54 – Gebabbel, gebabbel, meer gebabbel en drama!

En ik dacht nog wel dat ik deze week niks te schrijven had. Ik wilde je niet lastig vallen met ditjes en datjes en gedachtenspinsels. Hoewel, als ik dan op andere plekken stukjes lees, vrees ik dat de meeste mensen van een mug een olifant maken en een steen lekker met creme fraish en knoflook. Babbel de babbel.

Misschien had ik geschreven over Gilbert die nog een paar koeien wil houden nadat wij zijn stal kopen. Nog een stuk of vier. Als ik vraag welke, dan slaat hij de liefste koeien over. Ik probeer hem aan zijn verstand te brengen dat als je dieren hebt voor de liefhebberij, dat het dan niet uit maakt of ze nog vlees produceren of makkelijk kalveren groot brengen. Dan wil je de liefste koeien, je lievelingen, de rustigste, de mooiste desnoods of de oudste voor een fijne oude dag. Maar daar moet ik nog een klein jaartje op boetseren vrees ik. Als je je leven lang op een bepaalde manier met dieren bent omgegaan, verandert dat niet één twee drie.

Maar goed, dat is gebabbel.

.

Ik had het ook kunnen hebben over de onnavolgbare verwikkelingen met de zonne energie. Midden in de nacht worden we wakker want alles slaat uit. En bijgevolg gaan een paar apparaten staan piepen. Ik schrijf dat we wakker worden maar Theo is gezegend met een slecht gehoor dus die snurkt rustig verder. Maar niet lang want hier moet iets aan gedaan worden. Hij is vervolgens twee uur bezig met alles nakijken en ik snoezel wat door want ik ben gezegend met een totaal onverstand en desinteresse in alles wat elektrisch is of wat daarmee te maken heeft. Vroeger op de logopedie opleiding heeft een buurman student me uuuuuuren lang heel geduldig de logica achter U = I x R uit proberen te leggen. Het ging er gewoon niet in. En het is me nog steeds een raadsel. Theo heeft de boel weer aan de gang gekregen maar het raadsel niet opgelost Later deze week kwam ik thuis en bleek er een harde piep uit een van de batterijen te komen. Met Theo aan de telefoon aan en uit gedaan en toen ging het weer. Maar waarom is een raadsel.

Babbel de babbel de babbel.

.

Ik had leuk kunnen schrijven over ons fietstochtje. Dat zou ik best hebben kunnen opschmucken door te vertellen dat we de fietsen op de drager mee genomen hebben naar Aurignac en vandaar een prachtige tocht hebben gemaakt en daarna heerlijk op een terrasje een biertje gedronken. En omdat er niets fout ging had ik kunnen schrijven hoe … maar geouwehoer natuurlijk.

.

Ik had het kunnen hebben over mijn uitsnijsel in mijn hals dat na onderzoek toch kwaadaardig blijkt te zijn. Dat ik daarvoor terug moest naar het ziekenhuis en ze een groter stuk hebben weggesneden. Dat ik weer met hechtingen rond loop en dat die zometeen weer met veel pijn en moeite er uit moeten. Ik had er een blog vol over kunnen maken. Gezever!

Ik had nog leuk fotoos willen maken van Boy de babysitter met de pups van Flora. De loverBoy waar alle puppies dol op zijn. Ach, wat zou het!

Ik zou helemaal niks geschreven hebben omdat het allemaal een beetje oppervlakkig geouwehoer zou lijken. Totdat dinsdagavond Dartan uit het niets enorm begon te trillen. Helemaal de weg kwijt. Het was half zeven en we zijn een beetje raar paniekerig de auto in gesprongen naar de dierenarts. Daar zag alles er al donker uit maar ik meende nog een figuur te hebben gezien dus als een dolle op de ramen geklopt. Ondertussen had Dartan de hele auto onder gekotst. Eén van de dierenartsen kwam toen naar buiten, klaar om naar huis te gaan maar liet ons natuurlijk binnen. Arme Dartan kon niet op zijn poten staan, trilde over zijn hele lijf. De dierenarts besloot om het te gooien op een epileptische aanval. Waarom ook niet. Wat zou het anders kunnen zijn? Valium er in via een canule in zijn poot. Daar werd hij wel rustiger van maar het verdween niet. We kregen valium mee naar huis en wat instructies en bellen als het weer erger werd. Met een schuddende hond weer terug. En terwijl we ons terrein op rijden zien we Boy ook ineens met dezelfde symptomen. Kwijlen en braken en helemaal niet goed. Ik bel meteen de dierenarts weer. Dit is geen epileptische aanval. Dit is een vergiftiging! De dierenarts die dienst had was op dat moment op een andere spoedhulpaktie. Maar ze zou bellen zodra ze weer terug kwam. Och wat duurde dat lang! We zaten met zijn tweeen buiten in het gras, ieder met een trillende hond. Dartan kotste nog maar eens een emmer troep naar buiten. Gilbert en Roger kwamen langs met de koeien. Dartan geblindeerd om zich niet nog gekker te laten maken. Eindelijk belde de dierenarts. We konden komen. Boy in de achterbak en ik met Dartan op schoot. Theo reed zo hard en voorzichtig als hij maar kon. Bij de praktijk stonden de infusen al klaar. Ze kregen meteen een hoop vloeibare houtskool in de bek gespoten, werden aan het infuus geprikt, nog van alles werd erbij gespoten en één voor één in een hokje gelegd. En zo moesten we ze achter laten. Dat was nog wel het moeilijkst. Wat was het huis leeg. En wat voelde alles raar. De onzekerheid of ze de volgende dag nog zouden leven. Zie dan maar eens te slapen. Dat is uiteindelijk toch nog een beetje gelukt. Nog voor 9 uur belde de dierenarts met de verlossende woorden dat Boy helemaal weer top was en Dartan aan de beterende hand. Ik mocht ze wel even bezoeken maar ze lagen nog wel aan een infuus de rest van de dag. Och arme hondjes! Boy was gelukkig heel rustig maar Dartan stond op zijn pootjes te trillen maar hij stónd en wilde me kusjes geven. Gelukkig hadden we het nog druk genoeg want het huis moest schoon en er moest nog een stellage voor de zonneboiler gemaakt worden en daarna moest ik ook nog in mijn hals laten snijden. Kop d’r af! zei de harten koningin. Maar de dermatologe was lief en voorzichtig en luisterde geduldig naar mijn ellendige honden verhaal.

Op de terugweg mochten beide honden weer mee naar huis. Boy weer helemaal zichzelf en Dartan nog een beetje wiebelig. Hij heeft de canule nog in zijn poot voor het geval hij nog valium nodig heeft. Het verband kleurt perfect met zijn halsband. Maar het enige dat hij wil is naar de ezels, koekjes bij de buren snoepen en naar de koeien. Voorlopig allemaal verboden.

Nou is de vraag natuurlijk wat het geweest is. Wie zal het zeggen? Ik vermoed dat ze ergens op de wandeling  van die middag een dood en vergiftigd beest hebben gevonden. Dartan rook al behoorlijk naar dood beest in zijn nek. Het beste parfum voor honden. Gezien de hoeveelheid braaksel en wat daar allemaal bij mee kwam weet ik zeker dat ze veel van iets heel fouts hebben gehad. Het is het risico van een anderszins vrij leven. Ik zou ze in een hokje kunnen stoppen zodat ze niet aangereden kunnen worden, niet weg kunnen lopen, geen brokken maken, niet vergiftigd worden. Ik zal de komende tijd nog wel wat angstig zijn maar dat zal weer verdwijnen en dan genieten we weer met volle teugen.

Ja daar zou ik over kunnen schrijven.