Op onze spraakmakende vakantie met caravan zijn we een paar keer uit eten gegaan in Biarritz. Biarritz is echt mijn plek geworden. Het moet vreselijk zijn in de zomer en het heeft een naam van chic om zich heen hangen. Maar dat is allemaal vergane glorie en juist daarom vind ik het zo leuk. Je treft er alleen overjarige hippies in busjes met surfplank of oude dames met versleten bondjassen. Ik ben geen van beide en als dan toch het dichtst bij de oude dame. Ik hoef er niks en hoef me ook niet te bewijzen. Ik kan op low budget naar de maagd op de rots lopen en genieten van de golven die kapot breken en het stuifwater op mijn gezicht. Ik kan gerust mezelf op de foto nemen zonder dat het opvalt of zonder dat het not done is. Ik kan gewoon schandalig de toerist uithangen. De oude haven heeft natuurlijk al lang zijn aantrekkingskracht verloren. Een visser vertoont zich er natuurlijk niet meer. Er liggen alleen nog plezierbootjes maar dat mag de pret niet drukken. Ik waan me er makkelijk honderd jaar terug in de tijd. De stranden halen het niet bij de uitgestrektheid van de Nederlandse stranden maar hé, strand is strand en wanneer zie ik dat nog tegenwoordig? En in Biarritz weten ze dat alles natuurlijk en proberen krampachtig te doen alsof ze heel wat te bieden hebben maar werkelijk, op een sukkeldrafje heb je alle sites binnen een half uur gezien.
Afijn we reden dus maar weer eens naar Biarritz in onze druilerige vakantie want je kan moeilijk de hele dag in de caravan blijven stinken. Kan wel maar sinds een tijdje gaat te lang liggen me pijn doen. Kwestie van overbelasting en niet meer herstellen vrees ik. We waren er net twee dagen ervoor nog geweest en toen meenden we een restaurant gezien te hebben terwijl we op een doodlopende weg uitkwamen. Het was een groot modern gebouw pal aan het strand en terwijl wij er langs reden kwam er een bus vol ouden van dagen aan. In noodtempo maakten mijn hersencellen daarvan: oude mensen gaan lunchen in goedkoop restaurant. En zo heb ik dat ook onthouden. Dus op zoek naar dat goedkope restaurant pal aan de zee. Welke doodlopende weg namen we ook alweer? Na een verkeerde afslag die volledig de verkeerde kant uit leidde, kwamen we natuurlijk uiteindelijk wel op de juiste plek. Golven sloegen over de kaderand, regen en wind teisterden het land en onze lichamen. Dus gauw naar binnen voor een warme chocolademelk of een kop tomatensoep. Had je gedacht. Lichtelijk uit de hoogte werden we binnen gekeken in een café achtige hoge ruimte. Ik wist meteen dat mijn oversized fleece trui totaal misplaatst was en mijn haar lichtelijk aan de onverzorgde kant wegens gebrek aan warm water in de campingdouche. Voor Theo is het zo wie zo moeilijk om er geplaatst uit te zien in zijn korte broek met blote kuiten. Maar eten konden we er wel. Gaat u zitten en hier is de kaart, aperitief misschien? Wel ja doe maar gek. De kriebels die ik voelde wilden nog niet verdwijnen en de kaart leek het alleen maar erger te maken. Ik zag niets eetbaars. Niks geen standaard kaart waarop je in één oogopslag ziet wat je hebben wilt of eten mag. Het leek wel een krant. Ik kreeg acuut ruzie met Theo want ik zat meteen te sippen en negatief te doen. Hier en daar ontwaarden we getallen die een beetje groot uitvielen voor een kopje soep. Ik herkende pens en duivenborst maar niet in combinatie met een salade vooraf. Gelukkig vonden we toch nog, verscholen tussen de bladzijden een volledig menu voor 15 euro. Niet bijzonder interessant maar we kregen zo langzamerhand honger en voor 15 euro kon je best een leuk menu verwachten tussen de middag. Ik had het niet in de gaten maar ineens stond de gerant naast me zachtjes te kuchen. Heel discreet fluisterde hij in mijn oor dat het betreffende menu een kindermenuutje was. Het was niet de bedoeling dat we dat zouden bestellen. Hoe lang blijf je dan nog zitten hè? Ga je braaf iets eten wat je niet lust, wat te weinig is en te veel kost en waar je geen plezier aan beleeft of kruip je er ongezien tussen uit? Dat laatste behoorde niet tot de mogelijkheden. Het zou leuk zijn voor het blog als ik nu kon vertellen dat we één voor één de wc in gingen, raampjes insloegen en elkaar er doorheen drukten, knieën schaafden en proestend de benen namen. Helaas restte ons niks anders dan het heel braaf en burgerlijk eerlijk op te biechten. Sorry, we zien het niet zitten, we gaan ergens anders heen. We betaalden braaf onze drankjes en gaven geen fooi. Dat was onze heldendaad voor die dag. In vliegende vaart reden we vervolgens naar de oude haven waar je wel rustiek en lekker kunt eten. We werden hartelijk ontvangen, hetgeen een slimme tactiek is, en bij een warme kachel gezet in het terras gedeelte. Er kon gerust nog een aperootje af en verder maakte het niet meer uit wat het allemaal kostte. We aten heerlijk en meer dan genoeg. We werden vermaakt door een man wiens boot was losgeslagen in de haven. Paranoia als we waren geworden door de camper terreur, werden we aanvankelijk boos toen die man zijn auto pal voor ons uitzicht plantte. Maar toen hij zich ontkleedde en te water ging was dat snel vergeten en vergeven want er viel eindelijk weer van alles te beleven.
04-11-2009