14 – Kachel soap

Zoals altijd kun je op de foto’s klikken om naar het foto-album van deze week te geaan.

Ik ga maar meteen van start met het onderwerp van de week: de kachel. Het is een soap op zich. Maar aan het begin van de week plaatsen we eindelijk de houtkachel. We geven het op dat het bestelde ding nog komt. Zelfs al komt ie nog, we moeten nu lekkere warmte hebben. We kregen nog een briljant advies om vochtvreters neer te zetten in het huisje. Nooit aan gedacht maar gelukkig kwam het advies te laat want anders zaten we er nu maar mee. We geven al genoeg uit aan dingen die we uiteindelijk niet of te weinig gebruiken. Uiteindelijk staat het geval er in een dagje in. Nadat we natuurlijk eerst een paar dagen de betonnen doorvoer in elkaar hebben geknutseld. Uiteindelijk is het een kwestie van een flink gat in de muur, pijpen doorvoeren, kachel er aan zetten en aansteken maar. Dat aansteken gaat onder telefonische begeleiding van de vorige eigenaars zodat we weten wat we doen. Ik neem dat nogal serieus maar Theo heeft het geval al branden nog voor ik de telefoon heb neergelegd. Een uur lang zijn we super blij en tevreden totdat er ineens enorme rookwolken uit de kachel ontsnappen. We weten nu dat de rookmelder het doet. Horen en zien vergaat ons, dieren springen alle kanten uit. Wat moet je eerst doen? De kachel bedienen of het oorverdovende alarm uitschakelen, ramen open zetten ? Omdat de kachelpijp te kort is (wisten we al) slaat de wind er in en dus alle rook terug. We zetten er snel een improvisorisch stukje boven op en de rest van de avond zitten we er warmpjes bij. De volgende ochtend kopen we meteen een extra stuk pijp en dan is alles oké. Ja, dat dacht je. Net als de kachel goed en wel geïnstalleerd is en zijn plekje in de ruimte heeft veroverd en een soort van tot de familie gaat behoren, wordt alsnog de andere, bestelde kachel geleverd. Ondanks meerdere keren geprobeerd te hebben het ding te annuleren. De leverancier is laconiek. Hoort ons aan, trekt zijn schouders op, het is hem om het even wat we ermee doen. We besluiten om hem maar aan te nemen want stel je voor dat we zometeen niks hebben en ook het ged kwijt.

Het voor mij ondenkbare, wordt

Deze week voel ik dat ikzelf en mijn lichaam toe zijn aan wat extra aandacht. Mijn lichaam schreeuwt om beweging maar ik vind nog niet de juiste modes om er wat aan te doen. Buiten is alles drab, binnen is alles krap. Zoals Coby al opmerkte bij het vorige blok heb ik geen zin meer om iets anders dan mijn laarzen te dragen. Het enige dat ik op dit moment aan beweging heb is wandelen met de honden. Gelukkig krijg ik op tijd zelf een ingeving voordat een ander het me moet influisteren. Elke ochtend, loop ik het pad af naar de weg en weer terug met de honden. Dat is precies een mijl. Ofwel 1,6 km. Even een flink stuk stijl omhoog, dan wat minder stijl verder, weer een klein stijl stukje en dan naar beneden. Omgekeerd dus heel prettig vooral naar beneden. Ik zoek mijn gewichtjes uit de werkplaats van Theo. Gelukkig heb ik nog het een en ander gered en loop daarmee pompend en boksend op en neer.  Het is niet iets wat ik in het volle zicht van een ander zou doen en gelukkig is het nog zó vroeg dat ik niemand tegen kom. Liep ik nu op gympen en sport outfit in de juiste omgeving, een sportschool bijvoorbeeld, dan had het geheel nog een bepaalde mate van acceptabel-zijn. In blubberlaarzen, spijkerbroek, dikke veel te grote jas en werkhandschoenen ziet het er volgens mij belachelijk uit. Zeer voldaan ben ik dan de dag in elk geval goed begonnen. En vanaf hier zal ik mezelf weer in het gareel krijgen.

Mijn hoofd krijgt ook een beurt. Ik ben het rode haar wel een beetje zat. Ik heb besloten het mijn gewone eigen kleur te geven zodat ik vanaf nu gewoon als mijzelf de toekomst in kan gaan. Misschien is het nu het goede moment om eindelijk mezelf te worden.

Een ander groot project deze week is het isoleren van de buitenkant. Het garage gedeelte van het huisje ( het huisje is eigenlijk een garage waar we een stukje aan hebben aangebouwd) is maar enkel wandig. Dat wil zeggen een houten wand van 4 cm dik. Ik schreef vorige keer al dat het  vocht toch langzaam naar binnen kruipt. En als het hard waait, voel je het toch lichtjes tochten. Dat houdt op de lange termijn geen stand natuurlijk en het krijgt prioriteit om daar wat aan te doen. De bouwmarkt ziet Theo tegenwoordig weer graag komen. Het kost een lieve duit maar veel keus hebben we niet. We pakken het huisje in een lekkere dikke laag steenwol en weer van die mooie vloerplanken aan de buitenkant. Op het moment van dit schrijven is het nog niet helemaal af omdat we moeten dealen met de  elementen zoals regen en korte dagen en noodzakelijke andere aktiviteiten als boodschappen halen, eten en uitrusten. De uitdragerij wordt er even niet beter op maar over een tijdje komt dat vast weer goed.

We zitten er nu in elk geval warmpjes bij. Dat geeft de burger weer moed!