Oh help ik loop achter! En niet zo’n beetje ook. Het verval is aardig ingetreden en van weinig doen komt vanzelf helemaal niks meer doen. Het leven bestaat uit ditjes en datjes, beestjes verzorgen en zorgen dat het huis niet volledig vervuilt. Het wordt langzaam Kerst en ik heb toch het idee dat ik wat mis. In elk geval grijp ik de gelegenheid aan om iets aan mijn haar te doen. Er mag een flink stuk af. De laatste tijd was het aardig op lengte gekomen. Op het laatste moment twijfel ik toch. Maar die sprieten kunnen echt niet langer. De kapster, die eigenlijk heren kapper is, geeft me gelijk. In feite staat alles mij zegt ze. Dat geeft weer moed en tegelijkertijd weer teveel keus. En als ik heel oud ben moet ik het maar weer kort gaan dragen. Voorlopig is het nog niet zo ver. Als ik er dan toch zit kunnen er gelijk weer wat blonde streepjes in. Anders is het ook maar zo saai. Voor ik het weet spendeer ik toch anderhalf uur bij de kapper en is het bovendien niet meer zo goedkoop. Dat haal ik dan maar uit een speciaal envelopje waar ik af en toe wat in bewaar voor speciale dingen.
Voor Nadine flans ik nog snel wat goede kerst gedachten in elkaar. De sjaal is af, een Ikea orchidee erbij (dat is modern voor een kerstster) en nog een doosje chocola en een kleine bonus. Ook maar uit het envelopje. Nadine is verguld me te zien. Het is Kerstavond en de stemming zit er bij haar thuis goed in. Iedereen is moe en hangt voor het immense tv scherm een onnozel spelletje te kijken. We schreeuwen er lustig bovenuit. Nadine serveert een zeer zoete boomstam. En bijna echte champagne. Als ik al dat gif voor mijn neus zie staan moet ik even slikken maar ik ben dapper en neem zelfs nog een tweede keer om haar te plezieren. Gelukkig merk ik er verder niks van. De rest van de familie is minder galant en keurt de boomstam grondig af. Maar ik weet dat het Nadine een rib uit haar lijf heeft gekost om dat ding aan te schaffen en sfeer te creëren en de familie bij elkaar te houden. Daarvoor zou ik gerust nog een portie pakken en ziek naar huis gaan.
Op eerste kerstdag zijn we de pineut. Het is druilerig en koud. Weer om voor de kachel te zitten of… om naar Spanje te rijden en daar weer eens flink wat wijn in te slaan. Net over de grens in Spanje zit een grote supermarkt die ALTIJD open is. Ik bedenk me dat je op zo’n dag toch verder geen kwaad kunt doen en berust in een autoritje van een halve dag. Ik heb daar een spuughekel aan. Het is opvallend rustig op de weg want tja, iedereen zit natuurlijk onder een boom of achter een tafel of nog in bed. Hoe dichter we Spanje naderen hoe rustiger het wordt. “Gelukkig” is de benzinepomp open. Dat geeft moed maar helaas, de enige dag in het jaar dat deze winkel gesloten is, is natuurlijk 25 december. Daar sta je dan met je goede gedrag. Op naar een restaurant want eten moet een mens toch. U raadt het al alles gesloten. In heel Spanje geen koffie te krijgen en geen paella te eten. Via een pas rijden we weer terug naar Frankrijk maar via Bagnère de Luchon. Op de top is het dan toch een witte kerst met sneeuw en prut op de weg. Luchon is een oud kuur- en ski oord. Allemaal vergane glorie. We komen er af en toe wel eens. Maar dan weten we eigenlijk niet goed wat we er doen. Als je niet gaat skiën of niet gaat kuren dan kan je er alleen nog maar geld uitgeven in winkeltjes. Zouden we nu geluk hebben? We rekken onze nek uit zover we kunnen en spotten dan toch een restaurant dat open lijkt. Vlug de auto geparkeerd. We mochten natuurlijk binnen komen en natuurlijk serveerden ze gewoon lunch. Bij deze is Luchon dus tot Goddeloze plek verklaard. Voor ons is dat goed.
Ergens tussen de feestelijkheden in besluit Nadine dat het tijd is om haar varken te slachten. We hebben allemaal een varken bij onze buren geparkeerd staan. Deze worden groot gebracht en vetgemest door Sylvie. Sylvie is de zus van Gilbert. Het is haar levenswerk om voor alle dieren op de boerderij te zorgen, behalve de koeien. Het geld dat ermee verdiend wordt, gaat ook naar haar. Wat ze ermee doet mag Joost weten. In elk geval gaat ze er niet voor naar de kapper om high lights te zetten. Ze gaat er ook niet mee naar de tandarts om de gaten te vullen en ze koopt er al zeker geen kleding voor. Het is triest maar het zou een stuk beter kunnen. Soms jeuken mijn handen. Maar ik snap dat ik hierover natuurlijk niets moet zeggen. Het arme kind is een prehistorisch specimen wat je in ere moet houden. Het bestaat nog. Ik mag Nadine altijd helpen met het varken verwerken. Dat is een eer. Ik vind het leuk om haar te helpen want zo doe ik tenminste nog eens wat nuttigs. En daartegenover staat dan weer dat ik mee mag eten tussen de middag. Geloof me dat is een behoorlijke buffelpartij. Ons varken staat er ook te wachten op een gewisse dood. Didier, de man van Nadine mag het mes er in zetten. Ook dat schijnt een eer te zijn. Die geef ik graag weg. Hoe ze het doen weet ik niet maar ze kunnen het beestje precies zo ver laten groeien dat hij ongeveer 150 kilo gaat wegen. Voor 2 euro de kilo, komt mijn speciale envelopje dan weer om de hoek kijken want dat zit niet meer in de portemonnee.
25-12-2009