27 – Autobanden en meer…

Klik op een van de foto’s om het album van deze week te bekijken.

Een wijze vrouw vertelde me zondag dat wanneer je een probleem niet kan loslaten, je er een probleem bij hebt. Het was de spreuk van de dag en wat toevallig dat ik net met een probleem zat dat ik niet wilde loslaten. Ik had namelijk niks te schrijven. Nou ja niks… niks om het iedereen naar de zin te maken. En poef! Daar kon je meteen weer een spreuk op loslaten in de geest van you can’t please them all. Daar zat ik met een hoofd vol willen maar niet kunnen. Maar gered door wijsheden die zeggen dat het niet hoeft en wat vandaag niet kan doe je gewoon morgen. Of helemaal niet. De ellende is, dat je dan riskeert dat er van alles helemaal niks meer komt en je van uitstel naar afstel gaat. En dus had ik meteen spijt en wroeging van mijn toegave aan het niets doen. Wat kan een mens het zich onnodig moeilijk en ingewikkeld maken. Maar ik ben er weer en je doet het er maar mee.

Zoals gezegd was er de afgelopen tijd niet veel noemenswaardigs te melden. Maar de verbouwing aan de hut gaat toch heel langzaam verder. Er is steeds wel een reden om het wat uit te stellen. Maar op mijn verjaardag wens ik graag op een terras, onder een afdak te zitten. Ik vind dat als kadootje heel schappelijk. Nu is Theo weer met zwaar voorbereidend werk bezig. Namelijk balken schuren. Tot in de verre omtrek is het lawaai te horen. We zetten ook alvast fundering uit voor de palen maar komen er tot onze schrik achter dat die niet geheel doorgedacht geplaatst zijn. Dat wordt zwaar improviseren zometeen. Leuk duurzaam detail is dat we de rateliers (voerrekken) van de koeien gebruiken als stutpalen. Dat maakt het geheel wel authentiek.

Over duurzaam gesproken. Mijn banden project vordert gestaag. Inmiddels heb ik alle autobanden gevuld met aarde en zelfs al wat plantjes er in gezet. Ik zoek nu overal naar groenblijvers. Die komen toch niet helemaal vanzelf aanwaaien. Ik dacht nadat ik het er de vorige keer over gehad had, dat de planten binnen zouden stromen. Kennelijk werkt het niet zo. Nu begint de moed me langzaam in de schoenen te zinken en daarmee ook de motivatie om het project af te maken. 60 autobanden vullen met planten is een hels karwei of heel duur. Daarbij komt dat ik heel ongeduldig ben. Het liefst heb ik die ploeg cursisten hier een dag over het terrein dan hup, klaar.

Theo brengt alvast een stapeltje autobanden naar de déchetterie. Ik verwachtte min of meer dat hij er weer mee retour zou komen maar nee! Hij mocht er zowaar nog meer brengen. Snel, voordat het tij keert plempen we nog 2 keer de grote aanhanger vol banden. Weg is weg. Volgende maand nog een keer. Ik besluit ze alvast te gaan verplaatsen. Band voor band leg ik keurig opgestapeld bij de mesthoop neer. Maar als Gilbert dat ziet jeuken zijn handen. Dit schiet namelijk niet op. Dit kan veel sneller. Dus hij haalt de tractor erbij en binnen no time liggen alle banden bij de mesthoop. Hartstikke leuk en heel fijn maar daardoor bekruipt ons wel het gevoel dat we nog harder moeten gaan werken om het plekje van bandendump tot groenparadijs te maken. Het aldi blaadje biedt uitkomst. Hoe doen ze dat toch? Voelen ze aan waar we behoefte aan hebben? Zitten we verstrikt in een masterplan van hersenspoeling of is het gewoon voorjaar en wil iedereen nu aan de bak? Fruitboompjes voor heel weinig. Vanaf vrijdag in uw magazijn. Vrijdagochtend zijn we er als de kippen bij, bang om achter het net te vissen en tijgen naar Lombez. Al wat ze daar verkopen maar geen fruitboompjes. Nee hoor, niet geleverd zegt een medewerker achteloos. Maar snapt hij dan niet dat we ons al 3 dagen lopen te verheugen? Hoezo niet geleverd? Probeert u het in Gimont. Gimont is voor ons ernstig uit de richting. Voor het geld dat we extra kwijt zijn aan benzine kunnen we bij het tuincentrum ook wel een boompje scoren. Maar we hebben het nu eenmaal in ons hoofd gezet dat we persé die spotgoedkope boompjes willen halen en dus gaan we naar Gimont. Zonder garantie dat ze daar wel zijn. Ik ren vast naar binnen en ja hoor. Ze zijn er. Nog net op tijd  ris ik alle boompjes mee samen met een andere man die hetzelfde wil. We blijven hoffelijk, het wordt geen knokpartij. We prijzen elkaars keuze, wijzen de ander naar nog een kersenboompje en kijk, dit is nog een appelboompje… eerlijk delen? Een andere klant wijst me er op de valreep op dat ik zure keresenboompjes heb gekocht. Goed voor de jam maar is dat wat u wilt? Oh stom! Nee natuurlijk niet! Ik wil dikke sappige donkere zoete kersen. Over 20 jaar dan toch tenminste want zo klein zijn ze nu nog. Afijn, het loopt allemaal goed  af en daarna ben ik de middag bezig met planten. In potten voorlopig want waar ga je die boompjes voor de rest van hun en ons leven neerzetten?

Omdat het zulk mooi weer is kan ik coronaproof wel buiten gaan sporten. De mesthoop werkt als een afweermiddel tegen alles als je het mij vraagt. Want het betonnenplaatsje naast de mesthoop is de enige plek waar ik mijn trampoline min of meer recht op kan zetten. Met een klein luidsprekertje naast me spring ik me een slag in de rondte en in de lucht. Heerlijk weer om soort van gewichtloos te bewegen. Dit smaakt weer naar meer maar ik voel me wel een beetje geëxposeerd. De koeien vinden het  raar en er kan elk moment toch iemand voorbij komen. Ik kan wel roepen dat ik daar schijt aan heb, en gezien de enorme mesthoop kan ik dat heel letterlijk nemen, maar dat is toch niet zo. Ineens komt er toch een enge man van achter op me toegelopen om me te bespioneren. Het blijkt Theo achter een mobieltje te zijn. Zo zie je maar, overal loert het gevaar.

Het fijnste wat me de afgelopen week is gebeurd, is dat de hoefsmid is gekomen voor het bekappen van de ezelhoeven. Ach die arme beestjes! Meestal houd ik de hoeven zelf bij met tang en rasp. Dat gaat redelijk maar het kan vele malen beter. De laatste maanden is het zo hectisch geweest en daarna had ik zo weinig moed vanwege alle blubber en toen en toen… kortom een beetje verwaarloosd. Niet dat je de dierenbescherming hoeft te bellen hoor en de ezels kloegen zelf ook nog helemaal niet maar ik ben zelf een pietlut dus ik leed in hun plaats. Toevallig overhoorde ik een maandje of vier geleden dat de hoefsmid bij Philipe, de buurman, zou komen. We waren toen net druk aan het timmeren en de nood was ook nog niet zo hoog. Maar het werd dus tijd om te lobbyen en te netwerken. Fijn zulk professioneel jargon voor gewoon even vragen of de hoefsmid volgende keer ook bij mij langs kon komen. Ja hoor geen probleem. Volgende week! Och man! Ik heb een week in de zenuwen gezeten. Wat als hij niet komt opdagen? Wat als hij me een verwaarlozer vindt? Wat als de ezels niet meewerken? Donderdag had ik de ezels tot in de puntjes verzorgd. Geborsteld, gevlooid, stalletje schoon, dik en rond wachtten ze op de dingen die komen gingen. En gelukkig kwam Philipe, precies zoals afgesproken met de hoefsmid in zijn kielzog. Alles ging van een leien dakje. De ezels waren braaf, zelfs Paquito. Hoewel die toch een paar maal aan ’s mans riem moest trekken. De honden deden zich te goed aan de restjes. Niemand zei iets over verwaarlozen alleen maar gejubel over hoe braaf ze zijn. Pfff het kostte een lieve duit maar dat was mijn gemoedsrust wel waard. Diezelfde lieve duit ging ook op aan de dierenarts voor een vermeend urineverlies probleem van Dartan. Maar dat bleek ook uit de lucht gegrepen want na een aantal testen blijkt hij prima in orde en gezond. En met de rest moeten we maar leren leven. Nou ja, dat zullen we dan maar doen.

Bij deze doe ik toch een oproepje. Ik zou het leuk vinden als mensen met mij en de ezels wilden gaan wandelen. Ik kan het namelijk niet alleen. Misschien ken je iemand die het leuk zou vinden dan mag je dat gerust rondbazuinen. Ik wil het wel in een professioneel jasje gieten en er interessant jargon op los laten maar het is vooral erg leuk zowel voor ons, de lopers als voor de ezels. Zegt het voort zegt het voort!