Ja je leest het goed. Het is om ellendig van te worden. Afgelopen maanden lijkt wel een aaneenschakeling van zwak ziek en misselijk. Eerst ga ik in juli weer eens fijn “door mijn rug”. Als dat weer hersteld is krijg ik een aambei. Vervolgens zwaar verkouden of grieperig om dat af te toppen met een fijne buikgriep. Tot zover een korte samenvatting. Je zou bijna denken dat ik een zwak poppetje ben met veel te veel hooi op een klein vorkje. Ik heb van mezelf een ander idee maar dat zegt niks natuurlijk. Moordenaars vinden zichzelf ook best aardig. Enige subjectiviteit is me niet vreemd. Net als alle ellende achter 
de rug is en ik me weer helemaal heb herpakt, kamp ik met een irritant rocheltje in mijn keel. Niks bijzonders. Misschien heb ik hard gesnurkt, misschien is het morgen weer weg. Ja, door de titel heb je al lezend voorkennis die ik op dat moment niet had natuurlijk. Ik ga eindelijk weer eens op de cross trainer. We gaan lekker uit eten en die dag heb ook nog een massage.
Aan het eind van de middag worden we gebeld door Gilbert. Het gaat niet goed met Roger. Hij is onstabiel. Geeft over, valt bijna omver en nog wat vaags. Ze hebben de pompiers gebeld om hem af te laten voeren naar het ziekenhuis en daar wachten ze nu op. Voor het zover is gaan we er gauw even langs. Je weet maar nooit of hij nog levend terug komt dus ik knuffel me een ongeluk. Lezend zie je de besmettingen al oplopen natuurlijk maar nogmaals, ik was me nog van 
geen kwaad bewust. In het begin van de avond zien we de zwaailichten aankomen en een half uurtje later verdwijnt Roger in de blauwe flikkering naar de verte. En dan begint de ellende.
geen kwaad bewust. In het begin van de avond zien we de zwaailichten aankomen en een half uurtje later verdwijnt Roger in de blauwe flikkering naar de verte. En dan begint de ellende.Ik krijg het onwijs koud. Ik lig onder twee dekbedden te rillen en te trillen. Pas na middernacht krijg ik het warm en als ik de volgende ochtend wakker wordt roept heel mijn lichaam ZIEK ZIEK ZIEK! Ik kan helemaal niks meer. Zuster 
Theo verzorgt me waar hij kan maar er is niet veel wat hij kan doen. Ik heb wat verhoging en een thuistest geeft de definitieve uitslag. Covid. In mijn delier mail en app ik iedereen die ik de afgelopen week gezien heb. Ik weet niet of mijn toonzetting goed is, ik heb geen puf voor kletspraatjes, de toetsen trillen onder mijn vingers. Gek genoeg heb ik maar weinig mensen gezien en ben ik bijna nergens geweest. Oh ik ben zo vreselijk zielig. Het onvermijdelijke gebeurt dan. Theo stort zich naast me in bed en vanaf dan liggen we een dag of 4 te kreunen, te rochelen en te huilen en ons vooral heel heel erg ziek te voelen. Met veel moeite verzorgen we de dieren, proberen zoveel mogelijk te drinken en vooral veel fruit te nuttigen maar er gaat niet veel in. Ik voel mijn spieren van mijn lichaam smelten. Alle energie gaat naar het gevecht tegen de koorts en het virus. Ik kan niet anders dan het laten gebeuren. Theo is daarin wat makkelijker. Die geeft zich over en als het voorbij is, is het voorbij. Ik schop en schreeuw en ben boos op deze aanval onder de gordel. Na een dag of vier gaat mijn verhemelte naar z’n grootje en krijg ik een witte tong. Nu wil ik wel 
weer eten maar kán ik het niet meer. Ik zie de weegschaal gestaag verder dalen. Vooral veel blijven drinken maar alles doet zeer. We hebben nog een pakje thee. Ik drink zelden thee. Het is een oud pakje. Ik ruik er aan maar er zit geen geur meer aan. Die kwak ik dus in de vuilnisemmer en vraag een lieve vriendin om naast wat puddinkjes en vitamine c ook een pakje thee mee te nemen. Maar ook daar zit geen geur aan. Wat een belachelijke situatie. Ik zoek de houdbaarheidsdatum maar dan begint me ineens een lichtje te branden. Dan pas he! Tot dat moment heb ik nergens wat van gemerkt. Ik laat het pakje aan Theo ruiken en die haalt er feilloos kaneel en allerlei helende kruiden uit. Van het ruiken alleen voelt hij zich alweer beter. We lopen samen de keuken door. Pindakaas… niks! Chocopasta… niks! Op naar de badkamer en parfum gepakt… niks! Ik loop naar de koeienstal en de lucht is daar vaak zo verzengend vies van amoniak maar… niks! Ik ruik helemaal niks meer. Tot dan toe kon ik me daar 
niks bij voorstellen maar alles om me heen is neutraal. Niet vies niet lekker gewoon neutraal. En ik weet niet eens hoe lang dat al zo is. Dat vind ik nog wel het meest gekke. Ik ben er volledig door geoccupeerd. Begin me af te vragen of ik zonder geur zou kunnen leven. Als ik de was ophang ruik ik onwillekeurig even aan het natte goed. Niks. Ik zie dat Pucks onze oude poes op het kleedje in de badkamer heeft geplast want het is nat en verfrommeld. Maar het ruikt nergens naar. Als ik alleen zou wonen zou ik het laten liggen. Alle geuralarmbellen zijn verdwenen. Thee smaakt nergens naar. Thee drink je met je neus. Koffie gaat. Daarvan is ongeveer de helft van de beleving verdwenen. Hoewel ik me nog niet lekker genoeg voel voor wijn weet ik zeker dat daar nu helemaal niks aan is. Ik ben er echt helemaal vol van. Nu ik weer in de benen ben en langzaam mijn krachten probeer terug te veroveren, ben ik het ziek zijn alweer bijna vergeten maar ik zit me hier nog reukloos te verwonderen. Ik begrijp niet dat ik er niet meer over gelezen heb. Er zo weinig ervaringen over gehoord heb. En het zou zomaar kunnen zijn dat het ineens terug is en ik daar niks van merk. Net zoals het verdwenen was.
Theo verzorgt me waar hij kan maar er is niet veel wat hij kan doen. Ik heb wat verhoging en een thuistest geeft de definitieve uitslag. Covid. In mijn delier mail en app ik iedereen die ik de afgelopen week gezien heb. Ik weet niet of mijn toonzetting goed is, ik heb geen puf voor kletspraatjes, de toetsen trillen onder mijn vingers. Gek genoeg heb ik maar weinig mensen gezien en ben ik bijna nergens geweest. Oh ik ben zo vreselijk zielig. Het onvermijdelijke gebeurt dan. Theo stort zich naast me in bed en vanaf dan liggen we een dag of 4 te kreunen, te rochelen en te huilen en ons vooral heel heel erg ziek te voelen. Met veel moeite verzorgen we de dieren, proberen zoveel mogelijk te drinken en vooral veel fruit te nuttigen maar er gaat niet veel in. Ik voel mijn spieren van mijn lichaam smelten. Alle energie gaat naar het gevecht tegen de koorts en het virus. Ik kan niet anders dan het laten gebeuren. Theo is daarin wat makkelijker. Die geeft zich over en als het voorbij is, is het voorbij. Ik schop en schreeuw en ben boos op deze aanval onder de gordel. Na een dag of vier gaat mijn verhemelte naar z’n grootje en krijg ik een witte tong. Nu wil ik wel 
weer eten maar kán ik het niet meer. Ik zie de weegschaal gestaag verder dalen. Vooral veel blijven drinken maar alles doet zeer. We hebben nog een pakje thee. Ik drink zelden thee. Het is een oud pakje. Ik ruik er aan maar er zit geen geur meer aan. Die kwak ik dus in de vuilnisemmer en vraag een lieve vriendin om naast wat puddinkjes en vitamine c ook een pakje thee mee te nemen. Maar ook daar zit geen geur aan. Wat een belachelijke situatie. Ik zoek de houdbaarheidsdatum maar dan begint me ineens een lichtje te branden. Dan pas he! Tot dat moment heb ik nergens wat van gemerkt. Ik laat het pakje aan Theo ruiken en die haalt er feilloos kaneel en allerlei helende kruiden uit. Van het ruiken alleen voelt hij zich alweer beter. We lopen samen de keuken door. Pindakaas… niks! Chocopasta… niks! Op naar de badkamer en parfum gepakt… niks! Ik loop naar de koeienstal en de lucht is daar vaak zo verzengend vies van amoniak maar… niks! Ik ruik helemaal niks meer. Tot dan toe kon ik me daar 
niks bij voorstellen maar alles om me heen is neutraal. Niet vies niet lekker gewoon neutraal. En ik weet niet eens hoe lang dat al zo is. Dat vind ik nog wel het meest gekke. Ik ben er volledig door geoccupeerd. Begin me af te vragen of ik zonder geur zou kunnen leven. Als ik de was ophang ruik ik onwillekeurig even aan het natte goed. Niks. Ik zie dat Pucks onze oude poes op het kleedje in de badkamer heeft geplast want het is nat en verfrommeld. Maar het ruikt nergens naar. Als ik alleen zou wonen zou ik het laten liggen. Alle geuralarmbellen zijn verdwenen. Thee smaakt nergens naar. Thee drink je met je neus. Koffie gaat. Daarvan is ongeveer de helft van de beleving verdwenen. Hoewel ik me nog niet lekker genoeg voel voor wijn weet ik zeker dat daar nu helemaal niks aan is. Ik ben er echt helemaal vol van. Nu ik weer in de benen ben en langzaam mijn krachten probeer terug te veroveren, ben ik het ziek zijn alweer bijna vergeten maar ik zit me hier nog reukloos te verwonderen. Ik begrijp niet dat ik er niet meer over gelezen heb. Er zo weinig ervaringen over gehoord heb. En het zou zomaar kunnen zijn dat het ineens terug is en ik daar niks van merk. Net zoals het verdwenen was.
Ondertussen blijk ik helemaal niemand te hebben aangestoken. Zelfs Theo is na herhaaldelijk testen toch echt covid-vrij. Dus “gewoon” griep. Waar ik het vandaan heb is een groot raadsel. Ik baal bijna dat ik me al de afgelopen jaren eigenlijk best gedeisd houd en me zo weinig mogelijk in grote groepen begeef. Had ik nou maar een leuk feestje gehad, dan had ik dat tenminste nog gehad. Roger blijkt een longembolie te hebben. Geen spoor van covid. Hij herstelt er weer van en kan met een beetje goede wil en bloedverdunners, nog een paar jaren mee.Ik wacht geduldig op de volgende aanval op mijn lichaam. Tot die tijd laad ik steeds weer wat meer hooi op mijn vorkje.
Potdorie Dorine wat heftig. Ik hoop dat al dat ziek zijn en ellendig voelen nu voorbij is. Dat je weer gaat aansterken en je spieren weer op peil kan brengen om klaar te zijn de winter aan te kunnen. Je lichaam moet weer naar je gaan luisteren hoor, want ziek zijn is niets voor jou. Voor niemand niet natuurlijk maar jou reactie op een ziek en zwak lichaam is ronduit ‘heftig’ te noemen.
Bon courage Dorine! 🍀👍😘
Hoi Dorine, nou je bent wel aan de beurt de laatste tijd! Ik hoop dat je snel opknapt en dat je nu verschoond blijft van allerlei kwalen en kwaaltjes. Beterschap en tot snel xx
Hi lieve Dorine, wat ben je toch een pechvogel ! Toch wel erg balen dat je zo snel telkens besmet wordt. Ik heb die periode een paar jaar geleden gehad( 2 jaar geleden). Ik ben goed behandeld door een KNO arts. Ik heb jaren niets kunnen ruiken. Maar sinds mei gaat het goed. Heb wel veel antibiotica gehad, zelfs een prednison kuur en nu heb ik neusdruppels met een beetje prednison, heeeel klein beetje, en die komt direct achter in mijn neus zodat het slijmvlies niet kan zwellen en ontsteken. Ik ruik nu weer, de oleanders, geurkaarssn maar ook katten pies. Misschien toch eens vragen voor een verwijzing naar een specialist. Hoop dat je snel weer lekker fit wordt. Groetjes weer in januari ! 👍🙋🏼♀️
Je bent een taaie noot. Wat betreft smaak verlies, misschien een paar weken tot 3 maand. On the sunny side; nu kan je chillies eten zonder dat er tranen in je ogen komen
Jeetje Dorine…..wat een herkenning😏
Bah ….. wat een narigheid…hoop maar dat je flink wat immuniteit hebt opgebouwd….wat een periode …..maar het moet nu maar eens klaar zijn hoor…..ik hoop dat goed opknapt….liefs Els💐
Normaal komt ellende slechts in drieën, maar ja garantie heb je daar niet op. En nu dus corona met alle narigheid van dien. Mijn zus heeft het twee keer gehad, mijn schoondochter pas geleden voor het eerst. Geen van beide had er erg veel last van maar de een is de ander niet, dat blijkt maar weer als we jouw verhaal lezen. Ach lieverd ik leef met je mee en wens je een goed herstel toe. Dan maar weer gauw trainen om er weer bovenop te komen. Hopelijk ga je weer gauw wat ruiken en proeven want een goed glas wijn dat je niet kunt proeven is een gotspe voor het leven. Ik moet er niet aan denken. Liefs Jouke 💋
Lieve Dorine! Zelfs een sterke vrouw kan gebukt gaan onder ziekte en ongemakken. Voel je dan maar lekker ziek en ongemakkelijk. Je maakt dan kennis met je zwakte. Je bent echter een vrouw, die hier zeker sterker uitkomt. Je kunt daar ook weergebruik van maken.
We hadden graag deze maand van dichtbij willen ervaren, hoe het met je gaat.
Dit zit er echter in de heenreis naar Spanje niet in. We zijn echter vast en zeker van plan, om in maart bij jullie aan te komen.
We hopen je dan samen met Theo in volle glorie te ontmoeten.
Lieve groet, Joke en John.