76 – Grootgrondbezitters

Daar zitten we dan als hernieuwde groot grond bezitters. Hoewel dat groot nogal meevalt. Laten we het houden op grondbezitters. Dat klopt tenminste. Twee jaar geleden wisten we al dat we twee jaar zouden moeten wachten. Eind 2022 zou de kogel door de kerk gaan en al die tijd zagen we langzaam de veestapel in de koeienstal verminderen. Pas nog werden er weer drie afgevoerd. Er zijn nu nog 6 koeien. Een kudde van niks natuurlijk maar nog steeds te veel. Eigenlijk aan de hand van het aantal koeien lieten we het moment afhangen van de overdracht. Zie maar eens een koe of drie, vier kwijt te raken en er ook nog aan te verdienen. Nee, het zou vast nog wel een beetje langer gaan duren. Misschien wel januari 2023.

We zitten tot die tijd goed in ons kleine huisje, de prijzen voor bouwmaterialen rijzen de pan uit dus van een grote verbouwing zal het zo snel niet meer komen. We dealen met de alledaagse zaken en daarvan zijn er plenty. Als we de moed en de zin hadden alles aan te pakken, waren we elke dag wel bezig genoeg. Maar zoals dat gaat, net als je dingen wilt aanpakken, lekker veel massage werk hebt en je vol plannen zit, blijkt je energie ineens op. Eerst word ik verkouden of noem het maar grieperig. En net als ik denk: ha! ik ben er van af, stort een buikgriepvirus zich op me en mept me knock out want er wordt maar bitter weinig tegen gewerkt. Slap als een vaatdoek hang ik in de touwen en het werk stapelt zich op. De massages afgezegd want ik wil niemand kwaad doen. Met lede ogen zie ik aan hoe het griep en buikgriepvirus met de armen omhoog hun overwinning vieren. De menigte joelt. Rust! Rust! Rust! Scanderen ze.

De slaapkamer stinkt niet alleen naar ziek en zielig maar ook naar dood dier. Ik tel al mijn honden en kattenvriendjes maar die zijn er nog dus ik gok een muis. En wel van de soort spits en dus van buiten naar binnen meegenomen door de kleine Coco. Ga maar zoeken! Ik heb er maar weinig zin in en als bij toeval vindt Theo de dode meur gewoon naast zijn bed onder een omlaag gevallen kussen. Getver! Kussen er uit en ik mag de dode  muis wegdragen. Ik boen het kleed en was het kussen en we slapen die nacht rustig. De volgende nacht begint er echter alweer iets te stinken. We slaan het dekbed over ons heen en doen net of het er niet is. Maar een dag later is de stank behoorlijk penetrant. We maken ruzie over wie wat gaat onderzoeken. Ik ben het kleinst en het lenigst van ons twee dus ik mag onder het bed duiken. Gewapend met een zaklantaarn wurm ik me tussen een kastje en het bed naar beneden. Ik zie alleen maar stof en haren. Eigenlijk niks bijzonders dus. Waarschijnlijk net als bij iedereen. Nou ja bij iedereen met huisdieren waarbij de slaapkamer dermate klein is dat je onder het bed alleen kunt komen na een kleine verbouwing. Ik zeg het dus zonder enige schaamte. Maar geen dood dier. Uiteindelijk blijkt het arme mormel onder de wasmand te liggen. Zonder capriolen te bereiken en hup, zo naar buiten geknikkerd. De rust is weer gekeerd.

Ondertussen heeft de notaris niet stil gezeten. De stal verkoop is onder ogen van een commissie geweest die potentiële boeren voorrang geeft op de koop. Maar niemand heeft gereageerd en dus mogen we zomaar ineens en totaal onverwacht op komen draven voor de ondertekening. Maar niet nadat Marthe met haar 94 lentes uitdrukkelijk en officieel heeft vastgelegd dat zij afstand doet van het terrein. Kennelijk heeft zij nog steeds alle macht in handen. Ze is hier geboren en voor haar zijn haar ouders en hun ouders hier ook geboren. Vanaf de middeleeuwen heeft haar familie hier het land bewerkt, kinderen gebaard en oorlogen overleefd. Roger is er maar gewoon bij ingetrokken en heeft niks te zeggen. Nu gaat Marthe er prat op dat haar ogen nog prima zijn dus ondertekenen zal een koud kunstje worden. Hoewel ik zelf al jaren een leesbril gebruik voor eigenlijk alle lettertjes, leest Marthe nog gewoon de krant en alle reclamefolders. Ze is er zo goed in dat ze zelfs op de kop en achterstevoren met gemak alles wat haar voor ogen komt uit kan pluizen. Soms draait Theo een foldertje even recht voor haar maar dat is eigenlijk niet nodig. De uitdaging zit in de moeilijkheid. Afijn een contract ondertekenen waarin je afstand doet van een deel van je hele hebben en houwen lijkt me geen sinecure. Maar met een zwierig gebaar en met de linker hand zet ze haar initialen. De weg is nu vrij voor ons voor de rest. Zo netjes als we kunnen gaan we met Gilbert en Sylvie in 1 auto naar de notaris. Het voelt wel wat onwennig. En toch ook vreemd. Zolang het nog in het verschiet lag voelde het toch anders dan nu er daadwerkelijk en volwassen handtekeningen gezet moeten worden en binnenkort belasting betaald over het geheel.

De notaris is een vrij jonge vrouw met een muizenbekkie. Ik moet er de hele tijd naar kijken. Ik vraag me af hoe zoiets zoent. Zo’n klein mondje. Een paar snorharen erbij, een overijverige kat en ze kan zo bij ons in bed.

Ze neemt het hele geval digitaal met ons door en wij doen net of we dit dagelijks doen. We knikken instemmend, stellen de juiste vragen en leren dat het gebouw en dus de hele omgeving waar wij wonen van nul en generlei interesse is voor niks en niemand. Niet alleen niet voor een landingsbaan of industrie terrein maar ook niet voor toeristen of historische tripjes. Kom hier dus niet want er is gewoon geen bal aan. Het enige wat kan gebeuren is dat door de droogte, de kleigrond open splijten kan en we met z’n allen in een groot gapend gat de diepte in verdwijnen. We nemen de gok en tekenen toch maar.