45 – Gesmolten

Oké, ik ben officieel gesmolten. Dus als alle letters door elkaar gaan lopen weet je alvast hoe dat komt. Aanvankelijk dachten we dat we het ergste seizoen al gehad hadden. Regen en modder, koude en sneeuw hebben ons nauwelijks van slag gebracht. En zeker nu we een afdak en terras, dubbele muren en een goede kachel hebben, hebben we van de winter niks meer te vrezen. Maar we hadden buiten de hitte gerekend. Die energie slurpende hitte. Hele middagen liggen we voor pampus onder de ventilator. Het is binnen wamer dan buiten. Mijn brein verschrompelt langzaam en mijn lichaam verweekt tot een dikke blubber. Nooit meer te redden. Bij deze dus even de status quo alvorens je enig grip probeert te krijgen op de rest van het schrijfsel.

De meeste mensen weten het al maar Frankrijk heeft een streng regime ingesteld om mensen tot vaccineren over te laten gaan. Wij hadden over dat vaccineren nog helemaal geen vastomlijnde laat staan gedefinieerde mening behalve dat het iets was wat anderen deden. Net als zoveel dingen. Nu we halverwege het proces zitten word ik alom verguisd danwel gefeliciteerd. Trouwens allebei door meestal heel aardige mensen. Maar halverwege het proces is nog niet genoeg om op een terras te gaan zitten of uit eten te gaan. Daarvoor moeten we ons ook nog laten testen. En dat vind ik dan wel weer een beetje dubbel. Dat ik de staat op kosten jaag om een keer niet te koken. De rompslomp ook die dat met zich mee brengt.  Natuurlijk in het leven geroepen om het je tegen te maken. Ik hang wel een half uur aan de telefoon voor een afspraak. Allerlei gegevens die ik tijdens het gesprek overal vandaan moet peuteren en doorgegeven moeten worden. Maar het lukt. Onze hele doopceel ligt in de handen van de plaatselijke gezondheidsdienst. Maandag mogen we komen. Ik ken het alleen van televisie. We hebben het nog nooit in het echt mee gemaakt dus het is reuze spannend. Het blijkt om een “drive” te gaan. Ik denk dat macdonalds deze term in Frankrijk in het leven heeft geroepen maar we staan gewoon naast het gebouw te wachten op een marsvrouwtje met lange wattenstaafjes. Omdat alle gegevens al bekend zijn hoeven we ons niet eens meer te identificeren of niks. Theo mag eerst. Die is het meest ongerust. Het marsvrouwtje is overigens heel aardig en geruststellend doch doortastend. Hup flux duwt ze het staafje hoog onder zijn hersenpan. Het is meteen goed. Bij mij is dat anders. Misschien ligt het aan mijn neus? Ik heb namelijk een best wel flinke neus aan een klein koppie terwijl Theo een klein wipneusje heeft aan een groot hoofd. Dat is ook wel bizar hoe verschillend mensen kunnen zijn. Theo heeft een extra large motor helm en ik heb een extra small. Soms denk ik wel eens dat mijn onvermogen om de wereld en wat ik er in doe helemaal te snappen, vooral ligt aan een gebrek aan volume. In elk geval is één neusgat niet genoeg om eventuele virussen te bevroeden en mag het andere er ook aan geloven. Of men pookt gewoon graag in mijn lichaam nu ik het eindelijk ter beschikking van mijn algehele welzijn heb gesteld. Tranend en snuivend en niet van plan dit nog snel eens weer te doen gaan we naar huis in afwachting van het resultaat. Of eigenlijk op het verwachte groene licht om tussen de middag even snel te gaan happen. Och hadden we nu maar meerdere etentjes en feestjes gepland. Oh ja, onze app wordt nauwelijks een blik waardig gegund. Ze geloven het wel.

.

In de tussentijd is het dus heet en warm en benauwd en ja, zomer eigenlijk. De ezelstal/zonnepanelen stellage bouwen we verder af. Er komt een mooi dakje aan de voorkant, alles in de beits, nog een heleboel afwerking, elektriciteit en water op de juiste plek en nog wat belangrijke creatieve versieringen zoals daar zijn een beschilderde steen met de afbeelding van een ezel met te korte oren maar uit een goed hart en een metalen anatomisch correcte proefmodelezel. Ook uit een goed hart. Mocht je zoiets ook graag willen dan help ik je graag op weg naar de creatieve breinen hierachter. En dan mogen de ezels het inspecteren. Al een paar weken staan ze te kijken wat het wordt maar ze begrijpen het donders goed. Ze nestelen zich meteen. Ieder in zijn eigen hoekje. Het deert niet dat er nog geen dak op zit, dat verzinnen ze er gewoon bij. Dat er nog geen dak op zit komt natuurlijk omdat de zonnepanelen nog niet gearriveerd zijn. Die zouden donderdag komen maar al dat er kwam, geen zonnepanelen. Ook voor het zonneboilersysteem ontbraken een paar cruciale elementen. Nu hoop ik maar dat dit geen gebed zonder end gaat worden. Dat men ons en ik jullie aan het lijntje en in spanning houd over het al dan niet  leveren van waar het in beginsel om te doen was. We wijten het maar even aan de zomervakantie maar begin volgende week hangen we (weer) in de telefoon. Mijn favoriete bezigheid. Niet dus. Het is in elk gevolg nog steeds een vervolgverhaal.

.

En dan worden er ook nog weer eens twee kafjes geboren. Uit mijn twee favoriete koeien. Niet dat die koeien nou zo leuk zijn of bijzonder. Eerlijk gezegd vind ik de koeien allemaal een beetje nietszeggend. Dat komt natuurlijk omdat ze als groep en als vee behandeld worden en niet als individuen met persoonlijke behoeften. Toch hoop ik in de koeienstal wel af een toe een wat menselijke noot te kunnen uitdelen. Een extra aaitje, ookal denken ze dan dat ze door een vlieg belaagt worden. Een extra hapje, wat ze waarschijnlijk een zorg is. Een extra schoon bedje met stro, dat ze niet eens waarnemen. Maar twee koeien krijgen steeds  wat extra aandacht omdat ze de enige zijn wiens oornummer ik kan onthouden. Veel verder gaat mijn liefde ook niet. Ik kan me beter niet te veel binden. Toch is het een belevenis om zo’n kalfje geboren te zien worden. Hoe instinctief de moeder het verzorgt terwijl ze aan de ketting staat. En waar ik het bijzonder en spannend vind, vindt Gilbert het de gewoonste zaak van de wereld. Als hij ziet dat het kalfje drinkt, gelooft hij het verder wel. Het is slachtvee en op zijn best productie vee. Hij verzorgt zijn koeien heel goed maar persoonlijke aandacht zit er niet bij. Afijn Dartan en Boy verheugen zich op de placenta. Voor hen zijn die koeien ook niet meer dan een beetje vermaak en een lekker hapje. En ik, zei de gek, aai ze nog maar eens. Het kan vast geen kwaad.

.

Klik op een van de foto’s voor het fotoalbum van deze week.