Op een dag werd juffrouw Bridjo wakker. Dat doet ze gelukkig elke ochtend. Wakker worden. Dat is wel zo’n beetje het leukste wat er is want dan is iedereen ook wakker. Het eerste wat je dan kan gaan doen is naar tante Dorine kruipen, stiekem op het bed en haar helemaal aflikken.
Goedemorgen tante Dorine! Lik lik lebber lebber.
Op donderdag ochtend werd juffrouw Bridjo dus ook weer wakker. Net toen ze naar tante Dorine kruipen wilde, schoot er een enorme pijn scheut door haar pootje.
Auw! mompelde ze maar ze liet zich niet tegenhouden. En dus kroop ze met een pijn en al naar tante Dorine om haar wakker te kussen. Tante Dorine keek meteen zorgelijk. Ze had het heus wel door dat er iets niet goed was met juffrouw Bridjo. Maar juffrouw Bridjo houdt niet van zielige hondjes dus die deed net alsof er niks aan de hand was. Ze deed gewoon vrolijk en blij net als altijd. At een lekker kippennekje en een stukje vlees, stoeide met Babiche en blafte naar de ezels. Alsof er niks aan de hand was.
Maar tante Dorine vond het maar niks en na twee dagen ging ze naar de dierendokter.
Ik zou graag willen dat u er even naar keek, zei ze, maar dan in het Frans want de dierendokter is een Franse dokter. De dierendokter keek en keek maar kon niks vinden. Ze trok aan het pootje van juffrouw Bridjo en ze klopte op haar knie en duwde tegen haar schouder. Juffrouw Bridjo gaf geen krimp hoewel dat geduw tegen die schouder niet zo fijn was. Daarom zei ze heel zachtjes : auw.
Ondertussen was juffrouw Bridjo helemaal niet meer gelukkig. Had ze net zo goed haar best gedaan om net te doen of er niks aan de hand was, zat ze toch bij die enge dokter. De dokter is best een lieve mevrouw maar niet als je op de tafel moet staan. “Gelukkig” vond de dierendokter helemaal niks. Misschien heeft ze een beetje auw aan haar schouder, vertelde ze tante Dorine. Dus ze moet maar even rustig aan doen. Maar natuurlijk zei ze dat in het Frans.
Baaaaaaaalen…. Dacht juffrouw Bridjo want wat ze het allerliefste wilde, was rondrennen langs de fiets en een lange wandeling maken…. Maar…. Dan deed haar pootje weer zo’n auw….
Tante Dorine was streng. . Juffrouw Bridjo mocht niet meer met balletjes spelen. Niet mee naar het bos en ook niet mee op de fiets. Arme juffrouw Bridjo… ze werd gewoon opgesloten en dan mocht Babiche (die kleine kleuter!) wel mee. Het was gewoon niet eerlijk.
En ik heb helemaal geen pijn aan mijn schouder…. Snufte juffrouw Bridjo. Maar niemand leek het te begrijpen.
Na een paar dagen begreep tante Dorine ook wel dat het niet aan de schouder van juffrouw Bridjo lag. Ze hinkelde nog steeds maar niet aldoor. Alleen als ze over het grind liep en soms als ze over hobbels liep en vaak als ze naar beneden liep. Dan trok juffrouw Bridjo haar pootje op. Het was een zielig gezicht. Dus vond tante Dorine het tijd om tegen de dierendokter te zeggen dat ze zich vergist had. Dit keer was de dierendokter een meneer. Die meneer was toevallig wel getrouwd met de andere dierendokter. Dus tante Dorine vertelde aan de meneer dierendokter, wat ze allemaal gezien had, waardoor ze dacht dat juffrouw Bridjo pijn aan haar pootje had en niet aan haar schouder. Maar dan in het Frans. Juffrouw Bridjo kon het niet goed verstaan maar voelde al iets engs aankomen. Gauw dook ze weg onder de arm van tante Dorine. Ze dook zo ver weg, dat ze eigenlijk buiten de tafel bungelde en alleen haar pootje nog in de hand van de dierendokter lag. Ondertussen liep Babiche, die domme kleuter vrolijk rond te snuffelen en aandacht te vragen.
De dokter haalde er een vergroot glas bij om nog beter te kunnen kijken en toen zag hij dat er een scheurtje zat in één van haar nagels.
Houd haar maar goed vast, zei hij, want ik ga hem er af trekken. Het was maar goed dat hij het in het Frans zei, want juffrouw Bridjo zou van angst van de tafel gesprongen zijn en nooit meer terug gekomen.
De dokter pakte een pincet, dat is een soort tangetje, en pakte daarmee de nagel vast. Tante Dorine pakte juffrouw Bridjo goed beet en toen… pats! … Was de nagel los. Nu had juffrouw Bridjo helemaal geen nagel meer. Dat was een dom gezicht want een hond zonder nagel is natuurlijk geen echte hond. Juffrouw Bridjo schaamde zich kapot. Ze was bijna naakt nu. Op de plek van haar teen zat een vies propje pus. Dat was echt vernederend! Dat moest helemaal schoon gemaakt worden en toen kreeg ze er een verbandje om heen.
Nou goed, dacht juffrouw Bridjo dat ziet er tenminste weer stoer uit. Toen kreeg ze ook nog een prikje om te zorgen dat ze niet ziek zou worden. Het was een hele opluchting!
Toen juffrouw Bridjo op de grond stond voelde ze meteen dat ze minder pijn had. Alleen het verbandje was een beetje vervelend en dat wilde ze meteen weer afscheuren.
Mag niet! Riep tante Dorine. En omdat juffrouw Bridjo heel veel van tante Dorine houdt, deed ze het vanaf dat moment niet meer.
De hele dag liep ze op haar verband-pootje rond. En ze had geen centje pijn meer. Ze mocht meteen weer balletjes spelen en een wandeling maken naar de buurhondjes. Die zijn ook heel leuk en juffrouw Bridjo was apetrots op haar verbandje.
Alleen de volgende dag, toen ze al drie rondjes met de ezels gelopen had, was het verbandje door gesleten.
Tante Dorine vond het geen gezicht en was bang dat er vuil bij zou komen en dus heeft ze het er af gehaald. Nu zie je gewoon dat ze een kale teen heeft. Juffrouw Bridjo met een kale teen. Maar ze heeft er geen last meer van en kan de hele dag weer met balletjes spelen.