stofhappen. Buiten bij de weergoden want binnen staan de koeien en die vinden het niet geweldig om in de herrie en het stof te staan.Bij elke stap dat we verder opbouwen fantaseer ik hoe leuk het weer is om lessen te gaan geven. Om weer samen te gaan bewegen met anderen. Om sterk en gezond te blijven en om leuke dingen te doen. En hoewel de heren het meeste werk doen, werk ik ook zo hard mogelijk mee. Helaas hebben we geen dienstmeid of dienstjoch en komt de rest van het leven ook op mijn schouders. Een kwestie van wie is het beste in wat. Hierdoor draait de molen op volle toeren.
Ik heb ook nog een tijdrovend werkje met Ima, de koliek ezel, op te lossen. Vijf dagen lang moet daar medicijn in gegoten worden tegen parasieten. Het wordt een interessante uitdaging. Mijn tante in Australie is paardenkenner en heeft altijd raad ter beschikking. En op de achtergrond leeft ze mee met mijn pogingen om het middel in de ezel te krijgen. Eerst met appelmoes. Wat een fantastische truuk! Maar als de appelmoes op gaat en het weekend is en de 
winkels dicht en ik ook mijn enkels en rug sta te breken, bedenk ik een nieuwe truuk: wortels centrifugeren en dan van het sap en de helft van de pulp een papje maken. Wortelpap. Ima trapt er in. Na vijf dagen ben ik het helemaal zat. Ima is volgens mij ook zat en mag op dieet. 
Maar ze is in elk geval weer helemaal de oude. Ik heb ook nog een oude poes die bijgevoerd moet worden. Het is een wonder dat ze nog leeft maar het roepen om voer houdt haar op de been. Ik ben natuurlijk een watje. Want als ik merk dat het natvoer alleen maar wordt afgelikt gaan we over op plan z. Kip. Tegen de tijd dat onze dieren kip krijgen staat magere Hein al in de aanslag. Het tij is dan niet meer te keren maar nog wel uit te stellen.
winkels dicht en ik ook mijn enkels en rug sta te breken, bedenk ik een nieuwe truuk: wortels centrifugeren en dan van het sap en de helft van de pulp een papje maken. Wortelpap. Ima trapt er in. Na vijf dagen ben ik het helemaal zat. Ima is volgens mij ook zat en mag op dieet. 
Maar ze is in elk geval weer helemaal de oude. Ik heb ook nog een oude poes die bijgevoerd moet worden. Het is een wonder dat ze nog leeft maar het roepen om voer houdt haar op de been. Ik ben natuurlijk een watje. Want als ik merk dat het natvoer alleen maar wordt afgelikt gaan we over op plan z. Kip. Tegen de tijd dat onze dieren kip krijgen staat magere Hein al in de aanslag. Het tij is dan niet meer te keren maar nog wel uit te stellen.Dat geldt dan ook voor het varken dat dit jaar weer geslacht is. Natuurlijk ook net in deze week. Het kan niet op met de lol. Zoals elk jaar mag ik weer bloedworst maken. Bloedworst maken heeft altijd een speciale een beetje erotische lading. Huh? Denk je nu. Ja als je het zo leest lopen bij de meeste mensen de rillingen over de rug. Bloedworst heeft geen goed imago. Maar het is het meest bewerkelijke deel van het varken slachten. De allerlaatst eetbare en niet meer eetbare delen worden in een grote pot gekookt samen met het kopvlees. Dit jaar verdwijnt er per ongeluk ook een gekookt oog in de gehaktmolen. We zien het te laat dus we draaien maar door. Roger en ik doen zoals elk jaar de smaakproef met het rauwe bloed dat door de prut gaat. Nog een beetje zout, nog een beetje peper, nog een beetje rabelais. Nóg een keer proeven. We bekijken elkaars bloederige tanden en vinden dat het goed is. Dan worden de worsten gedraaid. De dubbelzinnige opmerkingen zijn niet van de lucht als de darm om het tuitje geschoven moet worden. Het wordt warm en rokerig in de ruimte. We tollen op onze benen van vermoeidheid maar de dubbelzinnigheid houdt ons op de been. Als de worsten in de kookpot liggen te garen wordt er weer flink gegeten en flink gedronken. Omdat het varken met de buurman gedeeld wordt, die op zijn beurt weer vrienden heeft uitgenodigd om te helpen, wordt het een uitgelaten avond. Ik heb lang niet meer zo heerlijk gelachen en genoten. Het arme varken kan het niet meer navertellen. Het is een gruwel natuurlijk dat we een dier willen doden om reden van traditie. We hebben allang geen honger meer. Vlees is allang geen enig voedsel meer om te overleven. En tegelijkertijd ben ik wel dankbaar dat ik dit nog mee mag maken. Zoveel zorg en aandacht er in het verwerken van dit dier gaat zitten. In zijn oneerlijkheid is het wel heel respectvol.
De geesten van de kalfjes zijn daarentegen volledig vergaan. Het is nauwelijks nog voor te stellen dat ik nog maar een paar maanden geleden hun boxen stond te verschonen. Met elke laag bouwmateriaal verdwijnen ze steeds meer uit de ruimte. En als alle vloerdelen over de isolatie liggen is het zelfs voor Gilbert niet meer voor te stellen hoe het ooit was. Op een dag dansen en springen en rekken en strekken en ontspannen we op de nalatenschap van de kalfjes en misschien, heel misschien dansen ze dan mee..
De verbouwing van de stal kun je ook bekijken via ons foto-blog
Nou nou…..wat drukte van belang…..hard werken en dan al mijmerend naar de toekomst kijken hoe er gebruik van zal worden gemaakt…..dat voor ogen houden dan ben je voldoende geïnspireerd om dit vol te houden 🥰🥰
Is dat dezelfde Kees die geholpen heeft Labatu te verbouwen? Goede vrienden zijn als diamanten. Rare.
Allemachtig, hoe krijgen jullie het voor elkaar om alweer zo’n project op stapel te zetten. Het ziet er op de foto’s uit alsof er de komende maanden geen einde aan het werken komt. En zo zal het ook wel zijn. Ik wens jullie heel veel succes en geluk met jullie inspanningen.
Hulde. Liefs en groetjes van Jouke 💋
Geweldig om te lezen!!! Theo, Dorine en ook Kees, heel veel succes en kracht. Heel fijn als we weer bij jou/jullie mogen komen springen, rekken en strekken.
Geniet van de bloedworst, niet mijn favoriet maar in Brabant veel bij de echte vak slager zien liggen! Met Carnaval werd het ook op de Boerenbruiloft geserveerd.
Groetjes en tot ziens misschien weer bij Le Lias, als jullie even mogen uit rusten! 💋💋💋💋🙋🏼♀️👍
Veel van de werkzaamheden te herkennen. Voor mij is dat al weer ruim 25 jaar geleden. Des te leuker is het om het nu van een afstand middels de foto’s te bekijken. Naast kennis van zaken ook een behoorlijke portie doorzettings vermogen nodig. En dat hebben jullie. Het wordt steeds mooier. Ga zo door.
De vlier ziet er goed uit!!!! Daar kan je je lekker gaan uitleven.
Verleden jaar met vrienden meegeweest naar hun ‘schuur’ in Noord Frankrijk. Ook prachtig verbouwt als huis, werkplaats logeerplek…..wat een ruimte! Heel veel plezier en succes met het verbouwen!
Weer gesmuld van je verhaal Dorine. Wat een ontzettende klus en wat fijn dat Kees er ook is om te helpen. Het maken van de bloedworst ook nog even tussen neus en lippen door gefikst. Wat heerlijk om te lezen dat de slappe lach, zo vertaal ik het, voor de broodnodige ontspanning heeft gezorgd.
Liefs voor allemaal
Bon courage! XXX
Heel erotisch jij en Gilbert met bloed op de tanden wwwwhhhaaaa
Waar blijven jullie toch die energie halen?? Toi toi voor alle bouwvakkers daar!! 🤞🤞