60 – Kerst

In deze rare tijden hoor je ook de meest rare dingen. Ik heb een lieve maar bijzondere massage client. Ze was mijn eerste officiele betalende client dus ik houd haar in ere. Ze laat zich alleen wel heel erg in de complotscene meesleuren en er is geen speld tussen te krijgen. Dat probeer ik ook niet eens trouwens. Ik knik al jaren vriendelijk mee bij alles waarover ze fulmineert met betrekking tot de overheid. Maar nu maakte ze het wel heel bond want omdat ze het gehoord had, was het zeker ook waar: de vrouw van Macron zou een voortvluchtige pedofiel zijn. Een schoffering voor alle transgenders lijkt me om zoiets de wereld in te roepen maar nog meer voor het al dan niet arme onderwerp. Het zal je maar gebeuren. Hoe ik ook in haar voeten knijp, mijn client is niet te vermurwen. Tenslotte heeft ze altijd iedereen al gewantrouwd. Het moet wel waar zijn. Uiteindelijk lach ik het hele geval maar een beetje weg. Watje als ik ben. Als ik nou stelling zou nemen en roepen: genoeg is genoeg! Ik knijp pas weer in je tenen als je normaal kan doen! dan zou ik mezelf tenminste  ook nog wat profileren. Maar ja, ik houd van de lieve vrede. Thuis google ik Brigitte bij de afbeeldingen om te zien of ze echt ooit een man geweest zou kunnen zijn. Eigenlijk zal het me een worst zijn maar ik ben toch geprikkeld en zoek nog iets. En dan ontdek ik dat ze wel een half hoofd kleiner is dan haar man. Triomfantelijk mail ik mijn voetenclient dat ze dan wel een heel klein en lelijk menneke geweest moet zijn. Er komt niets meer op terug.

.

De jagers maken het dit jaar ook weer bond. Vlak voor kerst lijken alle dagen wel jachtdagen. Nog even snel een sanglier afschieten. Zodat je à la Obelix je Gallische roots kan bevestigen. Wel met een hele club natuurlijk. 30 honden worden vlakbij het bos in gestuurd en er omheen staan jagers met oranje hesjes en oranje petjes te wachten tot er een arm dier er uit komt. Net als we met de ezels wandelen. Gewoon ons normale rondje. Zoë is al onrustig door het gejank van de jachthonden. En dan zien we ook een oranje hesje ergens in een hoek waar een bospad in loopt wachten. Hij maant ons om ook een oranje hesje aan te trekken. Want het zou maar zo kunnen dat we anders voor een wild zwijn aangezien worden. Als het niet zo achterlijk was zou je om die omgekeerde redenatie hartelijk kunnen lachen maar de man is bloed serieus. Mijn ezelmaatje wil een poging tot redelijkheid doen maar natuurlijk staat de man in zijn gelijk. Zijn eigen Franse jagers gelijk. We hebben ons maar aan te passen. Opnieuw lach ik de boel maar weer vriendelijk weg. Een beetje nerveus schuifelen we zo snel als we kunnen door het bos om daarna zo rap mogelijk zo ver weg mogelijk van de oranje hesjes met hun geweren weg te komen. We worden nog een tijdje na gekeken. Wellicht vragen ze zich af of we misschien toch niet een troep wilde zwijnen zijn. Zonder anti camouflage mogen ze ons best per ongeluk overhoop schieten tenslotte. Lekker voor de kerst.

.

Daarover gesproken: met de kerst in het vooruitzicht willen de buren allemaal geknipt worden. Dus de tondeuse doet weer goede daden. Ik zie bij Sylvie wat haren op de kin. Kennelijk slaat ze die over als ze in de spiegel kijkt. Voorzichtig stel ik voor om die ook even te plukken nu ik er toch ben. Nou graag! Of ik maman ook even onder handen wil nemen. Maar bij maman blijft het niet bij een paar lange haren. Daar groeit een heel bos en plukken zou wel erg pijnlijk zijn. Tondeuse dan maar. Zo liefdevol als ik kan hurk ik naast haar kleine lijfje. Het is toch nogal wat om je aan zo’n grote buitenlandse vrouw over te geven. Met een super leesbril op probeer ik me vooral op de haren te concentreren en mijn vingers in bedwang te houden. Nou daar knapt een mens van op.

We zijn al bijna twee maanden geleden door de buren geboekt om eerste kerstdag te komen eten. Niet alleen foie gras en garnalen. Er staat een hele gans op het menu. Ik heb nog nooit gans gegeten dus dat wordt een grote verrassing. Kennelijk is er een beetje ruzie over geweest en hebben Sylvie en Gilbert de regie over de gans volledig in handen van hun vader gegeven. In een grote braadpan wordt het beestje in zijn eigen vet en wat reuzel elke tien minuten een stukje gedraaid en overgoten. “Die ouwe” heeft er na een paar keer niet meer zoveel zin in maar zijn kinderen zijn inmiddels onverbiddelijk: je wilde dit doen, nu maak je het ook maar af. Nou kan ik van alles over de bereiding van het dier vinden  maar in elk geval is het zo goed als puur natuur. Geen zout en geen peper. Geen gevulde buik. Er wordt niets gestoofd. Het beestje is uiteindelijk van buiten veel te gaar en taai en van binnen nog rauw. Maar dat mag de pret niet drukken. Sterker nog, nu moeten we wel gewoon met onze handen eten en het vlees heel Gallisch met de tanden van het bot scheuren. Als een stel barbaren. Heerlijk.

.

Omdat het zo ontzettend mooi weer is de hele tijd, maken we nog een paar mooie fietstochten. Broodjes mee en een thermoskan heet water voor koffie en een zakje soep. Wie doet je wat! Bij St. Bertrand de Comminges crossen we door de stijle middeleeuwse straatjes. Drinken koffie in een bakkerij en crossen daarna verder over kleine weggetjes. De bergen steeds wit en prachtig naast ons. Of we rijden langs de Garone. In de zomer is het hier mooi maar in de winter met mooi weer is het eigenlijk nog mooier en veel rustiger. Echt genieten.

We houden ook nog onze eigen boomplant dag. We hikken al een tijdje aan tegen het planten van een paar fruitbomen maar vooral twee nogal uit de kluiten gewassen lagerstroemia’s. Google ze maar even. Gekregen van vrienden. In twee hele grote ontilbare potten. De bomen lijden inmiddels wat af hier. De aarde in de potten zal wel uitgeput zijn, af en toe te weinig water, een februari vorst bevroor alle bladeren en ze staan niet bepaald in de luwte. Een planten liefhebber zou ervan gaan huilen. Ik vind het vooral irritant. Weg met die bomen! Het moet wel een beetje vanzelf gaan hoor. Uiteindelijk vindt Gilbert dat we ze toch moeten houden omdat ze zo mooi zijn. Zouden kunnen zijn moet je eigenlijk zeggen.  We praten ons af en toe wat moed in om gaten te graven maar dan is ineens het seizoen toch voorbij. Gelukkig. Uitstel van executie. Graven is niet onze grootste hobby. Niet alleen pijnlijk voor de rug maar ook heel pijnlijk voor het huwlijk. Maar dan is daar ineens David met de graafmachine. Het kost een paar centen maar dan heb je ook wat. Bomen gered, huwlijk niet in gevaar gekomen, rug nog in tact. Het duurt uiteindelijk toch nog bijna een dag om alle bomen de grond in te krijgen. Het is  misschien een beetje een vreemd tijdstip om bomen te planten maar ze doen het er maar mee.