26 – Huis tuin en keukenleed

Kabbel de kabbel. Het leven drijft gewoon verder. Nadat we vorige week het afdak hebben gemaakt lassen we weer een kleine pauze in. Dat wil zeggen wat bouwtechnische dingen betreft. Ikzelf stort me met volle overgave op het vullen van de auto en tractor banden. Voorwaar geen kleinigheidje. Gilbert wil me graag helpen om aarde aan de schuiven en dumpt een paar graafarmen vol midden op het gras. Een gegeven paard mag je niet in de bek kijken maar dit keer wordt het er niet makkelijker op. En het duurt dan ook een paar loze praatjes voordat hij de boel opnieuw voor me aanschuift maar nu beter. Ondertussen schuift en rult hij ook nog wat aarde voor de hut weg zodat we er gras kunnen gaan zaaien. Allemaal toekomst muziek dus nog. Voor degenen die verwachten dat het hier al een oase van bloemen en planten en wuivende palmen is, die komen bedrogen uit. En ik zelf ook want van dat aarde scheppen verrek ik een buikspier en daarna gaat het nog maar schepje voor schepje. Elke dag een beetje.

Ondertussen hebben 15 of eigenlijk stiekem 16 autobanden een nieuw baasje gevonden. En wat voor een baasje! Ze worden gepoetst en geborsteld en geverfd (denk ik) en daarna met prachtige bloemen gevuld. Ze hebben het heel wat beter dan de achterblijvers. Ook de Dutch oven ofwel de blauwe stoofpot is herplaatst. Gelijk op met de banden. Ook die zal vooral decoratief maar daarom niet minder prachtig zijn leven slijten. Beter dan ergens aan de bosrand gedumpt.

Kennelijk kan je mij op google vinden. Ik wist dat niet eens maar deze week word ik tot twee keer toe benaderd voor een massage door manspersonen. De eerste is een Fransman en woont in het dorp. Ik zeg iets te snel toe want de volgende morgen staat het hele geval me tegen. Ik weet niet wat het is maar alles in me roept: niet doen. En niet omdat ik bang zou zijn voor grijpgrage handen of onverwacht en ongewenste bungelende geslachtsdelen. Het voelt gewoon niet goed. Ik bel op met een hoofdpijn smoes. En tegelijkertijd refereer ik hem door naar een collega verderop. Op mijn hoofdpijn verhaal reageert hij abrupt met allerlei zalvende suggesties over water en hydrateren. Ik mompel me er een beetje van af met de belofte weer te bellen maar ik heb daar geen zin in. Een dag later krijg ik een mail van een ander manspersoon. Dit keer Engels en ook wonend in het dorp. Ik heb niks geleerd van een dag ervoor en hap weer toe. Waarom doe ik dat toch? Het avontuur lonkt zeker? Afijn dit keer zeg ik niet af en ga er op af. Godallemensen waar ik nu terecht gekomen ben! Zo’n smerig huis heb ik nog nooit gezien. Een enthousiaste herder blaft me meteen de auto uit en ik zit meteen onder de haren. Nu ben ik wel wat gewend maar zelfs met mijn monsters hoef ik geen haren te happen. De man woont op de bovenste verdieping van zijn eigen huis. Dat  wordt dus zeulen geblazen. Hij had me al geschreven dat hij, omdat ik aan huis zou komen, node moest schoonmaken maar als ik binnenkom rolt er vanzelf uit: en dit is ná het schoonmaken? Christustepaard! De hondenwalm beneemt me bijna de adem. Alle ramen zijn van de honden besnuffeld en alle wanden en oppervlakken plakken en zijn onder gespat. De man is bezig met een innerlijke schoonmaakbeurt en daar hoort een massage bij. Ik snap dat. Gedurende de tijd dat ik er ben overtuig ik hem dat een schone omgeving ook wel helpt bij een schoon innerlijk en daarmee de beoogde schone mindset. Hij trekt de vrouwenkaart nog even alsof mannen niet schoon hoeven te maken en in de smurrie mogen leven maar ziet al snel in dat het smoesjes zijn. Ik durf niks aan te raken en thuis gekomen ontsmet ik de tafel meteen.

Nu de grenzen voor de honden verdwenen zijn, zijn ze regelmatig bij het huis van de buren te vinden. Daar is altijd wel wat te scharrelen of te eten. Maar Dartan brengt het naar een hoger niveau. Die zoekt iets te stelen. Hij springt ongelogen waar, door het raam van van een bijgebouwtje waar de worsten hangen en de eieren liggen. Je zou denken dat ik ze niks geef maar hoewel ik hun gewicht strak in de gaten houd, krijgen ze thuis genoeg. Op een avond, ik kom terug uit de koeienstal, heeft Dartan een pens als een ballon! Hij wil die avond zelfs niet meer wandelen en produceert scheten die stinken!!! We maken ons een beetje zorgen maar ik denk dat hij kalfjes stront heeft gegeten. De volgende dag bevestigt hij dat min of meer met lichte smurrie. Sorry het is een beetje een poepverhaal maar dat zijn vaak de leukste. Aan het einde van de dag komt zijn normale vorm weer terug.

Marthe heeft vorige week een val gemaakt en haar pols gebroken. Marthe is 92 en doet over het algemeen niet veel meer dan van bed naar de keukenstoel schuifelen en weer terug. Koppig als ze is gebruikt ze geen stok maar laat zich van stoel naar stoel naar deurpost vallen. Geen idee hoe ik zelf op die leeftijd zal zijn. Ik denk nu dat ik elk hulpmiddel zal aanwenden om mobiel te blijven maar misschien zullen schaamte en eigengereidheid het overnemen. Niet willen toegeven aan een getal maar je voor altijd een jonge meid wanen. Het probleem met vallen op die leeftijd is dat je niet meer overeind komt. Ook zoiets waar ik me nu nog niks bij kan voorstellen behalve op momenten dat ik door mijn rug ben gegaan. Met zijn drieen is ze weer opgehesen en daarna ging ze acuut de ontkenningsfase in. Alles in orde niks aan de hand! Daarmee kan je de boel ook nog even voor je uit schuiven. Helaas was de pijn te hevig om te lang te ontkennen dus een dag later werd de huisarts maar gebeld. Precies wat ze vreesde werd bewaarheid. Ze moest helemaal alleen in een ambulance naar het ziekenhuis. Niets of niemand mocht mee want alles is dicht voor anderen vanwege de Covid. Nu zit ze met een fantastische brace in een fantastische stoel voor hele oude mensen haar tijd uit te zitten. Arme Sylvie mag nu werkelijk alles voor haar doen terwijl ze zelf met een ontkenningsheup loopt te hinkelen. Want een versleten heup is voor oude mensen. Die heup zorgt er aan de koffie tafel ook voor dat alles er op gesmeten wordt. Florrrr! De kopjes op tafel, de lepeltjes erachter aan gesmeten. De koffie klotst uit de kan half in het kopje half er naast. Wanneer ze de koffie voor haar moeder klaar maakt roert ze nog eens de helft er over. Maar al dit geweld wordt met liefde gedaan. Gilbert brengt de koffie naar de mond van zijn moeder en Roger helpt zijn vrouw in de steunkousen. Het is een dagtaak. En dat alleen maar omdat je geen oud wijfje wilt zijn maar een jonge meid die tegen beter weten in alle hulpmiddelen negeert.

Deze week helaas geen foto-album.

Komende week gaan we aan de slag met het afdak aan de zuidkant van ons hutje. Dat gaat weer een grote verandering worden.