6 – Wat een week

O ja, als je het foto album van deze week wilt zien moet je op een van de foto’s klikken.

Het wordt deze week een race tegen de klok. Of misschien een race tegen de regen. Donderdag moet er wat gaan vallen en daarvoor moet alles dicht en waterbestendig zijn.

Op het dak leggen we een laag bituum maar krijgen dat niet in een keer af. We hebben twee rollen te weinig. De volgende dag is er een gedeelte afgewaaid door de wind en deels ook ingescheurd. Dus meteen het dak op en daarna ook meteen helemaal afgetimmerd. Ik sla mezelf de blaren in de handen van het spijkeren. En dat in de wetenschap dat zo’n dak nooit echt lang goed blijft. Over een paar jaar moet er vast weer een nieuwe laag op.

Het lijkt ook wel of er steeds een nieuw probleem geattaqueerd moet worden. Normaal niet erg maar onder tijdsdruk wordt dat een opeenstapeling van problemen. Gelukkig staat de camera van ik vertrek niet op onze snufferd want… de lol in het werk begint langzaam minder te worden. Op tv zou het er een beetje sneu uitzien. Ons tempo kakt dan ook in. Maar ja dat hoort er misschien wel bij. De uitbouw komt deze week wel af en nu ziet het er uit als een langgerekt huisje. Gelukkig sluiten de daken goed op elkaar aan en door vloerdelen tegen de wand te timmeren, lijkt het net of het bij elkaar hoort. Dan moet er nog een grote schuifpui in komen. Dat ding was lang niet op voorraad in de bouwmarkt dus gaat Theo hem maar in Tarbes halen. Het duurt een hele dag om dat ding er in te pielen. Maar dan zit het ook fantastisch. Heel professioneel.

Ondertussen moet ik ook weer een beetje aan het werk. Het gewone werk. Maar masseren lijkt ineens zo zinloos geworden. Alsof de tijd stil staat in een parallel universum. Heel vreemd allemaal.

Gilbert heeft in de tussen tijd ook niet stil gezeten. Hij heeft een deel van de stal, die hij niet meer in gebruik heeft, helemaal en volledig met professionele Kärcher schoon gespoten. Stront en spinnenwebben en stof van jaren en jaren weggespoten. Dat gedeelte kunnen we alvast als werkplaats in gebruik gaan nemen. De koeien hoeven en kunnen er niet meer komen. De lucht wel natuurlijk. Zo wie zo zullen we de komende 2 jaar een fles eau de cologne per week er door jagen want we zitten boven op de mesthoop.

Aan het einde van de week kunnen we eindelijk gaan schilderen. Beitsen eigenlijk. Het kost ons een hele dag om alles in de beits te zetten. Bij deze een oproep aan een ieder die in de buurt woont en graag eens wil helpen: er moeten nog 2 lagen beits op. Je bent van harte welkom om een laagje mee te beitsen.

Zaterdag komen de nieuwe bewoners alvast een hoop meubelen hierheen verhuizen. Ze zijn een beetje onduidelijk in de aankomst verwachting. Maar uiteindelijk gaat dat goed. Ze willen ons graag uitnodigen om s avonds te gaan eten maar de restaurants zijn of wel heel vroeg gesloten, op vakantie of alleen afhaal. Daarom besluiten we nog eenmaal onze vaardigheden op de proef te stellen. Ook al zijn we allebei dood moe van het werken overdag, we trekken de koelkast en andere kastjes open, rennen gauw naar de supermarkt en flansen in een mum van tijd een volledige maaltijd in elkaar. We doen net of het een avond food en film is, zo goed spelen we nog op elkaar in. Theo dekt de tafel en zorgt voor de sfeer en ik zei de gek, maak van niks ineens nog een super maaltijd. We zitten nog helemaal in de flow. Ze komen met 5 man sterk, hebben allerlei verwachtingen en Cathy kletst me de oren van mijn kop. Tegen 10 uur laten we ze achter en hopen dat ze de boel een beetje opruimen. Maar zodra we de hielen gelicht hebben zitten ze binnen te blowen. Niet echt ons ding en net of we zo meteen jongeren de oren moeten wassen…. “Bringing back old memories”