– Nou dat is gek! Vanmorgen zei ik het nog en nu ben ik de gedachte alweer vergeten. En ik weet zeker dat ik het niet verzonnen of gedroomd heb!
Paquito krabde zich eens aan de achterkant van zijn oren maar de gedachte kwam niet meer terug.
– Toch raar. Het was een hele leuke gedachte.
Pucks de poes had aandachtig geluisterd en knikte nu bedachtzaam.
– Ga verder Paquito, volgens mij ben je op de goede weg. En vervolgens keek ze weer in een groot dik boek.
– Nou, weet je, eigenlijk is het zo, dat ik het niet meer weet. Dingen zijn er soms ineens, zonder dat ik er om gevraagd heb en dan plotseling kunnen ze ook weer verdwijnen. Zomaar in het niets oplossen. Ik zou wel willen dat ik er achteraan kon duiken, het grote niets in.
Pucks krabde zich eens achter haar eigen oren. Ze was het spoor van Paquito’s gedachten een beetje kwijt geraakt. Maar dat leek nu juist het probleem van Paquito te zijn. Niet het hare.
– Ik geloof dat ik begin te begrijpen wat je bedoelt. Maar net toen ze het uit wilde leggen, was ze vergeten hoe ze het zou zeggen.
– Dát bedoel ik nou! riep Paquito verheugd. Hij wees met één hoef in de richting van Pucks om het woordje “dat” te bevestigen.
– Wát bedoel je nou eigenlijk? Vroeg Pucks opschrikkend uit haar eigen gedachteflarden.
– Nou dát! Dat je… Nou dat ene.. wat je net zei… Paquito wilde zich weer achter zijn oren krabben maar kon er ineens niet bij.
– Kijk dat is nu ook zoiets. Het ene moment kan je iets en het andere moment is het onmogelijk. En wat hij ook probeerde, hij kon zich niet meer achter zijn oren krabben. Ja, wel er voor en er op en zelfs er onder maar de achterkant van zijn oren waren ineens onbereikbaar geworden.
– Het ligt aan de richting, hielp Pucks hem. Je moet de juiste richting weten. Jij doet gewoon maar wat. En volgens mij is dat jouw grote probleem. Je moet een plan maken, je moet structuur aanbrengen, je moet een richting zoeken.
De woorden schoten er uit als kogels uit het geweer van juffrouw Bridjo. Paquito stond perplex.
– Dat gaat me boven mijn oren, mompelde hij. Kun je dat nog een keer herhalen?
– Natuurlijk antwoordde Pucks met een grote glimlach. Je moet een… je moet een… Nou moe, nu weet ik het niet meer. Waar hadden we het eigenlijk over? Luister eens, ik geloof dat ik nu al te lang met je omga. Ik word nog net zo dom als jij bent. Laten we het maar even opgeven.
Dat leek Paquito een goed plan. De rest van de middag zaten ze gezellig in het winterzonnetje zomaar wat te babbelen. Af en toe raakten ze de draad kwijt maar dat gaf niet. Dan begonnen ze gewoon over iets nieuws. En in de verte zagen ze Indy de kip een hele grote bol draaien van al het draad dat ze kwijt geraakt waren.