– Zijn wij familie van elkaar? Vroeg Paquito op een ochtend aan Dapper het konijn. Dapper was net druk doende haar oren te verzorgen dus ze had hem niet goed gehoord.
– Of we basilicum zijn? Ze zette grote ogen op en stampte met haar linker pootje op de grond.
Nou, nu je het zegt, dat zou best kunnen. Pucks vroeg vanmorgen al of we tijm waren en gisteren zei Dodo, mijn zusje dat we peterselie zijn. Basilicum lijkt me ook wel leuk.
Paquito lachte zo hard dat hij bijna balken moest. Maar dat kon hij nog niet dus hield hij snel op.
– Nee dommerd, of we familie zijn.
– Of ik dom ben dat is maar de vraag. Ik ben in elk geval wel dapper, zei Dapper. Dat kan je van jou niet zeggen. Jij hebt pleindinges.
– Angst zei Paquito, pleinangst. Maar dat gaat vanzelf over. Dat zei Pucks en die weet alles.
Dapper dook weer in elkaar om haar andere oor te wassen.
– Ik kan dat niet zei Paquito: mijn oren wassen. Ik kom er niet bij.
– Tuurlijk wel zei Dapper. Iedereen kan zijn oren wassen. Het is een kwestie van één twee huppakee.
Paquito vond dat een goed idee. Zo had hij de zaak nog niet bekeken. Hij zette zich schrap, riep dat Dapper aan de kant moest springen, deed één twee huppakee…. Maar er gebeurde niks.
– Ik snap het niet. Met een diepe rimpel in zijn hoofd keek Paquito Dapper indringend aan. Kun je het nog een keer uitleggen?
Dapper deed het nog één keer voor, dook in elkaar deed één twee huppakee en waste haar oren schoon. Maar wat Paquito ook probeerde en deed, één twee huppakee werkte niet voor hem en na 5 pogingen, waarbij hij tegen een boom was gelopen, over de grond had gerold, met Dapper had gehuppeld, bokje gesprongen was over tante Noor en met zijn staart in de lucht op zijn voorhoefjes had gelopen, gaf hij het op.
– Je doet gewoon niet hard genoeg je best, snufte Dapper. Ze wreef even over haar heup want tijdens het huppelen had ze hem tegen het gras gestoten. Je moet er meer gevoel in leggen. Je moet het écht willen!
Daarna deed ze het nog een paar keer voor maar Paquito gaf het op.
– Kennelijk wil ik het niet echt genoeg mompelde hij en met een zucht plofte hij op het gras naast Dapper. Samen zaten ze met een grasje in de mond naar de ondergaande zon te kijken.
– Dat zou ik nou ook wel willen, zuchtte Paquito die dag andermaal. Gewoon ondergaan, net als de zon.
Dapper zuchtte nog harder dan Paquito.
– Dat zou ik ook wel willen zei ze en toen ze die avond afscheid van elkaar namen vroeg ze nog:
– Hoe kom je er nou eigenlijk bij dat wij basilicum zijn?
Paquito trok zijn schouders op en mompelde zachtjes: o niks, iets met oren of zo.