Vergeleken met Frankrijk is Nederland wel een makkelijk land. Nou ja vast niet op alle fronten maar op alle fronten begeef ik me toch niet. Om eerlijk te zijn begeef ik me maar op enkele fronten. En nu ik er toch over nadenk zijn de fronten waarop ik me het meest begeef een stuk makkelijker dan in Nederland. Oké ik klets dus uit mijn nek. Zie voorgaande maar als bladvulling. Ik kan me niet meer heugen wanneer ik voor het laatst gehoord heb dat mijn honden aan de lijn moeten. Frankrijk is voor mij (met de nadruk op voor mij) een zeer tolerant hondenland. En aangezien honden mijn ding zijn, naast nog een paar andere dingen, ben ik daar zeer blij mee. Dus zwalk ik regelmatig over de heuvels zonder een ziel tegen te komen laat staan zielen die me gebieden mijn lieverds aan te lijnen. Ik sta er eigenlijk nooit meer bij stil en in tegenstelling tot de titel gaat er dus ook niks gebeuren. Het is gewoon een vaststelling. En het is heerlijk. Alleen als ik naar het dorp ga om Nadine te bezoeken bijvoorbeeld, en ik langs het meertje moet, kom ik ineens allemaal hondengebodsborden tegen. Ze mogen overal poepen maar dan wel aan de lijn. Dat is grappig. Geen enkele hond houdt zich aan die regel. Maar ik merk dat ik nog steeds op mijn hoede ben. Dat is een ingebakken angst geworden. Ik verwacht elk moment iemand met schelle stem te schreeuwen: kan die hond niet aan de lijn?! Maar er gebeurt niks. En als ik dan mijn rondjes om het meertje sjok met ons Tutje in mijn kielzog en Babiche rent vrolijk voor ons uit, dan komt er niemand met een opmerking. Trouwens voor ons mensen staan er ook allerlei gebodsborden. Zo word ik zelf verboden om afval in het rond te slingeren maar ik mag ook niet zwemmen. Dat laatste is flauw. Vooral in de zomer. Er dient alleen gepoedeld te worden in het ondiepe onder het wakend oog van de ex badmeester. De mooiste jongen uit het dorp dus. Maar na 31 augustus ben je daarvan verlost. Dan kun je rustig verzuipen op eigen risico. En als je toch een klacht wilt indienen, wijzen ze waarschijnlijk trots op de bordjes waarin een schreeuwend hoofd boven golvende lijntjes getekend is: Wij hebben het niet gedaan. U betaalt zelf de rekening.
Nu wil ons Tutje gitaar spelen. Ze moet wat nietwaar en we hebben haar enigszins gedwongen een keuze te maken uit velerlei mogelijke hobby’s. Hoewel ze een vreselijk negatief zelfbeeld heeft, is ze ervan overtuigd dat ze kunstzinnig is. Ik moet dat niet ontmoedigen maar vreemd is het wel. En dus moet ze op gitaarles. Zulks is op een bepaald moment niet meer vrijblijvend want dan komen we nergens. Zie zo’n kind maar eens onder te brengen. Ik doe een rondzendbrief de ether in en hoop op privé reacties. Nul. Dan de muziekschool maar. Hoewel het daar een haveloze bende is, met de helft van de medewerkers op vakantie of ziek en tig stapels papieren her en der rondslingerend, is men er van doordrongen dat bureaucratie op nummer één staat. En zo word je aanvankelijk van het kastje naar de muur gestuurd. Maar ik laat me niet afschepen en zwerf van gebouw naar gebouw om uiteindelijk bij zuchtende en steunende medewerkers te komen die duidelijk niet veel zin meer hebben me te woord te staan. Ik zie wel dat ons Tutje is ingeschreven inmiddels dus ergens werkt die papieren molen toch. Maar dan komt er nog meer papier: of ik maar even haar vaccinatieboekje wil toevoegen opdat de omgeving niet besmet raakt met rode hond of mazelen. Ik ben eventjes stupéfait. Vaccinatieboekje? Het kind gaat pingelen, ze gaat niet naar een kennel! Mijn honden hebben een vaccinatieboekje waar trouwens al jaren niets meer in bijgeschreven wordt om de doodeenvoudige reden dat jaarlijks vaccineren de pest is voor je gezondheid. Zo wie zo blijkt tegenwoordig dat het vaccinatie beleid meer ellende dan gemak veroorzaakt en dat hele generaties opgroeien met slecht werkende immuunsystemen. Misschien kan ik een van de boekjes van de honden wel toevoegen. In elk geval zijn ze nog niet van me af.
Nu we het toch over honden hebben: het kriebelt en jeukt al tijden om er eentje bij te nemen. Ik heb daar gemengde gevoelens over want ik ben bang dat ik van teveel honden niet meer evenveel houden kan. Tegelijkertijd zou ik niets liever willen dan een huis vol blaffers. Na heel lang beraad zijn we dan vandaag maar naar St. Gaudens gegaan. Een oude baas willen we nog wel een paar mooie jaren geven. Het is niet bepaald een uitje om naar een dierenasiel te gaan. Het is om te beginnen armoe troef en je wilt ze allemaal wel meenemen. Ik weet niet precies hoeveel honden er zaten, ergens rond de honderd toch zeker wel. En het rare is, en dat verwacht je niet, dat er uiteindelijk niet een bij zat die we mee konden nemen. Het bleken allemaal jachthonden of honden die een hek nodig hebben. Degene waar we ons oog op hadden laten vallen, sprong uit stand 3 meter de lucht in met zijn kop tegen het dak van de kennel. Nu maar hopen voor zijn kennelgenoten dat hij zijn vaccinatieboekje ingeleverd heeft. Het was jammer om ze daar allemaal achter te laten maar ik was toch ook enigszins opgelucht. Dat verwacht je ook niet.
11-09-2010