50 – Jubileum !

50 blogs. Dat is een jubileum. Zoals deze maand op meerdere fronten een jubileum is. Een jaar geleden zijn we begonnen met het bouwen van de hut. Toen stonden we te zwoegen op het beton. Nog totaal onwetend over wat het jaar zou brengen. Nog fit en vol goede moed. Als ik er aan terug denk, word ik er met terugwerkende kracht weer moe van. Gelukkig is er geen ellende over ons uitgebroken en leven we allemaal nog gelukkig. Over de lengte kan ik nog niks zeggen. Dat ligt in andermans handen. Ook Marthe vierde een jubileum. Wel geen rond getal maar toch een hoog getal dat een bloemetje waard was en vervolgens ook champagne en chocolade taart. Je weet maar nooit of het de laatste is tenslotte. Over bloemen gesproken…

Vroeger had ik een vriendje die met een andere studente in een huis woonde. Die andere studente deed ook net als ik de logopedie opleiding maar dan een jaar hoger. De meeste logopedie studenten zijn van het kaliber polo shirt en parel ketting. Ik zat meer in de hoek van neuspiercings en zwarte haren. Nou ja, niet helemaal maar zeker geen parelketting. Met die logopedie is het dan ook niet veel geworden. Afijn die studente heette Annelies en Brigitte Kaandorp was toen net of al een tijdje, dat weet ik niet meer, bekend van Annelies van de Pies. Heel kinderlijk en puberaal werd die arme parelketting Annelies door ons, stoer en  niet burgerlijk, heimelijk uitgelachen. Daar denk ik tegenwoordig vaak aan terug als ik zelf moet niezen of de waterkraan aan gaat en ik als een speer naar het toilet moet. De tijd haalt me in en met terugwerkende kracht krijg ik straf voor dat kinderachtige gedrag. En ik sta hierin niet alleen. Niet alleen de parelketting dragende vrouwen maar alle vrouwen van alle allooi moeten het ontgelden. Ik heb een fantastische massage klant die behoorlijk kunstig is en zich met deze pies ellende niet in het verdomhoekje laat drukken. Van de week mocht ik uitgebreid kijken naar haar bonte verzameling herbruikbare inlegkruizen. Zo’n inkijkje krijg je niet elke dag. Er is dus iemand die zich bezig houdt met het naaien van inlegkruizen met stof in allerlei motieven. Deze waren bloemetjes en dat vind ik dan wel grappig. Zo’n bloemige poes. Mocht de nood aan de vrouw komen en ik de wereld niet wil volstoppen met afvalluiers dan ga ik zeker de bloemenpoes overwegen. Je maakt wat mee.

Voorlopig is het ergste wat ik heb mee gemaakt het wegsnijden van de buitenaardse pukkel in mijn hals. In gedachten noemde ik het een alien. Een lichaamsvreemd object dat zo snel mogelijk naar de vergetelheid gezonden moet worden. Ik weet dat er ergere dingen zijn maar djiez wat maakte ik me er druk over. Ik was helemaal niet gespannen. Maar wel heus. Ik mocht op de behandeltafel liggen en kreeg een paar verdovings spuitjes. Nou, als held zal ik de boeken niet in gaan vrees ik. In films zie je mensen wel met enorme wonden zonder verdoving en met naald en draad weer terug in elkaar genaaid worden. Ik niet. Theo had zich achter een muurtje verstopt want die is ook geen held maar ik riep hem toch maar ter verantwoording. Als je er dan toch bent kan je net zo goed mijn hand vast houden. Oke, het stelde niks voor en ik heb me grandioos aangesteld maar de pukkel zit in een potje en in mijn hals twee hechtingen. Fantastisch. Ze mogen er zaterdag uit en dan ben ik weer mooi volgens een vriendin. Daarvoor was ik natuurlijk spuug lelijk.

Ondertussen is het met de zonnepanelen nog niks geworden. Ze liggen braaf op de ezelstal maar aan het einde van de rit branden er nog geen lampjes of de koelkast of de wasmachine. Die gaan nog ouderwets op een draadje uit de koeienstal. Er moet iemand met verstand van zaken bij komen. En die persoon is net op vakantie dus we wachten geduldig af. Gelukkig duurt die vakantie niet al te lang en de caravan is nog niet afgekoppeld en hij komt al bij ons kijken. Draden worden gecheckt aansluitingen gecontroleerd en dan blijkt een spetterende vonkenregen te bevestigen dat er wel degelijk elektriciteit wordt opgewekt. Aan de panelen ligt het niet. Kennelijk ligt het probleem bij de omvormer. Ik zou willen dat ik nu een eind goed al goed verhaal kon maken maar dit duurt nog even. Ik kan ook niet goed aangeven welke stappen er genomen moeten worden want dit onderwerp ligt totaal maar dan ook echt totaal buiten mijn belevings wereld. Maar ik verzeker je dat ik er op terug kom als ik meer weet.

Al een week geleden vond ik ineens op de weg, helemaal op het hoogste punt van de 18% een witte streep geklad met voor mij onduidelijke letters erbij. Een beetje vreemd. Het leek wel een startpunt van een wedstrijd of een aanwijzing voor landmeters of alles wat daar tussen zit. En daarna vergat ik het weer tot ik er weer langs kwam. Ineens stond er ook een groot geel bord bij en daarna aan weerszijde van de weg vlaggen. Het begon meer en meer op een wedstrijd te lijken en de vlaggen met bolletjes triggerden een wielerwedstrijd. Maar ja, hoe wie wat of waar? Ik wist van niets en op internet werden we ook niet wijzer. Maar gelukkig wist Gilbert wat er aan de hand was want hij belde om te vragen of we mee gingen kijken naar de wielerwedstrijd. En dat was nu! Op dit moment! Heute nog verdomme! We stapten op de fiets en raceten als een idioot, op de voet gevolgd door Gilbert met zijn vader naar de weg. Daar was alles veranderd in een mini tour de France setting. Een jumbo verzorgings auto stond op de splitsing, een fotograaf liep rond, allerlei official achtige mensen waren druk met heen en weer lopen. En daar kwamen de eerste motoren al aan. Het was wel een beetje bizar. De ene na de ander motor kwam voorbij, het enige dat miste waren de helikopters. Behalve de officials waren wij en de andere buurman het enige publiek.  En toen kwamen de renners in de verte aan. Zwoegend de 18% op. Ik schreeuwde mijn longen uit mijn lijf om ze de laatste meters op te krijgen. Alsof er zeker 150 man stond. Allemaal amateurs in een serieuze ronde raceten voorbij en daarna nog tig motoren en verzorgings auto’s. Echt even een kadootje. Wat er aan vooraf ging en hoe het hierna verder gaat zal ik nooit weten.

De ezels hadden deze week nog een meevallertje. Er waren een paar paaltjes omgevallen in de extra weide waar ze op mogen en dat gaf mooi de gelegenheid om er vandoor te gaan. Zou ik ook doen in hun plaats dus ik neem ze niks kwalijk. Alleen ik was er niet. Ik stond ongetwijfeld iemand te pijnigen dus ik was me nergens van bewust. Theo kreeg een telefoontje van Gilbert en die weer van de boven buurman dat de ezels met zijn paard stonden te vozen. Heel gezellig en romantisch allemaal maar dat kan natuurlijk niet duren. Bij gebrek aan beter, ik dus, moest Theo de ezels zelf terug gaan halen. Dat is gelukt want eigenlijk hoefden ze alleen maar met de zwaarte kracht mee naar beneden terug de wei in. Ondertussen heb ik een begin gemaakt aan een trainings programma om de ezels apart van elkaar mee te kunnen nemen. Op dit moment is dat nog onmogelijk omdat a: de meegenomen ezel niet alleen mee wil en b: de achter gebleven ezel niet alleen achter wil blijven. Het is in feite simpel. Echter in mijn eentje kan ik niet met twee ezels lopen want eenmaal onderweg zullen ze elkaar leuker en belangrijker vinden dan mij. Vanaf nu zal ik elke dag één ezel uit de wei halen, er een klein stukje mee lopen en dan gauw weer terug zodat ze langzaam leren dat uit elkaar gaan niet voor eeuwig is. Baby stapjes. Wordt vervolgd.