37 – We gaan gewoon door…

Eindelijk zit de vaart er weer in. Waarin? In het afmaken van de chambre belle mère. De druk wordt opgevoerd. Vijf juli moet het helemaal piekfijn in orde zijn. Dus de buitenkant van de muren worden af gemaakt. Dat ziet er meteen een stuk anders uit. Het meeste gebeurt als ik net ergens aan het masseren ben. Elke keer als ik thuis kom, is er weer een groot stuk af. Dat is wel handig maar we merken ook dat we op deze manier weer rap langs elkaar heen gaan leven en dat was niet de bedoeling. Vandaar dat we maar samen op pad gaan om nieuwe materialen voor de binnenkant te kopen. En als we dan toch onderweg gaan, gaan we ook voor het eerst sinds tijden maar weer eens uit eten tussen de middag. We eten altijd graag in de Lias. Niet dat het eten daar nou zo super geweldig is maar het heeft wel een bepaalde constante eetbaarheid voor een goede prijs. En misschien als lokkertje na al die maanden gesloten te zijn was het dit keer echt wel erg eetbaar. Meteen voor volgende week weer gereserveerd. Ja, we laten het breed hangen. Ik hoor het wel hoor. Het kan me lekker niks schelen.

.

De hitte begint ernstige vormen aan te nemen. De oude auto is de enige met een trekhaak maar ook met een halve airco. Die doet het pas tegen de tijd dat je ergens aangekomen bent. Tegen de tijd dat we in Auch zijn, zijn we volledig weggewaaid. Bij de brico depot laden we voor duizend kilo schrootjes in de aanhanger, wachten uren op een douchecabine, wastafel blijkt uitverkocht, en samen met een toiletpot zijn we lekker zwaar voor de terug weg. Fijn, de airco doet het! We tuffen gemoedelijk huiswaarts tot we bij de laatste 20 kilometers wat heuvels over moeten. De arme auto heeft het zwaar. Ze is een automaat maar we zorgen ervoor dat ze niet meer dan 2000 touren draait want anders… tja anders zou ze er wel de brui aan kunnen geven. En net bij Monties, recht onder het huis van Francisca, geeft ze de geest. Geen vermogen meer. Opnieuw opstarten werkt niet want kennelijk is de accu leeg getrokken. Fijn die airco! We staan ook nog eens niet heel erg handig. We hebben een andere auto nodig met een draaiende motor. Gelukkig hebben we zelf startkabels bij ons. Met zo’n oude auto ga je niet zonder ehbo kist weg. Ik besluit Francisca te gaan halen en wandel al vast een eindje de weg op maar dan komt er een politie auto aangereden. Ik bedenk me geen moment. Hulpeloos zwaaiend houd ik ze tegen. Tja wat moet je anders? De aanval is de beste verdediging want we staan zo half op de weg met een veel te zware aanhanger waar we geen rijbewijs voor hebben, met een verkeerd kenteken en met een lege accu. Als we gaan zoeken zijn er nog wel een paar bekeur mogelijkheden. We leggen de situatie uit. Twee, voor Franse begrippen grote fitte mensen, een dominante jonge kerel en een sportieve maar volgzame jonge vrouw, sturen de voorkant naar de neus van onze auto. De motorkap is open en dus is de enorme aanhanger volledig aan het zicht onttrokken. De man ziet zijn kans schoon om zijn Engels te etaleren maar we praten netjes in het Frans terug. We zijn niet van gisteren. Afijn we proberen de startkabel bij de politie auto aan de accu te prutsen maar dat blijkt onbegonnen werk. De politie vrouw schudt even aan de accu op het moment dat ik aan het prutsen ben. Grapje! We liggen bijna in de greppel van het lachen. Ook zij krabben zich achter de oren. Duidelijk geen automonteurs. Maar kennelijk staan er zoveel energie slurpende apparaten aan hun accu dat deze niet gebruikt kan worden om een ander te helpen in nood. Ze vragen zich, terecht, af hoe zij in een gevalletje van lege accu startkabels moeten aansluiten en zo ontstaat er een leuk gesprek. We slaan elkaar op de schouders want dit is toch even een verfrissende afleiding van serieuze achtervolgingen. Helaas roept de plicht en moeten ze weer verder wetten handhaven en bekeuringen uitdelen, ons achterlatend met een veel te grote aanhanger en verkeerd kenteken. Gelukkig wil Francisca graag komen helpen en nog voor dat ze er is hebben zich al vier andere passanten aangemeld. Brrrroem! roept de motor en de kabels kunnen er af. Motorkappen dicht, Francisca naar huis en wij tuffen ook de route van de minste weerstand naar huis. We halen het net. Als Theo de motor weer even wil starten om de aanhanger wat dichterbij te brengen, is ie alweer dood. Dat wordt een nieuwe accu.

.

Over airco gesproken. Als Theo deze week het gras dat bij de buren altijd groener is maait, schiet er een ijzeren bout dwars door het raam van de trekker van Gilbert. In miljoenen brokjes knalt het uit elkaar. Dat is lekker fris als Gilbert zijn baantjes over het land trekt. Maar niet de bedoeling. Gelukkig doen ze er helemaal niet moeilijk over en roepen in koor dat het hun schuld is maar dat is natuurlijk onzin. Dit keer zijn wij aan de beurt om de verzekering in te schakelen. Een half jaar geleden reed Roger in de oude c15 achteruit zo recht onze autodeur in. Die stond heel onschuldig bij hun huis geparkeerd. Die kon er echt niks aan doen. Resultaat was een flinke deuk en een deur die je extra hard dicht moet slaan. De verzekering bleek heel traag en heel ingewikkeld. Uiteindelijk hebben we het geld voor de reparatie gekregen en dat ging gezellig in het gat van de verhuizing. De deuk in de deur zit er nog steeds.

.

Met Sigrid de Duitse buuf loop ik deze week met de ezels. Door het warme weer is overal het gras gemaaid, we hoeven niet meer te waden, teken op te lopen of drijfnat te worden. Hooguit van het zweten. De hoeven zijn net gekapt. Die van de ezels. Dat ging weer van dik hout zaagt men planken. Maar wel weer prima. De hoefsmid werkte zich flink in het zweet, bleef gezellig nog wat nakletsen en we splitsten hem een paar T-shirts in de maag. Afijn, je zou denken dat ze weer lopen als een kieviet maar helaas. Of het nou door de warmte kwam, door de nieuwe hoeven, door het verdwenen gras, door een nieuwe ezelwandelaar, wie zal het zeggen maar ze waren niet vooruit te branden. Tergend langzaam sjokten we onze vaste route. Sigrid vond het prima want daardoor riskeerde ze geen hartaanval. Maar ik vond het erg moeilijk om de status quo te accepteren en me er aan over te geven. Dat zegt dus alles over mij en niks over die ezels. En nu ben ik best bereid tot zelfreflectie en introspectie maar Zoë maakte het op het laatst wel heel bond. Die wilde echt niet meer lopen. En als de een niet lopen wil, wil de ander dat op een gegeven moment ook niet meer. Het is voortdurend een spel van in beweging blijven. Gelukkig heeft Paquito toch een redelijke goede leerschool gehad en omdat er geen grote wegloop gevaren meer dreigden kon ik hem wel alleen laten lopen. En zo stonden we dan als in een stripverhaal aan Zoë te trekken en tegelijkertijd te duwen. En telkens als we Paquito naderden hief ik mijn arm op om hem door te laten lopen. De braverd! En als je denkt dat Zoë dan op het laatste stuk misschien wel mee zou lopen met de zwaartekracht mee naar beneden… niks van dat alles. Mevrouw vond het best. We probeerden nog het trucje om uit het zicht te verdwijnen. Meestal komt ze dan alsnog Paquito wel achterna maar nee hoor. Gaan jullie maar vast riep ze met haar neus in de berm en de wilde aarbeien, ik kom later wel. Grrrrr. Lang verhaal kort, ik ben weer terug gelopen, heb haar toegesproken en we zijn gaan rennen. En eenmaal in de vaart der volkeren is er dan geen houden meer aan. Zo roetsjten we de wei op. Nog een stukje wortel onder de neus en zoek het maar uit. Niks introspectie. Volgende keer beter.

.

Om de gezamenlijkheid nog wat te versterken maken we zaterdag weer eens een ritje met de motor. We trekken de bergen in en gaan binnendoor over kleine weggetjes en door kleine dorpjes naar Luchon. In Luchon laten we het weer breed hangen en eten heel gezellig op een klein terras zonder op de prijs te letten. Nou ja, het is niet het soort tent waar je miljonair voor hoeft te zijn dus dat is dan makkelijk. Maar lekker is het wel en fijn om even de zinnen te verzetten.

.

Oh ja in de strijd tegen de vliegen is het 2-1 voor ons. Het winnende item zijn de vliegengordijnen voor de deuren. Ja duh! Hoor ik je roepen. Hoewel… waarschijnlijk niet tenzij je 30 jaar of jonger bent. Tsja, wat er niet in komt hoef je ook niet dood te slaan. En met die wijsheid kunnen we de nieuwe week weer in.

.

O ja, het foto album kun je natuurlijk weer bekijken door op een van de foto’s te klikken