Het aftellen is begonnen. Eerst was het nog een paar weken, toen een paar dagen en nu is het een kwestie van een paar uur voordat we vrij zijn. Na dik acht maanden werken zullen we morgen vakantie krijgen. Hoewel dat natuurlijk hartstikke positief klinkt zijn we helemaal dood moe en bijna letterlijk de uren aan het tellen. Onze jonge vriend van de afgelopen drie maanden heeft ons niet bepaald frisser en vrolijker gemaakt. Zelden zijn we zo aan het lijntje gehouden en in de luren gelegd. Het arme jonk kan het niet helpen natuurlijk. Hij zit hier niet voor zijn spreekwoordelijke zweetvoeten. Het is allemaal angst en verkniptheid maar toch… nog nooit zo weinig eigenheid gezien. Alle energie die ik er in gestopt heb, was voor de kat z’n fluitje. Je kunt opsodemieteren was weer eens mijn deel. En maar blijven proberen en door gaan om vervolgens alsnog weer op je kop te krijgen. Ik heb altijd die Amerikaanse uitdrukking voor “gek worden” verfoeid maar nu voelt het toch wel degelijk als een emotionele achtbaan. Ik ben er kapot van. Maar het aftellen is begonnen. Pietje heeft de afgelopen twee dagen besloten om nog even zo normaal mogelijk te doen. Een en al winst en verlies afweging want zo niet, dan ook helemaal niets. En ach op die laatste twee dagen kan hij niet veel verlies meer lijden.
Afijn, zo sturen wij af op zeker een maand vrijheid in ons eigen huis. Wat de toekomst gaat brengen is nog onzeker. Er staan nog geen nieuwe jongeren op de rol dus dat is vreselijk spannend. De komende week moeten we onze methodiek weer eens opschrijven en ons weer in the picture bellen. Ons leven gaat niet alleen maar over brommers en bommers.
Ondertussen zit er van alles in het vat en dat verzuurt niet. Er komen Paquitoverhalen aan met tekeningen. Er komt misschien wel ander soortig werk aan. Er komen etentjes aan bij anderen en anderen komen hier en er zit zelfs een oudejaarsfeestje in het verschiet. Maar op dit moment krijg ik even geen vrolijk verhaal uit mijn vingers.
29-11-2009