64 – Leesclub

Ik ben bij een boekenclub gegaan. Ik had niks anders te doen. Verveelde me rot en kakte geweldig in. Sinds we netflix kunnen kijken ben ik een slaaf van de televisie of mijn tablet en soms ook van mijn mobieltje. Dat is inmiddels toch alweer een tijdje en in die tussentijd heb ik geen boek meer gelezen. Je kunt gerust zeggen dat het de teloorgang is van elke culturele ontwikkeling. Want veel cultureels valt hier verder niet te beleven natuurlijk. In St. Gaudens schijn je af en toe naar een concert of ballet voorstelling te kunnen. Niet live want het betreft een opname die gelijk opgaat met een voorstelling in New York. Je kunt daar heel dik over doen en er opgedirkt met parels behangen heen gaan want je wilt, ondanks dat het een ordinaire  virtuele vertoning is, toch zien en gezien worden. Afijn, dat is dus het meest hoogstaande qua cultuur dat je hier kunt meemaken. En daarom leven we ook op het platteland. Ik hoef ook helemaal niet naar het theater. Als ik zonder al dat soort dingen niet kon leven , dan had ik in Amsterdam moeten gaan wonen. Of Parijs. Oh nee New York natuurlijk. Je kunt gerust zeggen dat ik langzaam een boertien van buut’n geworden ben. En I love it! Maar goed, een beetje lezen op nivo (of eigenlijk: niveau) is toch wel het minste dat je dan nog kan doen voordat je wegzakt in de mest en de modder.

Het is niet zo dat ik als cultuurbarbaar ben opgevoed. In tegendeel. Als 4 jarige stond ik al op de planken van de schouwburg in big city Zwolle, bewonderd door vooral mijn oma en mijn moeder. Helaas zag de balletjuf geen heil in mijn flippervoeten, lange armen en benen dus werd ik handig gemarginaliseerd naar de achtergrond. Toch heb ik daarna nog veel colissen gezien in een apenpakje of tutu. Ik heb ook nog een aardig nootje gebalkt en ben meegevoerd naar de opera in Parijs. Heel wat van mijn geklieder hangt in vele huishoudens zonder ooit een galerie gezien te hebben. Heus ik was ooit redelijk op de hoogte van de do’s en don’ts. En al hupsend, balkend, kliederend en spelend heb ik regelmatig gedroomd van roem en bekendheid. Het amateuristische nivo (oh nee, niveau) ben ik natuurlijk nooit ontstegen en dus is het waarschijnlijk gewoon de kift als ik met culturele dweperij geconfronteerd word. Oeps ik dwaal af. Al bloggend begeef ik me natuurlijk ook heel amateuristisch in het schrijvers wereldje. Maar lezen ho maar. Nu wil het geval dat er in een leesclubje een schrijnend te kort aan aktieve leden is. Een vriendin vertelde daar uitvoerig over en sinds ik zo’n beetje de culturele weg kwijt ben en me als hoogtepunt van de dag slechts verdiep in het voeren van de koeien, riep ik zomaar spontaan en zonder nadenken dat ik wel mee wilde doen. Ooit leek het me ongeveer het saaiste wat je kon meemaken na postzegels verzamelen. Ooit zou ik nog niet dood met zo’n clubje gelieerd willen worden. Maar dat was alles voordat ik in een totale hersendode netflixstaat verkeerde. En zo geschiedde. Ik werd snel append aan het gezelschap toegevoegd voordat ik me kon bedenken. De spoeling is hier behoorlijk dun. Binnen een floep en een zucht kreeg ik het eerst volgende boek toegestuurd en had ik nog net tijd om het uit te lezen. Gelukkig kon ik dat nog. Lezen bedoel ik. Zomaar een heel boek. De club bestaat met bij erbij uit vijf vrouwen en dan zijn er nog twee die op afstand meelezen. Dat is heel modern natuurlijk. Die dames zijn niet te lui om aktief deel te nemen, ze wonen niet meer hier. De samenkomsten zijn verder niet virtueel maar helemaal echt en rouleren steeds. Iedereen is dus af en toe de pineut om gastvrouw te spelen. Ik zeg pineut want er komt nogal wat bij kijken als gastvrouw. Niet alleen moet je op tijd je boek uit hebben en je huiswerk erover gemaakt hebben, nee… De leesclub blijkt eigenlijk een vermomde eetclub met als voorwendsel een boek. Eerst ben je gastvrouw van een soort verjaardagpartijtje met koffie en koek en daarna moet er toch voor ieder wat wils te drinken zijn. Het liefst alcoholisch. En net als de feestvreugde zijn hoogtepunt bereikt heeft en er over het boek allang niks meer te zeggen valt en we voortdurend afdwalen naar aktuele, minder aktuele en, gevoed door de alcohol, vrouwenzaken, komt er een driegangen menu op tafel. Let wel: als gastvrouw ben je daar dus verantwoordelijk voor. Dagen van voorbereiding en uren van schillen en snijden, het liefst geinspireerd op het boek valt de gastvrouw ten deel.  Stiekem vind ik dat wel leuk. De lat ligt hoog. Een broodje kaas gaat em niet worden. Het beste linnen ligt op tafel en het bestek glimt van de silvo. Het kristal glinstert in het kaarslicht. Het culturele wordt snel ingehaald door het culinaire, het boek is vergeten. Uiteraard wordt de gastvrouw veelvuldig geprezen en eten we allemaal meer dan goed voor onze lijn is. Op die manier is een leesclub toch best te doen. Alleen nog even door het volgende rijstebrijboek worstelen voor het volgende culinaire hoogstandje.