74 – Albizia

Op ons nog maagdelijk terrein staan kinderboompjes. Kleine appelboompjes, perenboompjes en kersenboompjes. Dat is het lot van opnieuw beginnen op een kale vlakte. Die nog piepjonge boompjes hebben in verhouding nog best een goede oogst geleverd. Oneetbaar uiteraard want een hagelstorm in juni heeft de appels in aanleg meteen verminkt. De kersen waren nog meer pit dan kers maar dat mocht de pret niet drukken. De belofte voor een volwassen fruitbomentuin is blijven bestaan. Dank ook zij mijn nijvere en niet aflatende bewaterings aktiviteiten. Oftewel alle dagen heb ik die vermaledijde rotboompjes uit de cuve met regenwater vertroeteld. De hele snoeihete zomer door heb ik ze in leven gehouden ook al is het water bijna op de bon. Ze zijn me volgens mij wel dankbaar want ze doen het nog steeds. Allemaal. Ik kan ze wel de lucht in kijken want het duurt natuurlijk nog wel tien jaar voordat je een beetje volwassen boom hebt met navenant een hoeveelheid fruit die al het werk de moeite waard maakt. Laatst voelde ik me nog nederiger met mijn kleine kabouter boompjes toen we door de Betuwe van Frankrijk fietsten. De Komoot voerde ons langs kilometers kanaal en op de terugweg langs de Garonne. Volgens de app zouden we ongeveer 2 kilometer op onduidelijk terrein terecht komen. Daarvoor houd ik tegenwoordig mijn hart vast. Theo zoekt dat volgens mij expres uit: Dat er in elk tochtje minstens een paar kilometer onduidelijk en misschien wel onbegaanbaar terein zit. Een keer moesten we een keien weggetje, een geitenpad, stijl omhoog klauteren. Ik geef het je te doen met een fiets van 25 kilo. Alleen die Theo…. Die doet het toch maar mooi fietsend! Turbo-Theo! Toen dit keer het asfalt ophield reden we zo de fruitboomgaarden in. Aan alle kanten rijen en rijen appels. En rijen en rijen kiwi’s. En weer overnieuw. Zo ver je kon kijken alleen maar appels en kiwi’s. Vooral die kiwi’s waren een beetje bevreemdend. Aan elke boom hingen bijna honderd kiwi’s. Onder alle appelbomen lagen kilo’s valappels weg te rotten. Mijn handen jeukten, mijn hebberige brein draaide overuren. Ik kon het echt niet laten. Van een kiwiboom ritste ik snel 8 kiwi’s en even verderop vanonder de appelbomen een tas vol valappels voor de ezels. Ze zagen er eerlijk gezegd nog beter uit dan wat je hier in de winkels koopt. Voor de goede orde: Theo was het er niet mee eens. Laat het duidelijk zijn dat ik degene ben die ergens in de krochten van mijn voorouders een kleptomanisch gen heb meegekregen. Voor onderweg plukte ik nog snel een een appeltje voor de dorst mee. Ik was wel een beetje bang dat gestolen goed niet gedijt. Dat ik me zou verslikken of zo. Voor het verhaal zou dat wel mooi zijn maar ik kwam er goed mee weg.

Op ons land willen we naast die fruitbomen toch nog twee of drie andere bomen. Bomen die snel groeien, weinig water nodig hebben en, als het even kan fruit geven. Maar dat hoeft niet persé. Ons oog viel al op de Albizia. Die waaiert zo mooi breed uit en geeft de hele zomer fijne schaduw en mooie bloemen. Als je ze één keer gezien hebt, zie je ze overal staan en zo ook bij een lieve massage klant. Een joekel van een Albizia. Hoe harder ze hem snoeien, hoe sneller hij weer groeit. En bovendien plant hij zich onbeperkt via zaailingen voort. Ik mocht best zo’n zaailing meenemen. Het was wel niet het juiste jaargetijde maar manlief storte zich in de keiharde grond om een ieniemini stekje los te rukken. Dat lukte maar half. Het zag er niet hoopvol uit maar omdat er zoveel moeite voor was gedaan nam ik hem toch maar mee en zette hem liefdevol in goede aarde in een ruime pot. Helaas, al de volgende dag had het arme boompje het leven gelaten. De blaadjes hingen slap en als je goed luisterde kon je hem horen huilen. Mijn hart brak en ik bewaterde hem nog maar eens flink tot ik zeker wist dat hij dood was. Daarna ben ik hem vergeten. Het hele plantje met pot en goede aarde heb ik links laten liggen. Weken lang, een paar maanden. De totale uitdroging was zijn deel. Uit pure luiïgheid had ik het geval nog niet weggeflikkerd. Maar op een dag liep ik er langs en zag in mijn ooghoek wat groens. In de verte hoorde ik iemand huilen Ik keek nog eens goed en wat zag ik daar! Een heel klein ieniemini blaadje had zich ontwikkeld aan de onderkant van het bijna dode steeltje. Weeklagend riep het om water! Zo snel als ik kon gooide ik er een hele gieter overheen. En nu zit ik dus met een ontluikend boompje dat ik in leven houd en ergens moet gaan planten. Pas over 30 jaar zal het een boom zijn. Als het voor die tijd nog niet opgegeten is door een ezel, omver gelopen door een hond of afgemaaid door een onvoorzichtige grasmaaier. Ik vrees dat ik een volwassen boomgaard pas ga hebben als ik oud en bejaard ben.