Klik op een van de foto’s om naar het album van deze week te gaan.
Ik durf het eigenlijk niet toe te geven. Bang voor gezichtsverlies. Maar goed de mensen die me kennen weten dat bewegen een belangrijk deel van mijn leven is. Ik verdien er mijn geld mee en ik heb er mijn bestaansrecht, identiteit en mijn zelfbeeld aan opgehangen. Nu heb ik uit luiigheid en misschien wel uit een onbewust verlangen om mijn leven om te gooien al heel lang geen buikspieroefeningen meer gedaan. Toch al wel 2 maanden niet meer. Ik ben een kei in buikspieren. Niet dat je ze ziet. Ze zitten mijn leven lang al verstopt 
achter een flinterdun buikje. Al doe ik 1000 buikspieroefeningen per dag, ik heb nog nooit een sixpack ontwikkeld. Daarvoor moet je geloof ik ook heel veel af vallen of er een aangeboren talent voor hebben. Ik ken mensen die werkelijk niks doen en toch een sixpack hebben. Het leven is niet eerlijk. Als het je tenminste iets kan schelen. Als het je niets kan schelen is het leven een stuk makkelijker en absoluut te prefereren. Afijn ik was net goed en wel op weg om me erbij neer te leggen. Zen te zijn en mijn lichaam als slechts een vervoermiddel voor mijn gedachten te laten zijn, toen ik werd opgeschrikt door de suggestie dat ik een hangbuik kon ontwikkelen. Of erger, dat ik zomaar zou kunnen omvallen. Vandaar dat we de buikspier routine maar weer hebben ingevoerd. Niet dat je er iets van ziet. Niet dat ik er gelukkiger van word maar voor het hangbuikzwijntje schrikbeeld. Oef, zo ploeteren we voort.
Ik krijg deze week een aanvraag voor een massage geheel uit het niets. Door een vreemdeling. Een meneer die zich in deze tijden van thuis zitten eens even goed wil laten oppeppen. Ik wilde bewust het woord verwennen niet gebruiken. Er hebben namelijk al eens eerder meneren opgebeld voor een massage en die wilden zich wel laten verwennen in de dubieuze betekenis van het woord. Deze meneer is ter goeder trouw. Hij woont in een klein houten huis. Alleen. Heeft vrouw en kind in Madagascar en kan er al een jaar niet heen. Hij is super behulpzaam en zeer verwonderd dat in dat relatief kleine pakket een hele massage tafel zit. En dan merk ik dat gedurende de massage de aandacht van hem ook steeds meer gaat van: “we maken er het beste van en proberen ons niet druk te maken” naar: “ik ben ontevreden over mijn lichaam en wordt steeds dikker”. Ik zeg dat het allemaal reuze meevalt en niet belangrijk is. Gewoon lekker leven en gelukkig zijn. Yeah right! Gelukkig ben ik niet de enige die zich zo druk maakt. Gedeelde smart is halve smart.
Voor het eerst sinds we hier wonen hebben we deze week vrienden te eten gehad. Dat wil zeggen dat we een volwaardig 3-gangen menu hebben geprepareerd. Waar je normaal je hand niet voor omdraait wordt nu een goed voorbereid en en gestructureerd gebeuren. Natuurlijk tussen de middag want na 18.00 mag niemand meer over straat. Het eten is één ding maar om het hier gezellig te maken is een ander ding. Wasgoed moet allemaal van de lijn en netjes opgevouwen en weggemoffeld. Alles afgestoft, de vloer gezogen en gedweild en nog es omdat Dartan tussendoor naar binnen loopt. En dan nog eens omdat Dartan weer van buiten naar binnen komt lopen. De kattenbak aan de kant geschoven zodat je aan tafel kunt zitten. En dan nog moet je het als visite maar leuk vinden om tussen de honden en katten door te laveren. Maar het lukt. Gelukkig hoeven we ons niet druk te maken over wie we allemaal uitnodigen. Ten eerste is het zo wie zo verboden en ten tweede hebben we geen plek. Wat een rust geeft dat. Oh ja, en wat we dan aten: koolsoep vooraf, gevuld met veel groente. Als hoofdgerecht mijn signature dish inmiddels kip à l’orange uit de oven met selderijknol puree. Als dessert gemengd fruit met een sausje van crème fraish en cointreau. Het was heel lekker en minstens zo gezellig.
Deze week krijgt de schoorsteen zijn finale laatste en onontbeerlijke stuk; “de gek”. Een gek is een draaiding dat in de wind mee draait en daardoor een vacuüm trekt in de kachelbuis. Daardoor trekt de kachel altijd heel goed en is het zelfs een leuk gezicht om hem te zien draaien in de wind. Voor ons is hij echter onontbeerlijk omdat er altijd rare draaiwinden zijn hier. Dat zal wel te maken hebben met het dal en hoe wij tegen de heuvel aan staan. Niettemin doet de gek zijn werk en hebben we geen terugslag meer in de kachel.In de koeienstal heeft deze week het downseizen ook toegeslagen. Tenslotte heeft Gilbert nog ongeveer anderhalf jaar om de hele veestapel tot 0 te reduceren. Deze week moesten 2 koeien het ontgelden. Dat is nog best een operatie. Al 2 maanden staan ze op hun stalpoten. Om dan in ene een wandelingetje te maken en omhoog een vrachtwagen in is niet makkelijk. Ik wil er niet bij zijn want het is hoe dan ook niet prettig. Maar het duurt toch wel een dik uur voordat het voor elkaar is. Dat deed me herinneren aan toen we Zoë (een van de ezels) hebben opgehaald. Het duurde ook anderhalf uur voordat ze in de trailer stond. Vervolgens heeft ze zich daar 2 keer bijna verhangen en vervolgens 2 uur lang met haar kont tegen de voorkant staan trillen. Dat kan natuurlijk anders als je je beesten regelmatig vervoert maar voor een eenmalige actie moet je helaas door de zure appel heen.
Alle koeienstandplaatsen zijn vervolgens weer door elkaar gehusseld.
Sommige kregen een betere plek, andere een minder goede plek.
Met als gevolg dat ik nu weer niet weet wie wie is. Ik probeer ze ook bewust niet als persoonlijkheden te zien. Laatst duidde Gilbert aan dat ik iets aan “die witte koe” moest geven. Wat mij betreft staan er 20 witte koeien in de stal en dat ga ik ook zo houden. Hopelijk zullen ze me niet van discriminatie betichten. Ik doe het voor mijn eigen bestwil. Nee, boerin met slachtvee zou ik nooit kunnen zijn.
Je ziet het. Dit is een rustig aan weekje zonder enige ophef. De wind huilt om de hut, de regen slaat tegen de ramen. We kruipen lekker weg op de bank. De kachel brandt. We hoeven niks, we kunnen niks, we mogen bijna niks. Nu alleen oppassen voor die hangbuik.
Je kan altijd nog schrijfster worden van beroep !!!👍👌👏✍️
Wat is het weer leuk om te lezen hoe het bij jullie gaat. Zie het zo voor me, nou ja jullie dan, want jullie nieuwe plek ken ik niet.
Dat van die hangbuiken ..heel herkenbaar 🤭😂
Een hangbuik zul je nooit krijgen ook al zou je er jaren niets aan doen, je hebt er gewoon geen aanleg voor Dorine. Je hebt wel aanleg om een mooi verhaal neer te zetten. Dat je de dames die in de stal verblijven niet nader wilt leren kennen kan ik mij goed voorstellen, afscheid nemen is moeilijk.
Wens jullie vandaag saampies een knus verblijf in de hut…..wat een weer!!!
Geweldig verhaal over de koeien van Gilbert. Vond het ook erg lastig toen om enig verschil te zien! En inderdaad maar niet denken aan wat er met ze gaat gebeuren.
X Maris
Lieve Dorine en Theo,
Naast al jullie belevenissen lees ik nu een ontboezeming, die mij ter harte gaat. het gaat om figuur, gewicht en gezondheid.
Ik word thuis uitgemaakt voor “kliko” en daar zit wat in, want iki vind alles lekker, zeker als het veel is. Lijnen is aan mij niet besteed, gezond eten wel, maar daar krijg ik honger van.
Ik voel me happy en zorgeloos en dan is geforceerd leven een hele opgave Als ik bij jullie in de buurt ben, wil ik graag je schaar lenen, misschien kan ik er dan een laag afknippen.