Donkere wolken pakken zich samen boven de hulpverlening. Dat we er met z’n allen voor zorgen dat de toekomst, ook die van ons, nog een beetje in handen blijft van rechtschapen mensen, heeft er niets mee te maken. Er dient bezuinigd te worden en iedereen zal het wel voelen. Ik wil hier niet bepaald een politiek statement maken maar het moge duidelijk zijn dat we enigszins verkeerde keuzes gemaakt hebben. Afijn, daar moeten we dan maar mee zien te leven. Op het moment zitten we nog een half jaartje goed. Er zijn nu twee jeugdige elementen toegevoegd aan ons bestand en die laten we voorlopig niet meer gaan. Het is onduidelijk of er weer sujetten dan wel tutjes geplaatst gaan worden in de nabije toekomst. Je zou er bang van worden en misschien moeten we dat ook wel. Maar daar heb ik geen zin in. Tijd voor kniezen en sippen heb ik de rest van mijn leven nog en ik wil het eerst zien, dan pas geloven. Aangezien de jeugdige elementen ons danig bezig houden is tijd om te kniezen niet eens voorradig. Het is weer “hup” volle bak en draaien maar geblazen. Alles in de structuur, en elke seconde waakzaam zijn voor duizend vragen. Daar moet paal en perk aan gesteld worden en daar ben je dan op zich ook weer mee bezig. De broekriem gaat ondertussen wel aan en alles wat geld kost wordt op de lange baan geschoven. Geen verbouwingen van formaat, geen poedelbadjes, geen nieuwe kleding en Nadine onze steun en toeverlaat in het huishouden moet ook plaats maken. Het is net een domino effect.
Maar in middels ben ik voor de voetreflex therapie met vlag en wimpel geslaagd. Al heel wat voetjes heb ik inmiddels voorbij zien komen want de proefkonijnen stonden in rijen van drie opgesteld. Tot zover geen klachten maar niets dan lof. Ik houd er zowaar een soort van ethos op na en beroep me te pas en te onpas op mijn zwijgplicht als Theo me vraagt hoe het ging. Nee, ik neem het doodserieus allemaal. Ik krijg dan ook heel wat te horen en te verwerken. Zodra je een voet aanraakt komt je hele hebben en houden naar buiten. Ik snap het ook wel. Het is best intiem en dan kunnen wat onthullingen en ontboezemingen er ook wel bij. Mijn konijnen ervaren de seances niet als proef maar verwachten de hemel aan inzichten en genezing. Ik hum wat en bevestig hier en daar een opmerking. Helderziend ben ik nog lang niet en mijn instralende krachten zijn nog zwaar in het debutanten stadium maar ik doe mijn best. En dat loont zich. Spontaan melden klanten dat ik geld moet vragen. “Je moet geld vragen, je doet het heel goed, dit kan je niet langer zomaar doen.” Het druist geheel en al tegen mijn antikapitalistische gevoel in en ik houd de boot wat af.
Maar nu de donderbuien boven de hulpverlening hangen , begin ik er anders over te denken. Het is een soort domino effect. Er ontspinnen zich taferelen van een eigen studio en tig klanten per dag à raison de… Nou ja, de sky is de limit en het is maar wat de gek er voor geeft. Maar voorlopig ben ik als debutant voorzichtig. Een kleine bijdrage, een minimum voor de gezelligheid. Maar daarna komt het grote geld. We maken een plan, een ondernemersplan. Ik laat kaartjes drukken en een van de kamers wordt behandel kamer. Bij de Aldi hebben ze precies de gordijnen die ik zoek en Theo heeft de kleuren al uitgezocht. Het gaat beginnen: een nieuwe carrière. Laat de donderwolken maar komen, ik ben er klaar voor.
25-08-2011