Op een dag werd Paquito wakker met een heel raar gevoel. Het wou de rest van de dag niet weggaan. En de volgende dag was het er weer.
– Ik ken jou niet zei Paquito tegen het gevoel. Wat doe je hier? Maar het bleef stil aan de andere kant van Paquito. Hij vroeg het nog eens vriendelijk en nog eens boos en nog eens onverschillig maar het gevoel antwoordde niet.
– Daar moet ik Pucks bij halen mompelde Paquito en hij strompelde over de wei naar het hek en piepte voorzichtig een beetje in de verte, hopend dat Pucks het zou horen. Met een dik boek onder haar arm kwam ze even later aan gehuppeld.
– Wat is er Pietje? Vroeg ze vief. Wil je weer vliegen of spinnen of gewoon een praatje maken? Je kunt het allemaal aan mij kwijt want ik weet alles. En wat ik niet weet zoek ik gewoon op.
– Ben niet zo lekker mompelde Paquito, ik heb een raar gevoel maar het wil niet zeggen wat het is en wat het wil.
– Dat klinkt voorlopig nog niet al te ingewikkeld, antwoordde Pucks blij. Ze legde het boek neer en vleide haar hoofdje tegen de buik van Paquito.
– Hallo! Riep ze in de buik. Hallohoo!
Ergens uit de diepten van de buik van Paquito kwam er een diep en zwaar gerommel. Maar het was zo onverstaanbaar dat Pucks haar oor nog dichter tegen de buik aan moest leggen.
– Hallohoo! Riep ze nog een keer. Wie bent u?
Dit keer klonk het gerommel wat duidelijker. Pucks kon een paar flarden verstaan. Heel geheimzinnig dook ze meteen in haar boek om de betekenis te achterhalen. Maar ontevreden sloeg ze het weer dicht.
– Zo makkelijk kan het niet zijn. Zei ze. Ze begon omstandig op Paquito’s buik te kloppen en te tikken. Ze maakte er rare capriolen bij, riep oe en ah, stampte met haar pootjes en riep nog een keer hallo. Het was even stil. Paquito begon ondertussen behoorlijk ongeduldig te worden.
– Nou Pucks, weet je al wat? Is het hoefpijn of oorjammer? Is het neus auw of staart ellende?
Maar Pucks zei niks, trok zich terug in het hoge gras op een heuveltje en dook in haar dikke boek. Het was minuten lang stil. Het was uren lang stil. Het was een hele dag stil en plotseling, toen het avond werd en Paquito weer wilde gaan slapen riep ze:
– Ik heb de oplossing! Je moet veel drinken, veel distels eten en een hele zak met wortels. Dan ben je beter.
Paquito, die het volste vertrouwen had in Pucks, begon meteen te smikkelen. Distels en wortels en voor de zekerheid ook maar een flinke pluk hooi. Daarna dronk hij een hele emmer water leeg en voor de zekerheid nog maar één. Na een burp en voor de zekerheid nog maar één, voelde hij zich een stuk beter.
– Bedankt Pucks zei hij, dat heb je goed gedaan maar wat had ik nou eigenlijk?
– Nou, ik weet het niet helemaal zeker, sprak Pucks gewichtig, maar het kan goed zijn dat je een zware vorm had van het legemaagsyndroom.
– Een legemaagdinges? O jee, dan ben ik blij dat dat nu voorbij is. En tevreden rolde Paquito zich op om een lekker nachtje te slapen.
De volgende dag was het rare gevoel nog steeds verdwenen.
Ik ben toch wel benieuwd waar het gebleven is, mompelde Paquito. Hij riep het gevoel eens vriendelijk en nog eens boos en nog eens onverschillig maar het gevoel antwoordde niet meer.
Misschien wist pucks het wel…