71 – Bedevaart

Al een paar weken stond er een fietstocht op de rol van Bagnère de Bigorre naar Lourdes en weer terug. Daar kwam steeds wat tussen. Regen en slecht weer bijvoorbeeld en een tripje naar Spanje. En het zou nog steeds uitgesteld zijn ware het niet dat de buren om een mirakel verlegen zitten. Wie niet zou je zeggen. Miraculeus een wiskunde knobbel ontwikkelen zou ik best leuk vinden. Verder ben ik zo geweldig dat ik niks anders verzinnen kan. En voor een ander zal ik geen mirakels bedenken want dat zou zomaar als een belediging opgevat kunnen worden. Regen. Het mirakel van regen zou een geweldige uitkomst zijn nu het al weken kurkdroog en inmiddels midzomers warm is in mei. Aan mij hebben ze niks want ik kan er niet om bidden. Als ik dat zou doen en stel er is toch iemand daarboven die de touwtjes in handen heeft, zou deze mij hartelijk uitlachen en uit wraak nog wat graden er op gooien. Maar goed, we hadden die route nog in de portefeuille en we besluiten dan maar om op bedevaart te gaan naar Lourdes.

Bij een bedevaart horen ontberingen. Tenzij je van je zelf al zwak ziek en misselijk bent natuurlijk. Dan heb je al ontberingen genoeg. Ik ben sterk en gezond en vol energie en Theo zit ook nog wel aan de positieve kant van dat spectrum dus dat betekent dat we moeten afzien en lijden. Onszelf moeten kastijden. Een fietstochtje dus. Heuvel op en heuvel af. Het belooft een hele hele warme dag te worden dus dat wordt dubbel afzien.

Gelukkig wordt alles goed gemaakt door een prachtige omgeving. Tot nu toe wel het mooiste van wat we gefietst hebben denk ik. De Pic du Midi steeds ergens in het visier. Bij een restaurantje kunnen we koffie drinken op het terras en plassen op een blinkend toilet. Voordat we bij Lourdes aankomen vinden we in een klein dorpje een picknicktafel bij een salle des fêtes. Een gemeentelijke zaal voor feesten en partijen zal ik maar zeggen. Niet echt idyllisch maar zeer welkom en onder een afdak. Van het gezelschap binnen komt af en toe iemand naar buiten om te roken. Kleine kinderen komen kijken wat voor lekkers wij in de aanbieding hebben. Na enige tijd komen er steeds meer rokers en wuiven wij de rook over onze pastasalade weg. Niet klagen maar dragen. Het is alles onderdeel van de lijdensweg naar de verlossing. Eenmaal Lourdes bergafwaards binnen gestoven, staan we meteen voor één van de honderden souvenirswinkels. Je moet het de handelaren in kruizen en bidkralen nageven: ze halen het onderste uit de kan om de belevenis in je brein te prenten. Daar is het mij niet om begonnen want kruizen en bidden zijn aan mij niet besteed. Ik heb maar één doel: een flesje kopen voor het heilige water. En daar word je in Lourdes goed op getracteerd. Ze zijn te kust en te keur en met name in Maria vorm. Ik kies een bescheiden glazen exemplaar met een heilige afbeelding uit. Het is voor de buren en het heilige graan dus het mag wat kosten. Theo bewaakt de fietsen en ik ga lopend op pad met een plastic fles uit de bus, de bidons en het heilige flesje op weg naar de heilige tapkranen voor het heilige water. Daarvoor moet ik eerst langs de heilige grot want kennelijk zijn ze in Lourdes bang dat het heilige water opraakt. Er zijn alleen nog wat kraantjes waar een heel flauw straaltje uit loopt en waar je alleen een klein flesje onder kan zetten. Niet meer voor de 100 liter jerrycans waar men normaal altijd mee loopt. Met een beetje passen en meten krijg ik er net een bidon scheef onder en schenk ik de heilige druppels voorzichtig in de andere flessen. Afzien is het . Ik zeg het je. Het is dat ik goed gemutst ben want onder andere omstandigheden, met een opvlieger bijvoorbeeld zou ik die hele santekraam aan flessen en zooi van me afgesmeten hebben, een paar keer gevloekt en gestampvoet en dan in het vagevuur terecht komen. Ik houd me in. Ik ben op heilige grond. Bovendien sta ik te midden van allerlei meer of minder helderen van geest en lichaam. Die hebben het erger dan ik. Die moeten dat water in hun flesjes prutsen terwijl ze doodziek zijn of dubbel zien of op sterven na dood. In mijn niet zo flatterende wielerbroek ben ik kennelijk toch een betrouwbaar persoon want ik word meerdere keren in onbekende talen aangesproken met hulpvragende ogen. Mag ik jouw sterke benen. Vragen ze. Of mag ik jouw slanke lijn? Mag ik je heldere geest en je vriendelijke lach? Ik stijg boven mezelf uit. Als ik terug loop langs de grot waar mensen in een rij staan te sissen tegen spelende kinderen, kijk ik niet eens meewarig. Ik snap het wel. Ben je nondeju eindelijk op heilige grond in 35 graden, ontberingen geleden en wat heb je nog meer, lopen daar kinderen godbetert gewoon keihard te spelen! Het moest verboden worden. Trots op mijn buit loop ik terug naar de wachtende Theodorus die inmiddels alleen al voor het lange wachten heilig verklaard is, nemen een paar flinke slokken fris bronwater en kachelen snel Lourdes weer uit voordat hele optochten met rolstoelen, bedden en krukken de straten bevolken. Dan zouden we maar misplaatst zijn.

Ondertussen wordt het warmer en warmer. De bidonnen met water gaan helemaal op en het is vast daardoor dat we uiteindelijk toch weer terug geraken in Bigorre. Daar strijken we eerst neer op een terrasje voor een onvervalst koud biertje. Ah, dat is ook lekker!

Thuis gekomen brengen we het heilige waterflesje meteen naar de buren. Ze lachen zich rot maar waarderen het toch. Kijk het zijn de kleine dingen die het ‘m doen en als dat heilige water uit dat flesje nu op de een of andere wijze het water uit de heilige hemel kan laten vallen dan eten we volgend jaar allemaal nog brood en pasta.