67 – Parijs

Parijs, daar wil je graag naartoe. Het klinkt ook zo alsof je eerst Parijs moet zien en dan mag sterven. Nu was ik al twee keer eerder in Parijs dus ik mocht al sterven maar ik had nog geen zin. Het was ook nog wat vroeg want al heel lang geleden. Dat krijg je als je door blijft leven, dan zijn dingen ineens lang geleden. Met mijn vader kanoode ik over de Seine en kampeerde in Bois de Boulogne. Verder hadden we binnen 1 dag al ruzie en besloten elkaar overdag vrij te laten en ’s avonds ergens te gaan eten. Mijn mooiste herinnering was achter de Sacré Coeur in een straatje belandden we in een café. Er mocht verder niemand meer in en er waren alleen buurt bewoners. Toeristen werden bruut weggestuurd. Na enige tijd, ik weet het niet meer goed, werd er geroepen dat Marie, ik weet haar naam natuurlijk ook niet meer, moest gaan zingen. Marie was een pronte blonde misschien wel . De barkeeper pakte een gitaar en vervolgens hebben ze een uur lang lang gespeeld en gezongen. Het was fantastisch. We waren zomaar ergens in gevallen. Een fijne authetieke ervaring voor het leven. Niet veel later was ik er met een lover maar toen werd ik vooral cultureel rond getoerd. De opera en dan de Zauberfleute in een lange groene jurk, Versailles, roeien in het park musea, Rodin en een hoop ongemakkelijke gedoe. Het café was inmiddels al veranderd in een Italiaans restaurant.

Zo’n 30 jaar later, mijn leven nam een paar wendingen, hebben we een digiD nodig. Dat kan je virtueel aanvragen maar je kan ook gewoon naar Parijs gaan want de nederlandse ambassade zit alleen nog maar in Parijs. En omdat ik jarig was rond de tijd voor een eerste afspraak leek het een leuk verjaardagscadeau. Het is fijn om naief en optimistisch te zijn. In elk geval hadden we al weken voorpret. Als het mooi weer was gingen we fietsen en als het slecht weer was musea bezoeken. Ik had speciaal kleding gekocht om daar te dragen. Om er niet als een boerentrien uit te zien. Kleding die nog niet verwassen was maar krakend nieuw. Mij zou je als toerist niet herkennen. Met de trein gingen we het hele stuk naar het noorden. Vier uur en een kwartier eerste klas TGV. Niet dat ze langs kwamen met champagne of dat je een filmpje kon kijken op de rugleuning van je voorganger. Eerste klas betekent zoiets als net iets meer beenruimte en voor lange mensen is dat cruciaal. Misschien betekende het ook geen schreeuwende kinderen of opdringerige medepassagiers. Nou ja, we zaten lekker rustig met onze benen in de nek onze eigen boterhammen te eten. Theo had alles geregeld. Het hotel was niet ver van het station, we konden er lopend heen. Op elke straathoek lag , stond of gebeurde een blog. Tegen de tijd dat we bij het hotel aankwamen waren we al doodmoe van alle indrukken. We werden meteen goede maatjes met de receptioniste. Alles was in orde, hartelijk welkom en hier is uw sleutel voor de zesde verdieping met uitzicht op de Dome van Les Invalides. Alleen één klein minpuntje. Neem ons niet kwalijk, helaas helaas, de lift is buiten werking. Maar ons personeel draagt met liefde uw rugzakken naar boven. Ik kreeg meteen visioenen van films waarin hotel boys bakken geld verdienen aan het dragen van koffers. Na vier uur in de trein kon ik best een paar trappen op. En alle dagen daarna ook. Het geld dat we daarmee uitspaarden kwam nog prima terecht bij al het andere waarvoor je moet betalen in Parijs. Aangezien we ook niet ver van de Eiffeltoren zaten werd dat meteen ons eerste doel. Dan hadden we dat maar vast achter de rug. Nog vers van het platteland en direkt uit de koeienstal stonden we plots in een mensenmassa die zijn weerga niet kent. Overal in de wereld waren er blikken vol mensen geopend en uitgestrooid aan de poten van de Eiffeltoren. Er liepen duistere figuren rond met flessen bubbels en witte wijn want eenmaal in het park wil je dat onder de Eiffeltoren vieren met je geliefde. Tientallen Afrikaanse jongens stonden met kleedjes midden op de paden minitorentjes en zonnebrillen te verkopen. En verder een driedubbele rij en anderhalf uur wachttijd om naar boven te kunnen. Ik had nog een opdracht te vervullen, anders waren we niet eens even gaan zitten maar in één ruk doorgelopen naar de Seine waar je gewoon verder kon lopen over de hoofden. Lawaai, geuren, verkeer en mensen zover het oog reikte. Zelfs in het water op rondvaartboten puilden de mensen over de rand. We konden het allemaal niet bevatten. We lieten ons in een Italiaans restaurant bar slecht bedienen door totaal ongeïnteresseerd personeel en kropen daarna alle zes etages op naar ons uitzicht op de Dome om vervolgens de hele nacht wakker te liggen van sirenes, verkeer en een te smal bed.

Dat moest beter kunnen.

Na een uitgebreid ontbijt in de kelder van het hotel, gingen we op zoek naar de fietsen. Daarvoor hadden we al een budget gereserveerd en kaarten ontvangen. Een kwestie van kaartje op de display leggen en wegrijden maar. Niet dus. Verspreid over Parijs (en andere grote steden hebben het ook) staan fietsenstallingen met fietsen die je mee kunt nemen en elders weer weg kunt zetten. Super idee. Degene die dat bedacht heeft is een held. En als het eenmaal werkt, dan is het ook in één woord geweldig. Maar ondanks onze voorbereidingen duurde het toch nog een half uur prutsen voordat we door kregen hoe het echt zat. Zonder kennis van bankieren op je telefoon en met angst voor technologie is het bij voorbaat een verloren zaak. Gelukkig heeft Theo van beide geen last. Met een beetje angst voor het drukke verkeer togen we op weg naar de Sacré Coeur. De route planner in de hand en dan maar over de Seine bergopwaards. De electrische fietsen leken het alleen op vlak terrein redelijk te doen want hoe stijler het werd, hoe zwaarder. We begrepen pas een halve dag later hoe we de ondersteuning in konden stellen. Maar niet getreurd, hijgend en puffend en verkeer ontwijkend kwamen we boven. Ik verheugde me op een herinnering en een klein beetje cultuur snuiven maar we werden weer overvallen door honderd busladingen toeristen. Voorzichtig laveerden we dan maar naar MontMartre maar daar kwamen we niet eens de straatjes in. Tjok en tjok vol. Via de kasseien wisten we niet hoe snel we naar beneden moesten hobbelen om in een café te bekomen van de schrik, de teleurstelling en de zware benen. Dit hele verjaardagsuitje dreigde uit te lopen op een ramp. We konden nergens heen, overal massa’s mensen en wachttijden en we hadden dus geen doel. Het enige doel dat we hadden was een afspraak bij de ambassade en dat duurde nog 2 dagen.  Op de fiets dan maar. We kregen echt de smaak te pakken en fietsten dan maar langs alle bezienswaardigheden. Notre Dame…check!  Louvre… check! Musée Rodin… check! De ene grote kerk na de andere… check! We lieten ons niet klein krijgen. Uren hebben we op de kade doorgebracht met een sandwich en een flesje water. Kijkend naar voorbij joggende mensen, verdwaasde daklozen, verliefde stelletjes, dansende paartjes en boten vol mensen die bijkans op elkaar zaten. En dan weer verder fietsen. Ook de andere twee dagen deden we niet anders dan fietsen. Doelloos want elk doel werd zwaar overbevolkt en verpest door al die mensen waarvan wij ook deel uitmaakten. Gelukkig vonden we nog een heel gezellig en goed restaurant waar we bijna failliet aan gingen maar dat was dan maar om de toegangskaarten tot musea te compenseren. Zelfs in het Bois de Boulogne stonden rijen en rijen auto’s geparkeerd en was de stroom joggers niet bij te houden. Voor de beroeps bedelaars was het een feestje. Het ene moment lopen ze nog vrolijk rond, het volgende moment liggen ze op hun buik te lamenteren in de winkelstraat met een bekertje omhoog. Elke vijf minuten wordt de mensenmassa ververst, voortdurend nieuw  volk dat er goed gelovig intuint. Brandweer en politie rijdt er vrolijk omheen, niemand maakt zich er druk om alleen de toeristen.

.

.

.

Bij de Nederlandse ambassade hoopten we ons even geen toerist te voelen maar we werden bij de deur door een dikkige enge portier meteen afgeblaft in het Frans. Als een stel criminelen werden we gefouilleerd en naar een bankje gecommandeerd. Achter het loket sprak niemand Nederlands. Het was een aanfluiting. Gelukkig hadden we helemaal niks ingewikkelds te doen, maar we voelden ons zomaar ineens in de steek gelaten. Uit het veld geslagen moesten we daarna nog een hele dag doorbrengen. We waren uitgecheckt uit het hotel. Daar kregen we nog wel een verrassing. Omdat de lift het niet deed en we al die tijd puffend en hijgend omhoog zijn gelopen, kregen we al onze ontbijten gratis. Mooi dat we daar ook flink van geprofiteerd hadden. Maar ja, we moesten nog een halve dag stuk slaan, zonder doel, zonder hotelkamer. Op de fiets dan maar weer. Opnieuw de Seine langs aan alle kanten, weer broodjes eten aan de kade, mensen kijken en weer doorfietsen. Tot we de trein in konden en terug naar huis en de honden, de katten en de ezels die uitstekend door Gilbert verzord waren. Twee dagen later zaten we weer op de fiets. In de heuvels, in de stilte, in de frisse lucht. Genieten.

Vergeet niet om op een van de foto’s te klikken voor het foto-album van deze episode!