73 – Uitvreter

Sinds het begin van deze zomer hebben we er weer een kleine uitvreter bij. Ik heb het natuurlijk aan mezelf te danken. Bij de buren hoorde ik al een tijdje wat katten gemauw en toen ik ernaar vroeg bleek dat Gilbert nog vergeten was een aantal kittens naar de eeuwige jachtvelden te helpen. En die liepen nu boventallig maar wat rond te miauwen. Met een bezwaard hart kwam ik ermee thuis. NEE! Zei Theo meteen. Ik weet niet zo goed waarom. Voor huisdieren zijn eigenlijk nooit goede redenen te bedenken behalve dat je hart roept om liefde. Verder is het vooral lastig, tijdslurpend en ook kostbaar. Het is wel eens gebeurd dat iemand mij aanraadde de honden en katten en ezels de deur uit te doen zodat we minder kosten hadden. Het was in onze financieel zware periode maar het gekke met dieren is dat het me geen moer uitmaakt wat ze kosten al moet ik mezelf ervoor verkopen. Voor mij geldt dat je je kinderen ook de deur niet uit doet vanwege geldgebrek. Over uitvreters gesproken! Maar goed Theo heeft gelijk. Als hij niet op de rem stapt slapen we zelf in de stal bij de kalfjes en de honden en katten in ons bed. Er gingen een paar, echt maar een paar dagen voorbij voordat ik zonder overleg bij Gilbert opperde dat wanneer hij dan toch een kitten ving om te doden, deze dan maar aan mij moest geven. Eén kitten kan toch geen kwaad? We hebben nog een oude Pucks van 19,5 jaar oud. Ze loopt op het einde van haar dagen. Is lichtelijk dement, doet niet anders dan slapen, zoekt geen moeilijke woorden meer, haar tijd zal het nog wel duren. En dan nog een Snuitje van 7 kilo. Een grote harige goedzak die je niet zo snel van zijn stuk brengt. Een kleine kitten kan er best nog bij. In het geheim koop ik al wat kittenvoer. Je weet maar nooit. Het vangen van verwilderde kittens kan best tijdrovend zijn. Theo voelt al nattigheid maar houdt zich gedeisd. Eigenlijk verwacht ik er niet veel van. Ik heb het opperen van die adoptie ook maar zo half half gedaan. Het zou me niet verbazen als Gilbert de beestjes een voor een de nek om draait en dan achteraf denkt: oh ja! Ik laat het verder dus op zijn beloop. Zo ging het eigenlijk ook met Dartan. 13 jaar geleden zag ik zijn moeder bij de schaapskudde. Het was altijd leuk om een praatje met de  schapenboer te maken ergens op een veld. Elfie was een wereld hondje. Lekker druk en slim maar ook super lief. Ze kroop meteen over me heen. Of ik er geen pup van wilde vroeg die oude schapenboer. Nee knikte ik. Ja schudde ik. Best moeilijk dat conflict tussen hoofd en hart. Gelukkig kreeg het beestje een blessure en daarna hoorde ik niks meer. Totdat een jaartje later dus de telefoon ging. Of ik niet een pup wilde. Dan moest ik nu komen uitzoeken, dan kon de rest gesuprimeerd worden. Er was geen weg meer terug. Neem er maar twee riep Theo me nog na maar dat was zelfs voor mijn grote hart een stapje te ver. We hadden al 3 honden. En zo is Dartan in ons leven gekomen. Geen dag spijt van gehad.

Dus ik zit net lekker de boel op zijn beloop te laten, geen beslissingen te nemen, de verantwoording voor me uit te schuiven tot Roger de volgende dag al roept dat het katje gevangen is. Er is geen weg meer terug. Een wild schichtig bolletje klauwen en tanden zit in de rattenval. We besluiten de badkamer de komende weken op te geven en zelf in de logeerkamer te gaan badderen. En zo geschiedde. Het geval wilde dat de badkamer de koelste ruimte in onze hut is. Daar had het beestje geluk want het was alle dagen 30 graden of meer. Uren heb ik bij haar doorgebracht. Soebattend, keuvelend, lokkend. Elke dag ging ze een stapje vooruit. Aanvankelijk zat ze met gebolde rug en de haren omhoog achter de douchebak. Blazend. Maar gelukkig bleek ze voor eten wel wat te willen wagen. Hele kippen zijn er door gegaan om een kitten van de doodstraf te redden en te veranderen in een schootkat. Some animals are more equal than others. Elke dag maakte ze kleine of grotere vorderingen. Elke dag kwam ik weer de badkamer uit met een nieuwe mijlpaal. Zo bleef ze bijvoorbeeld dooreten terwijl ik mijn hand bewoog. Of ze durfde met de veren aan een touwtje te spelen en steeds dichterbij te komen. Ik heb nog nooit zoveel tijd in het tam maken van een katje gestoken. Gelukkig kon ik met die hitte toch niks anders doen. Uren keek ik netflix series in de badkamer. Langzaam vergrootten we haar wereldje en verkleinde ik de mijne. Inmiddels kan ik me niet meer voorstellen dat ze ooit zo verwilderd was. Ze speelt met Snuitje, trekt zich van de honden niks aan. Ze kruipt op bed en eet samen met Pucks uit één bakje. Je mag haar optillen en knuffelen. Ze klimt in de bomen en rent dan als een dolle terug de hut in. Ze observeert de ezels en speelt met motjes. En ze mag alles! Waar de andere dieren nog enigszins een paar grenzen in huis moeten accepteren gelden die voor haar niet. Ze heet Coco. En ze heeft een heleboel liedjes. Zo is ze bijvoorbeeld een showgirl want haar naam was Coco. En ze is een beetje gek want Cocoloco. Maar nee ze is geen Coco Chanel. Ze is meer een Coco from hell en beland in heaven.