49 – Golfen

De week begon lekker. Na de rek en strek en en spierversterkende martel praktijken van mezelf op naar de dermatoloog. Donkere wolken trokken zich boven ons samen. Onweer dreigde en daarmee de zorg voor de honden. Vooral Dartan is doodsbang voor onweer. Vroeger dacht ik altijd dat zoiets kwam door de baasjes. En het kan nog steeds natuurlijk. Ofwel hij heeft uit zichzelf toch angst ontwikkeld voor de bliksem en de donder ofwel we hebben hem daar op enig moment en zonder er erg in te hebben voor geconditioneerd. Hoe dan ook, het is niet meer terug te draaien en nu zijn we slaaf van slecht weer geworden. De afspraak met de dermatoloog zeg ik natuurlijk niet af. Het is een zij en ze is nog maar net begonnen in kliniek Pasteur. Vandaar misschien dat ik zo snel aan de beurt was. Ze is nog zo nieuw dat er niet eens richtingaanwijzers voor haar zijn aangebracht. We lopen gang in gang uit, verdwalen, vragen het bij balies en verdwalen dan alsnog weer. Eindelijk in een dood lopend halletje met grijze muren in een grauwe sfeer hangt er een briefje op de muur geprikt met de naam van de dermatoloog. Er is verder niemand. Geen welkomst comité en geen receptie. Alleen een papiertje op de muur. Na een half uurtje wachten en twijfelen of we wel goed zitten danwel verwacht worden, ben ik toch aan de beurt. He gelukkig. Wat een leuke aardige jonge vrouw die me meteen kloek en daadkrachtig onderwerpt aan een waslijst van vragen. Daaruit blijkt dan natuurlijk dat ik een hoog risico gevalletje ben voor allerhande huidellende en dat dat nog niet eerder gebeurd is is een wonder. Ik voel me bijna uitverkoren maar later realiseer ik me dat zoiets natuurlijk voor iedereen geldt.  Ik mag me geheel bloot nog eens na laten kijken om tot de conclusie te komen dat het allemaal wel mee valt. Echter de plekken op mijn gezicht moeten tout de suit weggebrand worden. De zogenaamde wrat in mijn hals blijkt geen wrat maar een carcinoom te zijn. Daar mag ik voor terug komen. Zonder verdoving mag ze die kennelijk niet weg snijden. En die verdoving dien ik zelf bij de apotheek te halen. De hele handel moet daarna nog onderzocht worden op vorm en kwaadaardigheid. Dus ik ben nog even bezig.

Ondertussen is het bijj ons toch gaan onweren. We hadden Gilbert al gewaarschuwd en die komt een kijkje nemen. Hij ziet Boy en een open deur maar geen Dartan. Hij kijkt overal, ook onder het bed maar nee niks alleen maar stof en haren. Ik kan me zo voorstellen dat je in die korte zoektijd toch van alles gaat bedenken. Hoe hard je jezelf ook voorhoudt dat er waarschijnlijk niks aan de hand is, in gedachten is de hond toch gevlucht, ligt angstig in een greppel, heeft zich ergens aan verwond en komt nooit meer terug. Of, als dat al kan, erger. Echter Dartan is, terwijl Gilbert naar ons huisje liep, aan de andere kant van de stal naar beneden gegaan, naar het woonhuis van de buren. Terwijl Gilbert hem nog in een ellendige staat waande, lag hij al prins heerlijk bij Sylvie onder te tafel. Dat was een goede zet. Niet alleen voor de veiligheid maar ook omdat hij natuurlijk verwend werd met koekjes.

.

Er was geen ontkomen aan deze week. We kregen bezoek uit het verleden. Een jongen die bij ons een half jaartje gezeten heeft, had in juni al eens opgebeld. Hij wilde graag eens langs komen en guess what: in september zou hij in de buurt op vakantie komen. Omdat het nog zo ver weg leek en ach het is toch eigenlijk heel aardig, heb ik toegestemd maar toen hij eenmaal mailde dat hij daadwerkelijk in de buurt was leek het ineens een onzalig plan. De arme jongen kan het niet helpen maar we waren destijds geen liefdadigheids instelling. We waren een professionele opvang en gedroegen ons zoveel mogelijk als zodanig. Maar wel met 100% inzet. Dat moest ook wel anders zouden we na een paar maanden al uitgefikt en afgebrand zijn geweest. Om het tien jaar vol te houden maak je afstand. Toen waren we dan ook wel afgefikt en uitgebrand. Mensen vragen vaak of we nog wel eens wat van de jongeren horen. Nee niet vaak. En begrijpelijk. Het zijn jonge mensen met een heleboel dingen die op dat moment in hun leven veranderen. Net als het beter met ze ging en het leuk werd, gingen ze weg natuurlijk. Zo hoort dat ook. En dan hoor je je ook op jezelf te richten en zo goed en zo kwaad als dat kan, een toekomst op te bouwen. Hoewel belangrijk en soms cruciaal, waren we toch maar een klein moment in hun leven. Inmiddels zijn wij niet meer die zelfde mensen. We zijn niet meer professioneel en belangrijker, we lopen niet bepaald met het idee rond dat het allemaal walhalla was. We hebben een behoorlijke knauw gekregen en denken er niet alleen met zachtheid aan terug. Dat zou wel moeten want de meeste jongeren konden daar niets aan doen en was het vooral de begeleiding of een gebrek daar aan of een tegenwerkende die ons uiteindelijk de das om deed. Wat een verhaal. Enniewee, de arme jongen die komen ging met zijn vriendin was zich van geen kwaad bewust en eerlijk is eerlijk, het viel mee. Misschien was het zelfs wel goed. Hij zat vol met leuke en bijzondere herinneringen. Hij kon ons makkelijk vinden want hij had destijds ook regelmatig in de koeienstal geholpen. En na een paar uurtjes was de reünie voorbij.

.

Wanneer gaan we nou eens golfen denk je. Je denkt inmiddels vast dat ik ben toegetreden tot het hogere segment qua volksvermaak maar weest gerust, of teleurgesteld zo het uitkomt, ik wandel nog steeds op laarzen door de bagger achter honden aan of voor ezels uit. Ik martel mezelf nog gewoon op de cross trainer en vouw me nog zoals gebruikelijk dubbel en dwars op het terras van de buuf. Het een sluit het ander natuurlijk niet uit maar voor balletjes slaan voor mijn oog hand stok coördinatie heb ik nog geen aspiraties. Misschien gaat het ooit nog komen want ik was deze week zomaar twee keer op een golfbaan. Niet geheel toevallig want ik ken wel veel mensen die daar regelmatig vertoeven en dat zijn over het algemeen best aardige mensen. Of luitjes moet ik dan zeggen. Maar goed, zelf was ik er nog nooit. Ik belandde zelfs op twee verschillende golfbanen en twee keer om te eten. Op golfbanen kan je kennelijk heel goed eten. De eerste golfbaan was een memorial etentje ter meerdere eer en glorie van een overleden vriendin. Het voert te ver om uit te leggen waarom dat op een golfbaan moest. Het andere etentje was eigenlijk niet meer dan een broodje kroket. Dat lag niet aan het etablissement maar aan onze trek. Want we waren op onze fietsen zomaar een tochtje gaan rijden. Steeds een stukje verder. Eerst koffie drinken in het dorp en vervolgens naar de golfbaan voor dat broodje kroket. Totaal underdressed en lichtelijk uit de pas was het wel heel gezellig. Je leest het goed: we hebben flink wat kilometers gemaakt. Theo is vooral in de ban van het zoveel mogelijk motoriseren of accuseren, van de fiets. Hij speurt het hele net af naar mogelijkheden om zo snel mogelijk te kunnen en daar dan zo min mogelijk voor te doen. Daarentegen zit ik op de fiets om veel te doen. Theo turboot op alle wegen en ik alleen omhoog. Maar het is ontzettend leuk dat we samen lekker onderweg zijn en plannen maken voor de volgende tocht.