In de ochtend komen hier aldoor twee tutjes naar beneden, die er uitzien zoals hun leeftijd dat voorschrijft. Gladde koppies, beugeltjes, sprietbenen, puistjes, vlekjes, slobberbroek met een felgekleurd Adidas jasje. De slaap nog net uit de ogen gewreven omdat wij willen dat ze dat doen. Het zijn prima tutjes die het niet uitmaakt hoe ze eruit zien. Maar dan enkele uren later. Tijdens de siësta vervelen ze zich te pletter en dan gaat de lade open waar alle make-up in zit. En geloof me ze hebben meer make-up bij zich dan ik ooit in mijn leven gehad heb. Ik ben allang gewend geraakt aan de maskers van foundation en poeder die eerst de lippen moet bedekken voordat je er lipgloss over doet. Rouge op de wangen schijnt tegenwoordig niet hip te zijn dus ik ben vreselijk uit met mijn rode wangen. Maar zes lagen mascara en wenkbrauwen die er uitzien als een Japanse Geisha zijn weer helemaal in. Het is een heel werk maar daar hebben ze dan ook twee uur de tijd voor. Als je denkt dat dat alles is… oh nee, de tassen zitten vol met nep. Nepnagels, nephaar, nepwimpers, you name it. En al die nep moet ook zorgvuldig aangebracht worden. De marmot kunstig onder het echte haar gegespt en de nepnagels geplakt met de daarvoor bestemde speciale lijm, die ook is meegenomen. Kale nagels zijn ook maar niks natuurlijk en aldus wordt er weer driftig gekwast met lak in de meest felle kleuren roze en groen. Het zou mij zeker twee uur siësta kosten om dat alles aan te brengen en ik zou dan ook jammerlijk te laat voor de thee komen want dit is nog lang niet alles. Al dat haar mag tegenwoordig niet meer krullen, de kleinste slag is verboden. Waar ik reuze mijn best doe om enig volume in het piekhaar aan te brengen, gaan de tutjes het haar te lijf met hete tangen om de boel te “stijlen”. Stijl haar is de mode. En over mode gesproken: je denkt toch niet dat die slobberbroek de hele dag aanblijft? Korte rokjes, strakke hemdjes met glazen lovertjes, panterprints en enorme oorringen met strass… het glittert je tegemoet en als het echt moet dan gaan er ook nog hoge hakken onder. Allemaal meegenomen in de koffer naar de boerderij in Frankrijk. Je weet maar nooit wie of wat je tegenkomt.
En omdat het gisteren mijn verjaardag was stonden de dames al om 11 uur in vol ornaat aangetreden. Speciaal om mij een plezier te doen. Maar de enige manier om mij een plezier te doen, is me wat werk uit handen nemen, bijvoorbeeld de ezelstal uit mesten. Nou, dat was echt geen probleem voor mijn Tutjes hoor. Ze hielden zich groot. En dus wankelden ze op hun hakjes door het stof, de stank in hun marmotjes, het stro plakkend aan de nog natte nagels die onder al dat werk heel wat te verduren hadden. Door het zweten werden er tralies over de groeven van de gepoederde lieve gezichtjes getrokken. Het was wel een beetje jammer allemaal. Maar de ezels vonden het prachtig en met name Paquito was dol op de blote benen. Gelukkig was er taart, dat maakte veel goed. Eigenlijk heb ik er inmiddels wel veel bewondering voor gekregen en om ze dat te laten zien stemde ik in met een styling beurt. Daar waren ze als de kippen bij. Met twee tangen tegelijk werd mijn haar onder handen genomen. Ik herkende mezelf daarna in de spiegel niet meer. Om de boel compleet te maken ben ik ook maar wat gaan smeren (ik vond nog ergens een probeertubetje). Maar compleet is pas compleet met de juiste accessoires. Een paar enorme glitterende oorringen erbij, een hemdje dat ik steeds moet optrekken, de juiste attitude en we waren klaar voor vertrek. Op naar de pizzeria in het dorp. Daar zouden we, of eigenlijk “ze” jongens scoren. Allemaal op afstand natuurlijk want hoewel mijn 45 jaren drastisch waren geslonken naar 25 was ik toch min of meer een chaperonne. Eigenlijk overbodig want het stoere uiterlijk verdoezelt natuurlijk hele bange hartjes die alles hier maar vreemd, eng en gek vinden.
Gelukkig was er ook nog een beetje kermis in het dorp. Botsauto’s waar 5 jongeren omheen hangen en twee tentjes met gok apparaten en grijparmen. Daarnaast een enorme tent waar een “repas” (etentje) gehouden werd ter ere van het feest waarvan mij de reden totaal ontgaan is. Hoewel er niemand was, behalve een security meneer met een hond, paradeerden we toch maar omdat we ons daar nu eenmaal op verheugd hadden. Achter de tent aangekomen bleken drie mannen driftig bezig worsten te braden. Eindelijk hadden we beet. Er werd flink gekeken en gelonkt en ik moest maar even bij ze komen. Ik? Ik sta hier met twee 15 en 16 jarige tutjes op hakken en ik word geroepen? Het moest niet gekker worden! Binnen no time hadden ze ontfutseld dat ik jarig was en een legitieme reden om me vast te pakken en te zoenen. Hoe oud ik dan geworden was? Ach, ik ben niet de lulligste en wellicht zou het afschrikken als ik zei dat ik 45 geworden was. Dan kon ik me los worstelen van de grijpgrage armen en konden zij rustig verder braden. Ik zou ze wel even afschrikken. Maar het tegendeel bleek waar.”Wat? Nee! U liegt! Nee, dat kan niet waar zijn! Om 11 uur ben ik klaar met werken en dan wil ik met u afspreken!” Ik werd nog even uitgebreid bekeken en goedgekeurd. Nog nooit zo’n leuk kado voor mijn verjaardag gehad! De tutjes, die er inmiddels wat verloren bijstonden, toch maar weer in de arm genomen en richting huis getogen. Licht als een veertje. Vanmorgen een paar uurtjes vroeger opgestaan om mijn haar te stijlen, nepnagels op te plakken en mijn gezicht te plamuren. Zien hoeveel geluk ik vandaag heb.
17-04-2011