56 – Nieuw project?

Eerst even iets vooraf.  Het blijkt dat soms de taal niet goed staat ingesteld. Daardoor kan het voorkomen dat het Nederlands een vertaling is van het Engels wat weer een vertaling is van het Nederlands. Snapt u het nog? Enfin, om het iets makkelijker te maken…. Zorg er voor dat bovenaan in de adresbalk staat https://www.dorinekok.eu/  Meer niet, dan komt het altijd in de standaardtaal. Mocht je dan toch een andere taal willen lezen dan kun je dat kiezen  op de eerste pagina als je iets naar beneden scrollt. Moet lukken toch?

.

We hebben een nieuw project voor ogen. Let wel voor ogen. Het is bij lange na nog niet uitgevoerd en het kan ook maar zo zijn dat het een fiascootje wordt. Het vereist groene vingers en de laatste keer dat ik keek waren die niet groen. Maar het is niet niet erg als het op niks uit loopt. Dan hebben we het geprobeerd en niet geschoten is altijd mis. Jahaaaa waar gaat het dan over? Vertel nou! Kennelijk waren Theo en ik onafhankelijk van elkaar al bezig na te denken wat we hier nu eigenlijk willen. Waar we ons mee bezig willen houden en dat ook nog eens hout snijdt. En onafhankelijk van elkaar wilden we meer gaan weten over wilde planten en kruiden. Om te eten maar ook om geneeskrachtige eigenschappen en daar wat mee te doen. Niet om de wereld te redden, niet om kanker te genezen, niks hoogdravends. Gewoon meer kennis vergaren en daarvan wat in de praktijk brengen. Hartstikke leuk allemaal maar ik zie mezelf niet met een mandje en een naslagwerkje door de velden trekken. Op de tv zie ik dat dat wel heel erg hip is trouwens. Wij denken meer aan een kruidentuin bij huis. Maar wat heb ik een gruwelijke hekel aan bukken! Prima als het een oefening dient maar verschrikkelijk als je moet schoffelen, hakken en trekken. En dus vatten we het plan op om verhoogde bedden te gaan maken. In de buurt weten we een enorme stapel pallets te vinden. Er staat heel nadrukkelijk geen bord bij: gratis af te halen. Maar ze zouden wel heel praktisch zijn voor ons plan. En dan op een avond, als de koeien in de stal staan, het donker is en het een klein beetje miezert, gooien we de aanhanger achter de auto. Als dieven in de nacht rijden we flikkerend over de donkere wegen. De lichten van de aanhanger doen het niet. Los contact waarschijnlijk maar de knipperlichten doen het wel. Zo onopvallend mogelijk dus. Eenmaal bij de enorme stapel pallets aangekomen, begint zich toch een unheimisch gevoel van mij meester te maken. Dit is natuurlijk ordinair stelen. Met een lichtje op het hoofd en de auto verder in het donker gehuld, beginnen we in te laden. Voorzichtig! Zachtjes! Een auto rijdt in de verte voorbij… en door. Gauw weer verder. Het hart klopt me in mijn keel. Als de aanhanger vol is binden we de boel snel vast en dan heel zachtjes, heel voorzichtig rijden we flikkerend weer naar huis. Theo maakt zich vooral bezorgd om de gendarmes tegen te komen in verband met het ontbrekende licht. Ik zit toch vooral met de gestolen waar in mijn maag. Maar we komen ongedeerd en ongezien weer terug thuis. En nu liggen al die pallets naast de ezelstal te wachten om in elkaar gezet te worden tot een kruiden tuin.

Voorlopig liggen er nog honderd werkjes die af gemaakt moeten worden voordat die pallets weer aan de beurt zijn.

.

De ezels beginnen zich een beetje te vervelen op de weides die ze hebben. Steeds vaker raggen ze door de heggen heen en komen dan aan de verkeerde kant uit zonder weer terug te kunnen. Nou ja, het kan wel maar daarvoor ontbreekt dan de intelligentie. Maar gelukkig kan ik ze de wei van Philipe weer aanbieden. Daarvoor moet er wel even wat gesnoeid worden. We hebben een heggenschaar op benzine maar dat kreng is heel erg zwaar. Ik heb geen zin meer om altijd afhankelijk te zijn van anderen die dat karweitje voor me klaren en dus bestellen we een elektrische op accu’s die bovendien ongeveer de helft lichter is. Het is bijna, laat ik niet al te positief klinken, een genot om ermee te werken. Om te oefenen snoei ik eerst naast het huis wat weg zodat de aangeplante appelboompjes weer tevoorschijn komen. Het gaat super makkelijk dus ik krijg de smaak te pakken. Een hele middag snoei ik de cloture vrij. Alles wat op mijn pad komt wordt met de grond gelijk gemaakt. En dan breekt de dag aan dat de ezels er in kunnen. Ik heb daarvoor wel de eisen naar onder bij gesteld en ondanks dat er een mooi strak draadje omheen hangt, staat er geen stroom op. Tant pis! Zoals te verwachten staan Pietje en Zoë al te trappelen om de de wei op te gaan. Daar heb ik voorlopig geen omkijken meer naar. Er heeft zich wel een potentiele ezelwandelaarster aangediend. Eerst maar eens voor èén keertje en wie weet vindt ze het leuk genoeg om vaker te doen.

De koeien hebben het inmiddels minder getroffen. Nadat ze Gilbert het leven nog een keertje zuur hebben gemaakt door gezamenlijk te ontsnappen naar de buurvrouw, zitten ze nu voor de rest van de winter aan de ketting. Vinden ze helemaal niet erg hoor roepen de buren in koor maar de hele ochtend is het geloei niet van de lucht. Horen en zien vergaat je. Gelukkig zijn ze aan het einde van de dag uitgeloeid en berusten ze in hun lot.

.

Om er voor te zorgen dat de sterren ons gunstig gezind blijven, ons karma positief blijft stralen of we desnoods of desgewenst en indien mogelijk in de hemel komen (we houden alle opties open), zeker om de dieverij van de pallets te compenseren, proberen we deze week ook nog onbezoldigd de medemens te helpen. Zoals dat hoort. Steeds meer mensen die we hier hebben leren kennen verhuizen terug naar hun vaderland. Vorig jaar om deze tijd werden we zelf bijgestaan met de verhuizing nu is het onze beurt om anderen te helpen. Vorig jaar waren we een zooitje niet moeders mooiste. Dit keer zijn we met elkaar een zooitje zwak ziek en misselijk. De één heeft een zere vinger, de ander is duizelig, een zere schouder, een niet werkzame hand, een gebroken botje, pijn in de rug, een permanente bewegings beperking en een lichtelijk gestreste maar zeer positieve koffie juf. Met elkaar worden we een dream team en binnen twee uurtjes sjouwen we 20 jaar geschiedenis de vrachtwagen in. Tijdens zo’n verhuizing stuit je vroeg of laat op dingen waarvan je denkt: wat ga ik daar in godsnaam mee doen? Waarom nemen we dat in vredesnaam nog mee? Dat zijn mooie momenten, dan word je fatalistisch en realistisch. Waarom slepen we al die zooi toch ons hele leven met ons mee? Zo hebben wij vorig jaar in zo’n bui nog een heleboel dingen weg kunnen geven. En nu hebben  we zelf buit. Twee rieten stoeltjes en een paar grote bloempotten. Zo draait dat karma weer alle kanten op.