47 – Zen

Sinds een paar weekjes begon Flora , het hondje van de buren, duidelijke tekenen van zwangerschap te vertonen. En dus beginnen de weddenschappen alweer. De gokkantoren zijn elke dag even geopend voor een nieuwe inzet. Hoeveel pups zouden er in zitten? De buren reageren minnetjes. Ach, vier of vijf misschien. Theo roept enthousiast van zeven en ik , niet dat ik er verstand van heb, vind haar zoveel voller dan vorige keer dat ik gok op acht of meer. En dan is daar de nacht van de bevalling. Het bleken er zeven te zijn waarvan één dood geboren. Theo doet een halve dag een snollebollekes dansje om de overwinning te vieren  maar ik vind het raar. En hé! ik blijk gelijk te krijgen. Gedurende de dag worden er nog eens drie geboren. Tien dus. Ach het arme hondje. Twintig jaar geleden zou ik van de rest van het verhaal volledig van mijn stuk zijn geraakt maar ik ben inmiddels wat verhard. Niet alle pups blijven leven. Alleen degene voor wie een baasje gevonden wordt. Vandaar dat ik twee maanden geleden al aangaf: als je het wilt moet je het nu beslissen. Twee pups hebben geluk. De rest wordt gesuprimeerd. Nou ja zo is het nu eenmaal. We nemen er zelf geen één. Al bloedt mijn hart en schreeuwt mijn dierenliefde innerlijk dat het best kan. Maar verstandig is het niet. Is het nooit natuurlijk maar nu echt niet. Flora ondergaat het half lege nest syndroom dapper en de pups worden al moddervet. Er wordt niet meer gerouwd maar wel flink verdedigd. Zodra iemand, mens of dier of kip, in de richting van haar nest loopt, rent ze er voor en met een grauw en een snauw word je weggebonjourd. Of beter ge-va t’en-d. Opsodemieteren!

.

De geboorte golf wordt deze week weer eens met een kalf versterkt. Een koe is al drie weken over tijd. Ik maak me zorgen. Komt dat wel goed? Zometeen groeit dat kalf maar door en komt het er helemaal niet meer uit. Maar Roger en Gilbert zijn relaxt. Ze reageren lauwtjes van och nee, dat komt wel goed. Ach die hebben al honderden kalfjes geboren zien worden dus ze zullen het wel weten. Ik laat het los. Niks voor mij al die dieren. Ik zou me voortdurend overal zorgen over maken. En het komt ook goed. Op een ochtend is het kalf binnen 10 minuten uitgepoept en wandelt een half uur later al om zijn moeder heen in de stal. Het blijft wonderlijk.

.

Nu we toch met dieren bezig zijn: de ezels hadden deze week geluk. Twee keer wandelen. De buuf heeft haar kleinzoon met twee vrienden op bezoek. 18 jaar. Allemaal gymnasium. Allemaal lange slungels. Ze wilden graag eens mee wandelen. Ik merk er niet veel van. Van dat graag bedoel ik. Ik word accuut 10 jaar terug in de tijd geworpen toen veel van onze jongeren er ook met zoveel merkbaar enthousiasme bij liepen. Ik doe mijn best om de lolbroek, de geinteresseerde, de enthousiasmerende, de opbeurende mens uit te hangen maar al dat ik krijg is een hmmmm of een huh of een oooh. Ik begin bijna te geloven dat ze straf hebben. En dan laat ik dat ook maar los. Ze zoeken het maar uit. De ezels hebben tenminste een extra wandelingetje. Hoewel Zoë de boel wel op de spits drijft met typisch ezel gedrag: ik ga niet verder. Een paar keer ging ze in de achteruit en dat gaf wel hele leuke taferelen van drie lange slungels die aan haar liepen te duwen en trekken. Los het maar op denk ik en loop met Paquito vooruit.

Later bleken ze het echt wel leuk te hebben gevonden en doen ook nog eens mee als we yoga-en. Ik word oud. Evengoed is iedereen die eens met de ezels wil wandelen welkom. Al dan niet zichtbaar vrolijk.

.

Opgepast! We hebben de elektrische fietsen opgehaald. En wat gaat dat super! Het voelt heerlijk om weer met de wind in je haren over de heuvels te karren. Hup de turbo aan en je gaat bijna vanzelf. Oke oke! Er was een tijd dat ik zo niet dood gevonden zou willen worden maar ook dat heb ik los gelaten. Nog even en ik ben zo zen als een boeddhistische monnik.  We zijn zo enthousiast dat we zondagochtend zonder enige voorzorgs maatregelen naar het dorp fietsen om croissants te halen en koffie te drinken. Geen mondkapjes bij ons en geen telefoon met prik- en testbewijzen. Bij de bakker houden we iedereen aan. Heeft u misschien nog een extra mondkapje in de auto? Anders mag je de bakkerij niet in. Niemand heeft een extra exemplaar. Dat geeft mij te denken over de hygiene van het ding voor hun gezicht maar eindelijk is er een lieve mevrouw die een koffiefilter model ergens van achter de bank opvist. Theo haalt diep adem en op goed geluk en met gevaar voor eigen leven lukt het hem om ons ontbijt te scoren. Bij het café zijn ze zo blij met de klandizie dat alle bewijzen met graagte in de wind worden gegooid. Nou ja, gelukkig hebben we een rein geweten want we zijn al voor de tweede keer gevaccineerd. Dat dan ook alweer.

.

Klik op een van de foto’s voor het fotoalbum van deze week.