66 – Tuinvrouwtje

Nog nooit heb ik zo in dilemma gestaan over mijn haar. Tune maar uit als je haarpraatjes maar niks vindt. Dan wordt dit, ho, deze blog niks voor je. Ik ben gezegend met melk boeren honden haar. Qua kleur. Donker blond. Niks bijzonders. Het is geen volle bos. Het is gewoon een beetje laf niks zeggend haar. Een lieve vriendin ziet niet graag dat ik mezelf te kort doe maar het is gewoon een feit. Ik lig daar niet wakker van. Het kan namelijk vele malen erger. Maar ik ben op een leeftijd gekomen waarop de meeste mensen al behoorlijk grijs zijn of dan tenminste al half. Ook nu weer heb ik geluk. 3 grijze haartjes liggen verscholen tussen de rest. Niemand ziet ze. De vraag doemt nu op: ga ik naturel de rest van mijn leven in of ga ik proberen om dat wat mij rest zo mooi of zo leuk mogelijk door te maken? Ik hoorde een verhaal van een vrouw die tot op hoge leeftijd, jawel tot op mijn leeftijd, haar lange weelderige haren rood verfde. Als ze op de fiets door de bossen fietste, racete een heel legertje jonge jongens achter haar prachtige vuurrode lokken aan. Ze verlekkerden zich al in het idee om haar te versieren en reden om het hardst om de eerste te zijn. Eenmaal ingehaald en achteromkijkend schrokken ze zich een hoedje. In plaats van frisse blozende wangen en stralende ogen, zat er onder al dat haar een rimpelend gezicht. Natuurlijk nog steeds lief en aardig maar toch niet helemaal volgens verwachting. Die schrik reaktie was voor haar het moment om rigoureus de schaar er in te zetten en vanaf dat moment de natuur zijn gang te laten gaan. Leeftijdsadequaat zeg maar. Toch zonde. Ik had het graag willen zien. Ik heb inmiddels al tot in den treure mijn beklag gedaan en een pakje rood in huis gehaald. Zodra ik het zeker weet, verf ik het zo weer helemaal rood tot de laatste snik. Maar nee. Ik ga het niet doen. Ik ben sterk. Ik ga mezelf aanvaarden zoals ik ben. Geen botox, geen facelift en geen rood. Het gaat moeilijk worden want ik heb vast regelmatig een terugval. Vooral als ik een foto van mezelf zie. Ik moet misschien in training om mezelf te leren omarmen en misschien heel misschien een paar streepjes in mijn haar. Zeg maar een methadonnetje onder de haarverven.

.

Ondertussen kunnen we niet ontkennen dat er misschien andere tijden aankomen. Bovenstaande is gebabbel van de hoogste orde en totaal niet ter zake doende vergeleken met wat ons boven het hoofd hangt. We zijn super blij dat we de zonnepanelen hebben en niet afhankelijk zijn van stijgende electriciteits prijzen. We hoeven ons niet schuldig te voelen over de batterijen van de fietsen want die worden met eerlijke stroom opnieuw opgeladen. Als ik een stekker in het stopcontact steek, weet ik zeker waar de stroom vandaan komt. Uit het dak van de ezelstal. Inmiddels hebben we ook 3 bakken in elkaar gezet die als moestuin bakken gaan dienen. Nee niet om totaal zelfvoorzienend te worden maar wel voor wat leuke kruiden en wie weet nog wat groenten ook. In gedachten ben ik al een echt kruiden vrouwtje. Rondborstig en goed gemutst. Niet mezelf. Slungelig en bozig. Ik heb al vier boeken met alle ins en outs van genezende kruiden en eetbare wilde planten. Het duurt niet lang en dan huppel ik met een grote mand de heuvels over op zoek naar paardebloem en wilde knoflook. Serieus ik eet regelmatig een pinksterbloem sinds ik weet dat je daarvan niks krijgt. Het smaakt nergens naar en vult ook niet maar gewoon het idee dat je iets doet waarvan je niet helemaal zeker bent of het wel oké is, is heel bijzonder. Ach wat zijn we toch ver afgedreven van onze natuurlijke staat. Zelfs de ezels weten instinctief wat ze wel en niet kunnen eten. We zijn als mens totaal bedorven en ja ik spreek natuurlijk vooral voor mezelf. In elk geval komt de lente er aan. Het vriest niet meer, de zon schijnt lekker tussen de buien door. Overal begint het groen door te komen, de natuur is weer hoopvol. De autobanden dragen allemaal bloeiende en groeiende planten. En binnenkort groeit de oostindische kers over de rand van de bakken, weelderig en kleurrijk als een prachtige bos haar.