53 – Isolatie of harrewarren

Deze week staan we drie dagen op het dak. We hebben het lang genoeg uitgesteld. Te warm, te nat, geen zin. Vooral die laatste is een sterke motivator om dingen niet te doen. We hebben zitten wachten op een langere periode zonder regen om het dak verder te isoleren. Zodat we niet te veel druk zouden voelen dat het in 1 dag gedaan moest zijn. Het dak isoleren is enkel het dak boven het originele 6×6 garage/woonruimte stuk. Het zou vrij simpel zijn om dat van binnen uit te doen maar dan verliezen we hoogte en wordt de kleine ruimte nog krapper. Het heeft trouwens niets met de naderende winter van doen. Op het moment is isolatie hot in correlatie tot kou en wind en regen en sneeuw en snijdende tocht. Voor ons is dat alles niet aan de orde. Het gaat om de hitte. Wanneer  het warmer dan 30 graden wordt en het binnen warmer is dan buiten, dan snak je naar een stenen huis of gewoon terug naar de winter. Vandaar dus dat dak isoleren. Drie dagen staan we onafgebroken op het dak. Als staan het ergste was dan ging het nog maar het meeste van de tijd ben ik aan het kruipen, hangen, zitten, hurken,verzitten, bukken. In plaats dat je daarvan soepel wordt verkramp je volledig. De tweede dag wordt dat erger en de derde dag heb je echt geen zin meer.

Eerst leggen we balken in de lengte richting. Ze moeten precies boven de balken binnen liggen zodat er een schroef doorheen kan die niet door het plafond steekt. Ik zei de gek, sta binnen en Theo op het dak. Ik luister waar de schroef er ongeveer door komt en roep dan hoooo terug! als het fout gaat en oké! als het goed gaat. Theo roept iets over naar links en naar rechts maar omdat dat omgekeerd is vanaf mijn plek of omdat ik misschien wel heel anders sta dan hij en we elkaar niet kunnen zien, wordt dat een fijn geharrewar. Welke links? Welke rechts? Hoezo omhoog of naar beneden? Tegen de tijd dat alle balken er op liggen, zijn we op elkaar ingespeeld en dan begint het volgende geharrewar. Tussen de balken leggen we plakken glaswol en daarover heen gaat dan een laag plastic achtige. Dat nieten we vast op de balken. Niet zus maar zo, wel overlappen, niet overlappen. Geharrewar. Over het plastic gaan planken en ook de overkapping voor het huis bedekken we ermee. Dat waren doorzichtige platen maar de ervaring heeft geleerd dat het daardoor in de zomer nog steeds erg warm werd. Nu is het wel erg donker maar jammer dan, volgende zomer zijn we onszelf dankbaar. Nou goed, ik bespaar je de rest van het geharrewar maar we krijgen het voor elkaar en tot slot gaan daar dan weer golfplaten over. Vanwege het hoogte verschil met de rest van het dak is het een beetje hobbelig maar het is nu wel één geheel.

Inmiddels leven we volledig op zonne-energie. Het is wel even zoeken naar wat er wel en wat er niet tegelijk kan. Op het moment warmt de boiler ook nog op via de panelen. Dat vreet veel energie tegelijk en het is dan niet de bedoeling om ook nog de magnetron en het koffiezetapparaat aan te hebben. Er is genoeg voor alles maar niet tegelijk. Op de app kan je steeds zien hoeveel stroom een apparaat verbruikt en ook of de batterijen laden. De panelen voor de zonneboiler hebben we inmiddels wel de heuvel naast ons huisje op gesleept. Dat wordt nog een volgend project en dan is het warme water autonoom. Prettig want dan ik ik tenminste weer alles tegelijk in het stopcontact doen. Lees: alles in het huishouden doen.

Vandaag hebben we per ongeluk een soort jubileum dag uitgekozen om uit eten te gaan. Gewoon bij de Lias zoals gewoonlijk. Niks bijzonders. Het is 23 jaar geleden dat we “wat” kregen. Wat dat is, is me nog steeds een raadsel. Vooral als we harrewarren over links en rechts, waarom doe je dit, denk nou eens na, dat zei ik toch etc etc. Samen leven en samen werken is een behoorlijke opgave en ik zal eerlijk zijn dat het niet bepaald mijn verdienste is dat het nog steeds lukt. Die eer komt geheel en al Theo toe. Vandaag was er in het restaurant een stel dat het vast heel ver gaat schoppen. Voortdurend was hij tijdens het eten over haar hand aan strijken en dat terwijl ze met andere mensen aan het praten en eten waren. Theo had er goed zicht op dus dit is eigenlijk van horen zeggen. Hij bleef haar maar aaien en zij liet het allemaal gebeuren alsof ze het niet eens in de gaten had. Wij waren het er unaniem over eens dat we niet zoveel van elkaar houden. Ik moet er niet aan denken om elkaar steeds maar te moeten aanraken. Misschien, heel misschien als je elkaar net leert kennen en het nog heel spannend is. Of als je vreemd gaat en iets doet waarvan je weet dat het niet goed valt bij je partner, voor de thrill, maar dan nog niet in deze mate.

Het werd steeds erger tot Theo zei dat hij haar voet aan het strelen was. Tja, toen moest ik wel even omkijken. Nondeju! Echt waar. Nou had zij waarschijnlijk hele mooie poezelige voetjes. Gepedicuurd en de nagels gelakt. Het in het openbaar aaien waard. Mijn flippers met jubeltenen en eelt zouden maar raar boven te tafel uitsteken op andermans schoot in een restaurant. Ik zou er ook niet meer van kunnen eten en wellicht de andere gasten ook niet. We besloten om de voeten maar op de grond te houden,  zoals het hoort. Want het volgende project komt er al weer aan. Kunnen we weer fijn harrewarren.