We zijn dit jaar uitgenodigd om Oud en Nieuw te vieren bij mensen. Dat gebeurt niet vaak. Meestal waren we gewoon alleen met de jongens, zaten onze tijd uit tot middernacht, douwden er een drankje in, probeerden Nederland te bellen voor deze en gene en hop naar bed. Dit jaar zijn we uitgenodigd voor een serieus feest. Het mag ook wel eens. Naar het schijnt wordt het een Nederlands enclave feest dus moet ik mijn parels vast oppoetsen. Je denkt dat ik een grapje maak, maar heus ik heb parels voor dit soort deftige gelegenheden. Verder heb ik geen deftige dingen behalve een nieuwe jas waarmee ik een entree kan maken. Die moet ik dan ook zo lang mogelijk aanhouden en quasi dom het hele huis door op zoek naar een kapstok. In feite maakt het me niet uit waar het ding komt te liggen. Liever hield ik hem aan want ik word er heel lang en knap in.
Eerst hebben we trouwens nog een wijn proef feestje bij een Amerikaans homo stel in het dorp. Keith en Clark zijn ergens eind zestig en zien er uit als zztop fans. Clark speelt bovendien voor Kerstman elk jaar. Hij is volgeboekt het hele seizoen. Het is te bizar voor woorden als je er over nadenkt maar de man spendeert een groot deel van het jaar om zijn act als Kerstman te verfraaien. Hoewel we ze regelmatig zien, zijn het niet echt vrienden. Daarvoor zijn ze te Amerikaans: te vluchtig te snel afgeleid, te veel andere dingen om handen. En natuurlijk hebben ze “loads of friends”. Ongetwijfeld noemen ze ons ook friends, Dutch friends. Dat staat goed op je cv. Op die manier hoeven we ons ook nooit druk te maken of we nu wel of geen mensen kennen: onze roem snelt ons vooruit: oh zijn jullie die mensen die die jongens in huis hebben? Of: Oh zijn jullie die mensen met die ezels? Oh bent u die vrouw met die honden. En dat was het dan. Helaas hebben ze ook friends die niet meer onze vrienden zijn. En dat stel komt zomaar binnenvallen op het wijnproef feestje ter ere van Finse mensen die een wijn willen selecteren voor de bruiloft van hun dochter. Volg je het nog? Onaangekondigd en dus zonder wijn komen ze all smiles binnen want ze zijn Engels. Ik blijf beleefd want dat heb ik geleerd. En verder negeer ik de handel. Keith en Clark putten zich uit in verontschuldigingen. Als pleister op de wonde kunnen ze vertellen dat de burgemeester van Puymaurin, die er ook is, een nog grotere hekel aan ze heeft dan wij. En die burgemeester is helemaal verguld van mijn ezels en ze komt gauw langs om ermee te wandelen. En wat een toeval: ze komt morgen ook naar het oud en nieuw feestje van vieze Bert en Marja. Er zijn nog meer mensen op de wijnproeverij die we de volgende avond terug zullen zien. Zo weet ik dat ik in elk geval niet dezelfde kleren aan moet doen. Verder word ik die avond nog bewonderd door de Engelse en Amerikaanse 60plus mannen. En vreemd genoeg bevalt het me wel. Het begint langzaam te wennen om niet het grijze muisje en muurbloempje te zijn. Misschien is het ook niet helemaal eerlijk maar dat kan me niet schelen. Afijn, nadat we genoeg wijn hadden geproefd en niet meer wisten welke smaak bij welke fles hoorde, zijn we maar weer eens opgestapt.
En dan rest ons nog de ellende van het oude jaar. Hoe heerlijk moet het zijn om net als de buren gewoon na de laatste film naar bed te gaan, door het hele geval heen te slapen en de volgende ochtend pas wakker te worden in het nieuwe jaar! Bert en Marja kennen we eigenlijk niet zo goed. Marja bomt bij mij en regelt het ook een beetje als er wat te regelen valt. Marja is eigenlijk een schat. En haar man Bert heb ik heel lang vieze Bert genoemd omdat hij altijd zat te loeren. Maar hij is eigenlijk ook heel aardig en dat loeren vind ik niet meer zo erg. Hij loert maar een eind raak. Ze wonen in een klein kasteel zoals al die Nederlandse mensen die we hier ontmoeten tegenwoordig. Ik mag niks zeggen want we wonen zelf ook niet klein maar toch kan het altijd beter, groter, mooier. Het avondje begint om negen uur en we slaan ons een weg door de oesters en de wijn. Ook het Finse koppel is er weer en Theo slaat flink aan het lobbyen. Wellicht wil de meneer met zijn werknemers hierheen komen in het voorjaar om een soort teambuilding en leer / ervaring week te doen. Kijk dat zou mooi zijn. Daar moeten we heen. Theo bepraat dat allemaal nuchter met de Fin want drinkt niet en ondertussen drink ik mij moed in om adrem en erbij te blijven. Natuurlijk moet ik ook komen dansen maar helaas is er geen muziek verzorgd. Uit de tv komt wat dansbaars van Gerard Jolink met haar van ABBA. Ik dans met een Schot in volledig kostuum. En ja, het is echt waar hij heeft het bevestigd. Ik heb het niet gezien maar daarvoor ontbrak me ook de lust. De oesterproeverij was toch wel het meest succesvol van de avond en natuurlijk het feit dat een aantal dames opeens opdoken op dinsdag ochtend om mee te bommen. Zo heb ik dan toch op mijn eigen kleine wijze ook een beetje gelobbyd.
GELUKKIG NIEUW JAAAAAAAAAAAAAAAAAR !!!!!
05-01-2010