93 – Wol

Jahaaa ik kom er aan. Ik was even inspiratieloos. Maar eerlijk gezegd ook een beetje in mezelf gekeerd en in Netflix verzopen. Niets om aan te raden alleen maar tijd verklooien. Zo zonde. Wat zou het mooi zijn als je elke minuut van de dag productief kon besteden. Elke ochtend sta ik vol goede moed op maar aan het einde van de dag plof ik met een glas wijn voor het beeldscherm en laat me gewillig meeslepen in een gat van ledigheid. Maar goed. Hier zit ik weer op mijn post en ik laat mijn vingers het werk doen.

Het is weer alles wol dat de klok slaat. In april kregen we nog eens 650 kilo wol van een schapenboer. We worden langzaam erg hebberig. En het leuke is dat we ineens van het een in het ander rollen. De boer kent nog een boer waar een zak wol te halen is. Toch wel een klein beetje spannend om steeds vreemde mensen aan te spreken. Tot nu toe hadden we mijn ezelmaatje als tussenpersoon maar inmiddels staan we er alleen voor. De boer met de ene zak wol blijkt een jonge Belg te zijn, super aardig en hij heeft zelfs al van ons gehoord. Hij verwijst ons door naar een schapenscheerder die ook nog wat zakken voor ons heeft klaar liggen. Het blijkt de opper-scheerder te zijn. De baas aller scheerders. Je zag hem misschien al op het filmpje. Hij woont op een stuk land met een auto kerkhof en tien aangelijnde borders. De honden dus. Een grote puinhoop maar dat mag de pret niet drukken. Hij blijkt ook hartstikke aardig en joviaal. Wat had ik dan gedacht? Dat hij knorrig en ontoegankelijk zou zijn en dat we zouden moeten soebatten en in het stof bijten om alsjeblieft een paar kilo wol te krijgen? Ja, dat hadden we gedacht. Maar we zitten er in. We zijn gezien. Ik heb mijn beste beentje voor gezet al een paar weken geleden op de boerenmarkt in het dorp. Heel dapper en met drie glazen wijn achter de kiezen heb ik toen de hele crew schapenscheerders aangesproken. Als een groupie heb ik ze een massage beloofd als tegenprestatie. Kennelijk heeft dat indruk gemaakt. Drie dagen heb ik over de rocksterren zitten mijmeren, daarna ebde het weg en nam het gewone leven weer zijn gang. Maar in elk geval zijn we verzekerd van nog meer wol in juni als al het werk gedaan is. De schuur van Gilbert ligt nu vol wol. We moeten het nu echt wel gaan gebruiken. Oh jee stel je voor dat we het toch niet kunnen gebruiken… dan hebben we een groot probleem.

Over problemen gesproken. Het gras groeit weer tegen de klippen op. Het maaien van Gilbert op de ezelweide heeft wel wat geholpen maar ik heb nog steeds veel te veel gras voor 4 ezels. Ik krijg op het moment regelmatig een ezel aangeboden. Soms zie ik wel een zielige ezel in zijn eentje, volledig verwaarloosd en dan bloedt mijn hart maar ik ben sterk. Ik zou wel een hele kudde willen maar wie gaat dan de hoefsmid betalen? Die kost me nu al een rib uit mijn lijf. Het is een aardige knakker (!) Maar hij blijft me maar waarschuwen dat de ezels aan de dikke kant zijn. Dat zie ik zelf ook wel. Maar de man dreigt met hoefbevangenheid en met nog meer onverstaanbare ellende. Ja ik weet het maar ik heb geen zin meer om over van alles wakker te liggen. Ik laat hem zijn werk doen. Voor dat geld kan ik dan wat beter slapen. Ik heb onlangs zelf ook mijn hoeven laten kappen. Met mijn moeder in Toulouse. Na drie winkels waren we wel uit geshopt. We liepen wat doelloos rond, langzaam gek wordend van de herrie en de drukte. Ik moet voor mezelf praten natuurlijk. In een klein straatje zag ik plotseling een kleine manicuresalon zonder klanten. Kom op riep ik naar mijn moeder. Laten we ons verwennen. Een jonge Vietnamese vrouw verwelkomde ons hartelijk en trok ons subiet op de stoel, niks in te brengen. We vroegen het nog even na maar we kregen korting op korting. April korting (echt waar), oude van dagen korting, moeder en dochter korting, eerste keer korting. Er bleef niks meer over haast. In elk geval was het goedkoper dan de hoefsmid en die werkt de boel niet mooi af met lak. Nog nooit eerder deed een professioneel iemand mijn handen. Ik wist niet eens dat je er zoveel aan kon doen, zelfs zonder nagels.

Die mooie handen hebben het niet lang vol gehouden want we hebben ons weer vol op het beton storten gestort. Beetje voor beetje werken we verder in de stal. In de nacht staan de koeien er nog steeds. Gilbert belooft al een paar maanden steeds dat volgende week, de koeien en het arme kalf er uit zijn.  Heel eerlijk gezegd begin ik het nu toch wel vervelend te vinden dat het steeds zo stinkt, dat we door de bagger moeten, dat die koeien op en neer blijven lopen, dat de touwtjes nog steeds op het terrein staan en ik er steeds overheen moet stappen en de vliegen weer massaal naar binnen vliegen. Maar het zal ook heel vreemd zijn als het niet meer zo is. Als er geen enkel excuus meer is om keihard en onversaagd door te pakken. Als we niet meer kunnen zeggen: kom op we maken een paar mooie plankjes, een mooie fietstocht of een wandeling met de honden. Als ik niet meer de luxe heb om me te laten meesleuren in een zuigend beeldscherm omdat er gewerkt moet worden zonder koeienexcuus.