We zijn nog steeds niet echt onder de indruk van het bezoek van de nieuwe bewoners. We vinden het toch raar dat ze zonder overleg in wat nog steeds ons huis is, zijn gaan blowen. Misschien op de schaal van het leven een onzichtbaar puntje maar het geeft toch een boodschap af. Het badmatje ligt verfrommeld in de badkamer er is bepaald niet echt moeite gedaan om alles weer netjes achter te laten. In een kamer zijn de gordijnen dicht en het licht nog aan. Is het erg? Nee. Maar toch. Afijn, deste meer reden om te accepteren dat wat we doen, nu toch echt heel erg echt is.
Klik op een van de foto’s om het album van deze week te bekijken.
Dinsdag willen we electriciteits kabels door een buis gaan trekken. Die buis is al in een sleuf gelegd die David gegraven heeft met de graafmachine. Gelijk toen hij kwam om te egaliseren en een gat voor de septic tank te graven. Daarna is er weer aarde, lees klei en stenen, overheen gestort. We krijgen de kabels er nog geen 5 meter in en dan blijft hij steken. We proberen het nog een paar keer maar helaas pindakaas… Daar staan we dan met zijn tweeën te kijken. Gilbert hangt in de takel van de mestafvoer want daar is ook iets mis mee. Hij komt ons eerst maar even terzijde staan. We besluiten de buis op te graven op het punt waar de kabels stokken. Dat is precies op de plek waar de koeien 2x per dag overheen banjeren. Dikke klei en stenen en alles vol gezogen met regenwater. Niet om doorheen te komen. We verliezen onze sabotjes in de klei en ik val van de weeromstuit bijna naar voren met mijn neus in de blubber. De buis blijkt volledig geplet en kapot te zijn. Na een half uur overleggen over alternatieven, de stroom moet namelijk voorlopig van de koeienstal naar ons hutje geleid worden, besluiten we het er op te wagen dat alleen dát stuk kapot is. We trekken het uit de klei, de sterkste man van de wereld is er niks bij, snijden het af en vervangen het door een extra stuk buis dat er nog was. Eureka! Hoera! Joepie! Het werkt. De kabels kunnen verder door getrokken worden. We bedekken de buis nu eerst met een metalen plaat met gaten er in en een paar houten planken, voordat de kleibagger er weer overheen gaat. Werk van een uurtje wordt werk voor een hele ochtend. En vervolgens wordt dit een werkje van een hele week waar je nadien nooit meer iets van ziet of merkt.
Dat is het nadeel van electriciteit. Dat wordt nooit meer bewonderd. Zo van goh wat een fijn stopcontact hier. Of wauw wat gaat dat licht soepeltjes aan. En omdat alles netjes in de balken achter de muren weggestopt wordt zie je er nooit meer iets van. Ten minste dat is het idee. In ons nu nog oude huis hangen overal veel kabels zichtbaar ergens naar toe te gaan. Demonstratief aantonend dat niks in het leven vanzelfsprekend is.Gelukkig is het droog en zonnig weer. We beginnen deze week ook met de binnen kant van de uitbouw. De uitbouw zijn de badkamer en de slaapkamer. Ik mag eerst twee ochtenden tegelen. Mooie grote grijze tegels. Dat maakt het al meteen een stuk echter.
Er gaat isolatie materiaal in de muren. Dat hebben we al een paar jaar in onze kelder opgeslagen. Ooit gekregen van mensen die veel te veel gekocht hadden in ruil voor een avondje food en film. Die ruil blijkt voor ons nog steeds voordelig uit te pakken want we profiteren er nog steeds van. En dan gaan de schrootjes tegen de muur. Het zou een beetje oneerlijk zijn als ik nu vertel dat het allemaal van een leien dakje gaat. Ik heb even een kleine inzinking vrees ik. 
Mijn lichaam werkt niet meer zo goed mee, alles valt uit mijn handen en voor veel klusjes ben ik te onhandig of niet sterk genoeg. Erg vervelend. Niet dat ik niks doe, integendeel maar het voelt alsof je niet echt bijdraagt aan de voortgang. Theo gaat daarentegen als een speer. Hij beukt en tilt en ramt en trekt. Hij boort en freest en zaagt en purt. En dan moedigt hij mij ook nog eens aan.
Mijn lichaam werkt niet meer zo goed mee, alles valt uit mijn handen en voor veel klusjes ben ik te onhandig of niet sterk genoeg. Erg vervelend. Niet dat ik niks doe, integendeel maar het voelt alsof je niet echt bijdraagt aan de voortgang. Theo gaat daarentegen als een speer. Hij beukt en tilt en ramt en trekt. Hij boort en freest en zaagt en purt. En dan moedigt hij mij ook nog eens aan.We moeten een adhoc beslissing nemen over de indeling van de badkamer. Hij blijkt toch wat lager te worden dan voorzien aan een kant en dus moet de douchecabine ergens anders komen, wat weer consequenties heeft voor de waterafvoer en de stroomtoevoer voor de wasmachine. Van die dingen dus. Dat kost tijd. Want ik moet naar het kleine huisje lopen waar de douchecabine is opgeslagen. Dan opmeten hoe hoog dat wordt terwijl het in de verpakking zit. Er staat wel een plaatje op met de afmetingen er bij maar de laatste paar jaren maken ze die lettertjes zó klein dat ik het niet lezen kan. Het is maar weer goed dat er geen camera bij is want het zou één langgerekte piep worden. Gelukkig is er altijd nog Sylvie met een kopje koffie.
En oh ja, natuurlijk gaan we weer in lockdown. En daarom vliegen we nog even als de sodemieter naar de bouwmarkt in Auch om resterende materialen te halen. Je weet maar nooit of dat nog mag zometeen en dan zitten we raar te kijken. En dat kost ook weer een ochtend. Twee paar helpende handen voor het beitsen moeten het helaas af laten weten. Ik klieder nog maar snel een extra laag op de westkant, waar de meeste regen en wind vandaan komt en dan moet het maar even goed zijn.
Ik had de stiekeme hoop dat de nieuwe eigenaren to be dan nu ook niet weer zouden komen met nog eens 2 busjes vol meuk. Maar die bellen zaterdagmiddag op dat ze gezellig met kat en al onderweg zijn. Kennelijk mogen verhuizingen nog wel. Nou ja, gelukkig ook maar. Dit keer gaan we ons niet meer te buiten aan eten maken en ontvangstcommitee spelen. Ik heb al een grote pan soep gemaakt deze week en daar kunnen ze van mee eten. Op hun eigen plek en wij doen niet mee. Lekker rustig. |
BeantwoordenDoorsturen
|
Tjonge wat zijn jullie alweer ver..goed bezig.. jullie gaan het halen?
Oke, we blijven er in geloven maar de aanmoediging wordt errug op prijs gesteld!
Ondanks dat het niet altijd even makkelijk is, gaat alles toch gestaag door!
Bijzonder dat de kopers in jullie huis aan het blowen zijn etc. Hopelijk zijn ze toch wel leuk als nieuwe buren over een tijdje.
Succes weer vanuit Nederland xxx
Heel veel respect! Tegenslagen ‘negeren’ en gewoon maar doorgaan. weet niet hoeveel mensen dat kunnen. Maar, dat je er af en toe even helemaal doorheen zit, kan ik me helemaal voorstellen.
het ziet er allemaal top uit, complimenten. En v.w.b. de kopers van het oude huis; negeren. Uiteindelijk hebben jullie straks je eigen plek waar jullie weer heer en meester kunnen en mogen zijn.
Fijn dat ze het oude huis hebben gekocht, maar ze geven blijk van een enorme mate van respectloosheid jegens jullie.
Dank u. Uw medeleven wordt zeer gewaardeerd !
Keep the pace…progress……is rewarding daily….not sure what lesson ..new owners……is “providing” Take care of each other…….
Thanks Jackie, we will and you please take care of yourself over there in these turbulent times. We often think a lot about you
Het is verbazend met wat voor een voortvarendheid jullie te werk blijven gaan. Het is alleen te hopen dat de nieuw bewoners van jullie huis de landelijke rust niet verstoren.
Geen keus John, 30 november moetenwe ons huis uit zijn dus… Maar we gaan goed. Vandaag de plafonds er in gemaakt en een begin met de vloer in de slaapkamer.